Του χαμαιλέοντος η πιο μεγάλη ώρα…

«Ο Οδυσσέας γίνεται ένας αξιολύπητος ήρωας όταν παλεύει για την υστεροφημία του…»

Η πιο τρανή απόδειξη ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται αλλά κατασκευάζεται είναι ελεύθερη προς ανάγνωση στο κοινό. Εμφανίζεται περιοδικά στην Ελλάδα τον καιρό του μνημονίου και είναι γεμάτη αυτοαναφορές που θυμίζουν σαν σε δυνατό Νοτιά τις προσπάθειες του πλοίου να «δέσει» . Είναι δε τόσο απροκάλυπτη η διαδικασία πια που ο αναγνώστης φτάνει να αμφισβητήσει το μνημονικό του σε μια αμφισβήτηση στα όρια της τρέλας.

Καιρό ένιωθα την ανάγκη να επιβεβαιώνω τον χαρακτηρισμό του γραφικού. Όταν όμως οι ίδιοι (συνήθεις ύποπτοι, από θέσεις εκτελεστικής ισχύος), που απέδιδαν τέτοιους χαρακτηρισμούς δημόσια, σήμερα μπροστά στο αδιέξοδο, εμφανίζονται σε ρόλους αντιδραστικών και αγανακτισμένων, ομολογώ πως ξαφνιάζομαι. Δεν διεκδικώ καμία αποκλειστικότητα ή πρωτοκαθεδρία: «τι πιο εύκολο άλλωστε από την κριτική…;». Εντυπωσιάζομαι όμως για την «μεταστροφή» των επιχειρημάτων και την ανατροπή μιας φιλήσυχης και ευπρεπούς συνέχειας προς χάριν μιας ενστικτώδους αυτοαναφορικότητας. Ή με διάγνωση καταλήγουμε είτε με απορία… Στην πρώτη το υποκείμενο λειτουργεί συνειδητά μεν, παράφρονα δε, ενώ στην δεύτερη ενστικτωδώς (Κοινώς: με αυτά που διαβάζω ή είμαι τρελός ή ζώο). 

Οι μέρες που διανύουμε είναι ομολογουμένως δύσκολες, οι αλλαγές ραγδαίες και σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι εύκολο να αφομοιωθούν με συνέπεια τον αποπροσανατολισμό του νου. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, ας κάνουμε καμία διόρθωση στην μικρή μας ιστορία, καμιά βουτιά στην κολυμπήθρα (όχι την παραλία, να μην μπερδευόμαστε παραπάνω). Παπά άλλωστε έχουμε εύκαιρο…

ΥΓ: Η γραβάτα προσδίδει κύρος. Η περιαυτολογία και οι αυτοφιλοφρονήσεις προσδίδουν κύρος; Κι ακόμα δεν είδαμε τίποτε!