Κόκκινη σημαία και ανερυθρίαστα θρασύς συλλογισμός.

Διαφωνώ με το ξέσπασμα του Τζίμη Πανούση στην πρόσφατη ραδιοφωνική ελληνοφρένεια της Πέμπτης 16 Οκτώβρη. Προφανώς ο οικοδεσπότης, Θύμιος Καλαμούκης είχε μια βάση να διαμαρτύρεται για το μονομερές "αντι-ΚΚΕδικό" μένος του φιλοξενούμενού του που σκόπιμα οι νεοφιλελεύθεροι δημοσιογράφοι της επόμενης γωνίας εξέλαβαν ως αντικομουνιστικό.

 

Ο Θύμιος δεν είναι προφήτης. Ούτε αντικειμενικός κριτής είναι. Ήξερε όμως ότι η άποψη του Τ.Πανούση θα γίνονταν σημαία στις μνημονιακές φυλλάδες και πράγματι επιβεβαιώθηκε. Όπως παρατηρεί και ο Πιτσιρίκος στην προσωπική τουιστοσελίδα: "το ζήσαμε και αυτό στην χώρα μας". Μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, τα μνημονιακά δεκανίκια της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και φανατικοί οπαδοί των αγορών έσπευσαν να αποθεώσουν τον Τ. Πανούση και να καταδικάσουν την Λ. Αγγελοπούλου. (ή όπως αναφέρεται στο πρωτότυπο «Ζούμε στην εποχή που οι δεξιοί, οι καθεστωτικοί και οι νεοφιλελεύθεροι αποθεώνουν μαζικά τον Τζίμη Πανούση και επιτίθενται λυσσαλέα στην Γιάννα Αγγελοπούλου.»)

 

Πως θα μπορούσαν να συνδέονται αυτά με την Τήνο; Σίγουρα δεν αφορούν το νησί μας κατ' αποκλειστικότητα αλλά μπορούν να αποτελέσουν την σύντομη περιγραφή της ιστορίας του ιδεολογικού άλλοθι...

 

Η ιδεολογική καθαρότητα στην Ελλάδα είναι προνόμιο λίγων κάθε φορά αλλά πολλών στο σύνολο... Η ιδεολογική καθαρότητα είναι το ίδιο στείρα(*) με την γενετική καθαρότητα. Ίσως όχι τόσο ρατσιστική αλλά σίγουρα εσωστρεφής. Ενίοτε επιθετική και δεικτική για αυτούς που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της. Ο αυτοπεριορισμός αυτός αναπόφευκτα δημιουργεί μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδεολογική καθαρότητα και την κοινωνία. Ακόμη και η ιδεολογική καθαρότητα να έχει δημιουργηθεί μέσα από ζυμώσεις στην κοινωνία, λόγω της ιδιαιτερότητας να απομονώνεται από τις διαφοροποιήσεις, σταδιακά εκφυλίζεται σε ένα παρακείμενο στην κοινωνία σώμα. Οι διαχωριστικές γραμμές ολοένα και δυναμώνουν και το όποιο μήνυμα της ιδεολογικά καθαρής ομάδας παύει να επικοινωνείται καταλήγοντας σε μία ορθή ιδεολογική προσέγγιση μεν, στείρα για την κοινωνία δε κατάσταση.

 

Η πρόσφατη ανακοίνωση της τοπικής του ΚΚΕ για το ΠΙΙΕΤ μάλλον επιβεβαιώνει μια κατάσταση πλάνης και απομόνωσης, απομακρυσμένη από την ουσία της

πολιτικής. Είναι απλώς μια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης της ύπαρξης της.

 

Ακροθιγώς θίγει τον παρεμβατισμό των τοπικών βουλευτών της συγκυβέρνησης που αποτελεί στην συγκεκριμένη περίπτωση το μείζον πολιτικό θέμα που δεν λογοδοτούν, απλώς εκτελούν εντολές. Προβάλει τις ιδεολογικά μοναδικές διαφορές. Αυτές που εκείνοι βλέπουν μέσα από την καθαρότητα της ιδεολογικής τους συγκρότησης. 

 

Ο εκφυλισμός της σχέσης με την κοινωνίας όμως είναι αμφίδρομος. Όταν πάγια διαχωρίζεις την ιδεολογική σου καθαρότητα από την κοινωνία, σαν επακόλουθο και η κοινωνία θα διαχωρίσει την θέση της από εσένα. Όχι ακολουθώντας κάποιον φυσικό νόμο δράσης - αντίδρασης όσο απλά υιοθετώντας τον ρόλο που της αποδίδεται ως μιας ημιμαθούς μάζας.

 

Σε αυτό το σημείο μπορεί ίσως κάποιος να επικαλεστεί τις αέναες κλήσεις για ανάληψη της ευθύνης της κατάστασης από τον λαό ως αντεπιχείρημα στον παραπάνω συλλογισμό αλλά η στην πραγματικότητα ο συλλογισμός δεν έχει στόχο το μήνυμα αλλά την όλη διαδικασία που απομόνωσε το μήνυμα και που συνεχίζει να απομονώνει, κρατώντας τις κομουνιστικές αρχές (ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθενός) ως προνόμιο και όχι ως κεκτημένο της ανθρωπότητας. Κοινώς αναμένουμε από τον λαό που όμως παράλληλα του κλείνουμε τους διαύλους επικοινωνίας με αυτό που θα τον παρακινήσει οδηγώντας νομοτελειακά στον λήθαργο. Περιμένοντας μάλλον κάποιο όραμα... από ψηλά...

 

Δυστυχώς για την χώρα, στην ιδεολογική αυτή απομόνωση, χωρίς να έχει μερίδιο ευθύνης στην σημερινή οικονομικής κατάσταση της, οφείλεται μέρος της ιδιώτευσης και της αδράνειας του λαού.

 

Ποιός να εμπνεύσει τα κινήματα όταν οι κύριες πηγές έμπνευσης κρατούνται από ένα ιερατείο ως αποκλειστικότητα;

 

Η φυσική απουσία στις διαδικασίες απλά επιβεβαιώνει και τον καιροσκοπικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας και την χωρίς έρεισμα αποστασιοποιημένη κριτική. Μια υψωμένη κόκκινη σημαία δεν αρκεί να κρύψει ένα πρόσωπο που ανερυθρίαστα συλλογίζεται με αυτοσκοπό την ιδεολογική καθαρότητα και όχι τους τρόπους εφαρμογής των ιδεολογικών αυτών αρχών.

 

 

(*) Ο χαρακτηρισμός "στείρα" στην ιδεολογική καθαρότητα αποδίδεται όχι στοχεύοντας την ιδεολογική καθαρότητα αλλά πάλι την εξελικτική διαδικασία της ανθρώπινης σκέψης που διακόπτεται εξαιτίας της δογματικής προσέγγισης του συστήματος το οποίο πολλές φορές κατά την ιδεολογική καθαρότητα αφήνεται να εννοηθεί πως δεν μεταλλάσσεται/εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Η απόρριψη αυτής της αντίληψης είναι αυταπόδεικτη εφόσον ο χώρος και τα υποκείμενα του συστήματος διαχρονικά υπόκεινται σε εξελικτικές διαδικασίες.