Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015 η κυβέρνηση της επενδυτικής αριστεράς, έχοντας εξασφαλίσει εθνική συνεννόηση και ομοψυχία για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία του ΝΑΙοελληνικού κρατιδίου, συμφώνησε με τους δανειστές την εφαρμογή του 3ου και φαρμακερού μνημονίου, και ολοκλήρωσε το έγκλημα που είχαν ξεκινήσει να διαπράττουν οι προκάτοχοί της.
του Γιάννη Μακριδάκη στο thepressproject
Το πελατειακό κράτος που έχτισαν οι νεοέλληνες με κορμό τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ο αλόγιστος δανεισμός για την εξυπηρέτηση πολυπληθών κομματικών στρατών και για μίζες αναίσχυντων, μικρόνοων και επίορκων πολιτικών ανδρών κάθε βαθμίδας και υποστάθμης, οι πολιτικές απομάκρυνσης των ανθρώπων από τις αξίες και την παραγωγή και μετάλλαξής τους σε χειραγωγούμενους καταναλωτές δέσμιους μηνιαίου μισθού για την επιβίωση, η μεθοδευμένη σταδιακή απαξίωση οτιδήποτε δημόσιου και η εξύμνηση της ιδιωτικότητας, η χρηματιστηριακή φούσκα, η καταστροφική “ανάπτυξη” και η μαζική αποβλάκωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού μέσω της κατανάλωσης και του εύκολου δανεισμού, η εξαθλίωση και εκκαθάριση κατόπιν των χειραγωγημένων, συνάμα με την εκποίηση της χώρας και την εκπόρνευση των φυσικών της πόρων και του δημόσιου πλούτου της ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του διαρκούς αυτού πολιτικού εγκλήματος.
Βασικές ιστορικές στιγμές του ήταν αδιαμφισβήτητα η ανακατανομή του χρήματος μέσω του χρηματιστηριακού κραχ, η ένταξη κατόπιν της χώρας από τον Σημίτη στη ζώνη του σκληρού ευρώ δίχως να έχει παραγωγική βάση και ενώ ήταν ήδη υπερχρεωμένη, η εθνική παράκρουση των γηπέδων και των σταδίων που όρισε την έναρξη μιας εποχής καταστροφικής “ανάπτυξης”, αμετροέπειας και συνεχούς πολιτικού ευτελισμού, η μετέπειτα ένταξη της χώρας από τον ΓΑΠ στο ΔΝΤ και τέλος, η υπογραφή της οριστικής παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας και της ζωής των πολιτών από τον Τσίπρα και την εθνικά ομόψυχη Βουλή των ολίγιστων πατριδοκάπηλων.
Γινόμαστε Ευρώπη, είχε πει τότε, την εποχή των χρηματιστηριακών σκανδάλων και της οικονομικής αιχμαλωσίας ο Πρωθυπουργός Σημίτης, τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία καφετέριες. Έτσι ακριβώς είχε πει μια μέρα του Αυγούστου καθώς στεκόταν φρεσκοκουρεμένος και χαμογελαστός ο αναιδής έξω από το μπαρμπέρικο που συνήθιζε να πηγαίνει τα καλοκαίρια στη Σίφνο και δυστυχώς εξελείφθη και ερμηνεύτηκε η δήλωσή του αυτή από την ήδη προετοιμασμένη να αποδεχτεί όλα όσα θα ακολουθούσαν νεοελληνική κοινωνία, ως ένδειξη προόδου και όχι ισοπέδωσης.
Έκτοτε χρειάστηκαν 15 περίπου χρόνια και ένα κάρο πολιτικοί απατεώνες και κυβερνήσεις γερμανόδουλων, άξιων συνεχιστών του Σημίτη, για να φτάσουμε σήμερα στην κατάληξη εκείνης της φράσης του και να κατανοήσουμε, να ψυχανεμιστούμε μάλλον, τι ακριβώς σήμαινε.
Σε μερικά ακόμη χρόνια, όσοι από εμάς κατορθώσουν να ζήσουν αλλά κυρίως οι επόμενοι που θα γεννηθούν, θα καταλάβουν από πρώτο χέρι ότι αυτή την ιστορική εποχή κατέστησαν από τους γεννήτορές τους αιχμάλωτοι, δίχως τόπο, δίχως πόρους, δίχως πλούτο παρά μόνο με ένα οικονομικό χρέος δυσβάσταχτο, το οποίο τους κληροδότησαν, μαζί και την υποχρέωση να χαραμίσουν τη μια και μοναδική πολύτιμη ζωή τους δουλεύοντας σαν γρανάζια του παγκοσμιοποιημένου κυνικού χρηματοοικονομικού συστήματος και του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού ιδεώδους.
Το πελατειακό κράτος που έχτισαν οι νεοέλληνες με κορμό τα κόμματα της μεταπολίτευσης, ο αλόγιστος δανεισμός για την εξυπηρέτηση πολυπληθών κομματικών στρατών και για μίζες αναίσχυντων, μικρόνοων και επίορκων πολιτικών ανδρών κάθε βαθμίδας και υποστάθμης, οι πολιτικές απομάκρυνσης των ανθρώπων από τις αξίες και την παραγωγή και μετάλλαξής τους σε χειραγωγούμενους καταναλωτές δέσμιους μηνιαίου μισθού για την επιβίωση, η μεθοδευμένη σταδιακή απαξίωση οτιδήποτε δημόσιου και η εξύμνηση της ιδιωτικότητας, η χρηματιστηριακή φούσκα, η καταστροφική “ανάπτυξη” και η μαζική αποβλάκωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού μέσω της κατανάλωσης και του εύκολου δανεισμού, η εξαθλίωση και εκκαθάριση κατόπιν των χειραγωγημένων, συνάμα με την εκποίηση της χώρας και την εκπόρνευση των φυσικών της πόρων και του δημόσιου πλούτου της ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του διαρκούς αυτού πολιτικού εγκλήματος.
Βασικές ιστορικές στιγμές του ήταν αδιαμφισβήτητα η ανακατανομή του χρήματος μέσω του χρηματιστηριακού κραχ, η ένταξη κατόπιν της χώρας από τον Σημίτη στη ζώνη του σκληρού ευρώ δίχως να έχει παραγωγική βάση και ενώ ήταν ήδη υπερχρεωμένη, η εθνική παράκρουση των γηπέδων και των σταδίων που όρισε την έναρξη μιας εποχής καταστροφικής “ανάπτυξης”, αμετροέπειας και συνεχούς πολιτικού ευτελισμού, η μετέπειτα ένταξη της χώρας από τον ΓΑΠ στο ΔΝΤ και τέλος, η υπογραφή της οριστικής παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας και της ζωής των πολιτών από τον Τσίπρα και την εθνικά ομόψυχη Βουλή των ολίγιστων πατριδοκάπηλων.
Γινόμαστε Ευρώπη, είχε πει τότε, την εποχή των χρηματιστηριακών σκανδάλων και της οικονομικής αιχμαλωσίας ο Πρωθυπουργός Σημίτης, τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία καφετέριες. Έτσι ακριβώς είχε πει μια μέρα του Αυγούστου καθώς στεκόταν φρεσκοκουρεμένος και χαμογελαστός ο αναιδής έξω από το μπαρμπέρικο που συνήθιζε να πηγαίνει τα καλοκαίρια στη Σίφνο και δυστυχώς εξελείφθη και ερμηνεύτηκε η δήλωσή του αυτή από την ήδη προετοιμασμένη να αποδεχτεί όλα όσα θα ακολουθούσαν νεοελληνική κοινωνία, ως ένδειξη προόδου και όχι ισοπέδωσης.
Έκτοτε χρειάστηκαν 15 περίπου χρόνια και ένα κάρο πολιτικοί απατεώνες και κυβερνήσεις γερμανόδουλων, άξιων συνεχιστών του Σημίτη, για να φτάσουμε σήμερα στην κατάληξη εκείνης της φράσης του και να κατανοήσουμε, να ψυχανεμιστούμε μάλλον, τι ακριβώς σήμαινε.
Σε μερικά ακόμη χρόνια, όσοι από εμάς κατορθώσουν να ζήσουν αλλά κυρίως οι επόμενοι που θα γεννηθούν, θα καταλάβουν από πρώτο χέρι ότι αυτή την ιστορική εποχή κατέστησαν από τους γεννήτορές τους αιχμάλωτοι, δίχως τόπο, δίχως πόρους, δίχως πλούτο παρά μόνο με ένα οικονομικό χρέος δυσβάσταχτο, το οποίο τους κληροδότησαν, μαζί και την υποχρέωση να χαραμίσουν τη μια και μοναδική πολύτιμη ζωή τους δουλεύοντας σαν γρανάζια του παγκοσμιοποιημένου κυνικού χρηματοοικονομικού συστήματος και του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού ιδεώδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου