Αν θες να πεις στους ανθρώπους την αλήθεια, κάνε τους να γελάσουν, αλλιώς θα σε σκοτώσουν

Από τον:pitsirikos στις 3/12

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Δεδομένου ότι τα πράγματα κυλούν στην προκαθορισμένη τους -από τις αγορές- τροχιά, δεν θέλω να ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο με τα πεπραγμένα.
Ειδικά τώρα που άρχισε να ακούγεται ότι τα capital controls θα παραμείνουν εώς και το 2017 -σωωωωωώπα!-, λες και είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως ήταν άσχετα με το τρίτο μνημόνιο και μέρος του γενικότερου σχεδίου των τοκογλύφων, ενώ είναι δεδομένο πως το 2016 θα είναι γεμάτο από σφαλιάρες που έρχονται κατά εδώ από το καλοκαίρι ακόμα.

Ποιο είναι, όμως, αυτό το γενικότερο… σχέδιο;

Καταρχάς, είναι αδύνατον να κατανοήσεις τις πολιτικές που εφαρμόζονται αν δεν γνωρίζεις τι εστί χρέος.

Με παρακίνησε μια πρόσφατη εικόνα του Jo Di, όπου αναφέρεται στην επταετία της χούντας και στο παραμύθι που πουλιέται κατά κόρον, πως η χούντα δήθεν συγκράτησε το χρέος, αν και δεν το ακούω τώρα όπως το άκουγα στην αρχή της κρίσης.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς η χούντα εκτόξευσε το δημόσιο χρέος από τα 35 δισ. στα 80 δισ. (δραχμές).

Επίσης, είναι σημαντικό να φτάσουμε μέχρι τους δυο παγκόσμιους πολέμους.

Η Ελλάδα πληρώνει ακόμα τόσο προπολεμικό όσο και μεταπολεμικό χρέος, δηλαδή παρά τις τρεις χρεοκοπίες του 1843, 1893 και 1932 συνεχίζουν να της απαιτούν να πληρώσει χρωστούμενα από όλες αυτές τις περιόδους, παρ” ότι στον Β” ΠΠ η χώρα κυριολεκτικά ισοπεδώθηκε από τον “Αξονα.

Φαίνεται ότι το μόνο αιώνιο σε αυτή τη ζωή είναι το χρέος.

Επιπρόσθετα, συνέπεσαν αυτές οι χρεοκοπίες με κάτι παγκόσμιες κρίσεις, αλλά μην τα πιστεύετε πολύ αυτά ότι συνδέονται, πάντα η Ελλάδα ευθύνεται για τα πάθη της.

Επίσης, δεν μας επιστράφηκαν ποτέ τα 3.5 δισ. δολάρια, το περίφημο κατοχικό δάνειο της Γερμανίας το 1940, τα οποία σήμερα αντιστοιχούν σε κάποιο μεγαλύτερο ποσό, μαζί με τα 7.1 δισ. τα οποία επιδικάστηκαν στο Παρίσι ως πολεμικές επανορθώσεις -αυτά τα δυο αντιστοιχούν σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως γερμανικές αποζημιώσεις.

Και ενώ η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν το μερίδιο τους, η Γερμανία αρνείται μέχρι σήμερα να το κάνει.

Το ποσό υπολογίζεται τουλάχιστον στα 300 δισ., ενώ σε κάποιες εκτιμήσεις περιλαμβάνονται τόκοι και εκτοξεύεται στα 580 και βάλε.

Αυτά τα λένε μέχρι και Γερμανοί οικονομολόγοι, αλλά βλέπετε στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα δεν τα συζητάμε όλα αυτά, γιατί τώρα πρέπει να πληρώσουμε και να πονέσουμε.

Πότε λένε να πούμε, είναι καλά γύρω στο 2100 που ίσως να έχουμε ξεχρεώσει;

Κατά τ” άλλα, στην Ελλάδα, να στρατιωτικές παρελάσεις, να πατριδογνωσία και να εθνική υπερηφάνεια, αλλά, όταν έρθει η ώρα, φραγκόκοτες περιωπής.

Πως τα έλεγε ο Σουρής κάποτε: Ωσάν πολίτης σκυφτός ραγιάς, σαν πιάσει πόστο δερβεναγάς και ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα.

Μετά βλέπεις ότι γράφτηκαν κάπου το 1900, ξεστομίζεις και εσύ «δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς» και κοιτάς τη δουλειά σου, γιατί σε 100 χρόνια πάλι τα ίδια θα λένε οι τότε πιτσιρίκοι και κομπανιέρος.

Από την άλλη, υπήρξαν και στιγμές αντίστασης που έσπασαν τον κύκλο, έστω και προσωρινά, αλλά, δυστυχώς, μάλλον λειτουργούν σήμερα ως ηρεμιστικό παρά ως κίνητρο.

“Ολα αυτά τα τσιτάτα συνηγορούν πάντως σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αποικία χρέους, ένα προτεκτοράτο, μια κότα της οποίας τα αυγά τα απολαμβάνουν πάντα οι τοκογλύφοι της, ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι ως κυβερνώντες εξυπηρετούν αυτές τις ορέξεις στο ακέραιο έναντι αδράς αμοιβής, φυσικά.

Αυτό, βέβαια, συμβαίνει πάνω-κάτω σε όλο τον κόσμο.

Τα ιερά και όσια του παγκόσμιου κατεστημένου, της παγκόσμιας διαπλοκής είναι το χρέος και η ατομική ιδιοκτησία, χωρίς αυτά τα δυο δεν μπορεί να υπάρξει ατομικό κέρδος.

Αλλά εδώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη χώρα μας, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο;

“Ετσι γυρνάω πάλι στο περίφημο χρέος, το οποίο λειτουργεί ως δούρειος ίππος, για να το πω ομηρικά.

Το βασικό ζητούμενο, όμως, δεν είναι η αποπληρωμή του αλλά να υποχρεωθεί να συνθηκολογήσει μια ολόκληρη κοινωνία, ακριβώς επειδή είναι αδύνατον να το αποπληρώσει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι οσον αφορά το χρέος είναι πως είναι μακράν επικερδέστερο όταν γονατίζει το δανειολήπτη, καθώς μετά ο δανειστής τον κάνει κυριολεκτικά γκόμενα του.

Ελάτε, μπροστά στα μάτια μας συντελλούνται όλα.

Τα μνημόνια έχουν εκτοξεύσει το χρέος από το 125% στο 220%, ενώ έχουν υπερχρεωθεί όλα τα νοικοκυριά που τώρα αναγκάζονται ένα-ένα να κυρήττουν στάση πληρωμών.

Αν θέλετε και ιστορική αναφορά, το 1893 και το τότε χρέος έφτασε στο 220% του τότε ΑΕΠ, κοίτα πως κάνει κύκλους η ζωή, ε;

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν, ξανά (καλά από το 2010 αλλά κουβέντα να γίνεται).

Πέσαμε θύματα της ίδιας διαχρονικής παγίδας χρέους μέσω της εκτόξευσής του.

Αλλά, πώς καταφέρνουν να το εκτοξεύσουν οι τοκογλύφοι;

Οι δυο αποτελεσματικότεροι τρόποι για να αυξηθεί το χρέος είναι ο πόλεμος και μια χουντική κυβέρνηση, αυτοί είναι επίσης και οι μόνοι τρόποι να ξεπεραστεί μια οικονομική κρίση: ελάτε τόσα παραδείγματα η ιστορία, εκεί είναι όλα και εμείς ψάχνουμε για προφητείες γερόντων και βαριές φιλοσοφίες.

Το παγκόσμιο χρέος εκτοξεύθηκε μετά τους Παγκόσμιους Πολέμους -μόνο των ΗΠΑ πήγε από το 3% στο 30% κατά τον Α” και από το 42% στο 111% του ΑΕΠ κατά τον Β”.

Στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, ολοκλήρωσαν το σχέδιο οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης.

Δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μην εκτέλεσε κατά γράμμα τις απαιτήσεις απ” έξω, από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, μέχρι τη χούντα, τον Α. Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον Σημίτη και όλους τους νεότερους.

Δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μην χρέωσε τον ελληνικό λαό με υπέρογκα ποσά, τάχα για συντάξεις και μισθούς και για να ανήκουμε στη Δύση, ώστε να βρεθούμε το 2009 σε εκείνη τη περίφημη στιγμή που μας διέταξαν να πάρουμε τηλέφωνο το ΔΝΤ.

Στο μεταξύ, έχουμε πληρώσει για τόκους και χρεολύσια πάνω από 650 δισ. από το 1991 ως σήμερα, ενώ μέχρι το 2030 καλούμαστε να καταβάλλουμε άλλα 300 δισ.

Από πού πιστεύετε ότι θα απαιτηθούν όλα αυτά, όταν οι εφοπλιστές δεν φορολογούνται, όταν οι καναλάρχες δεν πληρώνουν και όταν εταιρείες τύπου Hochtief ή Eldorado δεν αποδίδουν φόρους στο κράτος;

Και σιγά μην μπορέσουν να τα βρουν από μας, ήδη αρχίσαμε να γονατίζουμε από τις υποχρεώσεις, λέτε να μην το ξέρουν;

“Αλλο αποσκοπούν με όλο αυτό, και η μόνη σύντομη πρόταση που μου έρχεται στο μυαλό είναι για να κερδίσουν τη συναίνεση μας σε ό,τι μας προτείνουν.

Και αυτή είναι απάντηση στη δεύτερη σημαντική ερώτηση.

Τι εξυπηρετεί η αέναη διόγκωση του χρέους σε μια χώρα που αδυνατεί να αποπληρώσει ακόμα και χρέη από το σωτήριο έτος 1843 (καλά αυτό είναι το κόλπο του τοκίσματος, αλλά μην ξεφεύγουμε πολύ);

Μα, απολύτως τίποτα, και προσέξτε γιατί εδώ είναι όλο το ζουμί.

Η υπερχρέωση έχει έναν απώτερο σκοπό που είναι η στιγμή της κατάσχεσης.

Μας προετοίμασαν συναισθηματικά γι” αυτή τη στιγμή, γεμίζοντας το κεφάλι μας με την εντύπωση ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και δεν έχει τίποτα, δηλαδή σε μια φτωχή χώρα, φτάνουμε σιγά-σιγά στην επίτευξη της απόλυτης συναίνεσης σε ότι μας ετοιμάζουν.

Και αυτό είναι που με έχει εξοργίσει όσο τίποτα.

Μόνο να δεις την αγροτική παραγωγή, ρε πoύστη μου, που έχει μάλιστα υποχωρήσει λόγω ΚΑΠ, της τρομαχτικής αστυφιλίας του νεοέλληνα που έχει οδηγήσει σε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αστικοποίησης του πλανήτη και της αδυναμίας εξεύρεσης βιώσιμων λύσεων λόγω του στρουθοκαμηλισμού στην επαρχία αλλά και στην υπόλοιπη επικράτεια.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ” έξω να κουνάω το δάχτυλο καθώς είμαι μέρος του προβλήματος· κι εγώ σε πόλη βιοπορίζομαι, ασκώντας ένα αντιπαραγωγικό, μάλλον, επάγγελμα.

Δεν υπάρχει νομός στην Ελλάδα που να μην παράγει κάτι σε μεγάλες ποσότητες.

Από ελιές και εσπεριδοειδή στην Πελοπόννησο και την Κρήτη, μέχρι το σαφράν στην Κοζάνη, τις δεκάδες ποικιλίες μελιού σε όλη την επικράτεια και τη μαστίχα στη Χίο, κάποια από τα οποία θεωρούνται πανάκριβα εδέσματα σε άλλες χώρες.

Απλά αναφορικά: το σαφράν, ο κόκκινος χρυσός, πουλιέται μέχρι και 2.000 ευρώ το κιλό, αν είναι υψηλής ποιότητας κτλ.

Η δε αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα είναι άνω του 90% και ο “Ελληνας φοβάται μη πεινάσει και προτιμάει να εξαρτάται από άχρηστα δάνεια και ξεπουλημένες κυβερνήσεις.

Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα της χώρας.

Μια πλούσια χώρα με αξιοσημείωτη αγροτική παραγωγή, με εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) πτυχιούχους υψηλής τεχνογνωσίας και με μια άδεια επαρχία που έχει ανάγκη από νέες ιδέες και νέους ανθρώπους, προτιμάει να φυτοζωεί και να αργοπεθαίνει ακολουθώντας πιστά τις επιταγές των τοκογλύφων.

Οι οποίοι τοκογλύφοι βλέποντας ότι έχουν να κάνουν με χάπατα, νοιώθουν σαν να κέρδισαν το τζόκερ και κάνουν τα πάντα για να μας δεσμεύσουν για αιώνες.

Βλέπεις μετά και τους Ισλανδούς που έχουν μόνο ψάρια και λάβα και αυτάρκεια κάτω από 10% και τραβάς τα μαλλιά σου που δεν τρομοκρατήθηκαν.

Ούτε σοσιαλισμό εφάρμοσαν, ούτε κάτι άλλο, απλά έκαναν το αυτονόητο, δήλωσαν ανυποταγή σε άτομα που υπηρετούν ατομικά συμφέροντα και έβαλαν το εμείς πάνω από το εγώ, για να υπάρχει κάποιο μέλλον για τα παιδιά τους.

Δεν επένδυσαν όλη τους την ψυχή σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, όπως οι “Ελληνες.

Να τα θυμόμαστε όλα αυτά, όταν θα μας παρουσιάσουν οι δανειστές το τελικό τους σχέδιο για την «εξυγίανση» της χώρας, το οποίο δεν θα είναι τίποτε άλλο από την υπογραφή μιας συνθήκης από την κοινωνία που θα κάνει τα μνημόνια να μοιάζουν με χάδι.

Αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει μετά το τρίτο μνημόνιο, μπορεί να έρθει και κάπου το 2030, ουσιαστικά θα ακολουθήσει τον μαζικό πανικό που θα προκαλέσει κάποιο ιδιαίτερο γεγονός· πιστωτικό, πολεμικό δεν έχει σημασία.

Στην τελική, δεν χρειάζονται τόσα πολλά εγκεφαλικά κύτταρα, για να καταλάβεις τι εξυπηρέτησε η υπερχρέωση της χώρας και πως γίνεται τα μνημόνια να συνεχίζουν να το αυξάνουν, οι λύκοι στην αναμπουμπούλα χαίρονται.

“Η όπως έλεγε ο Αριστοτέλης: «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.

Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»

Εκεί που λέει «η κατασκευή μεγάλων έργων» μπορείτε να το κάνετε «η σύναψη τεράστιων δανείων» και να μην αλλάξει ούτε σπιθαμή το νόημα.

Κρίμα, μας είχα για πιο έξυπνους, αλλά φαίνεται ότι πέτυχε απόλυτα η μαζική αποβλάκωση των τελευταίων δεκαετιών.

Και πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση οι “Ελληνες, μην μας βλέπετε πως καρδαμώνουμε κατά καιρούς.

Το κείμενο είναι (κακο)γραμμένο στο πόδι, αφηρημένο και επονείδιστο, οπότε κάνε το ότι θες.

Εκτονώθηκα και σήμερα, άλλο λόγο να γράφω δεν βλέπω πια, σε αυτό είχες απόλυτο δίκιο.

Α… αύριο έχουμε απεργιακή συγκέντρωση, στην οποία μας καλεί και ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντισταθούμε στο νέο «ασφαλιστικό» που θα ψηφίσει.

Σε εισαγωγικά το ασφαλιστικό, καθώς άλλη λέξη μου έρχεται στο μυαλό.

Περιττό να σου πω ότι έπεσα πάλι κάτω από τα γέλια.

Σε αυτή την πολύ τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει (συνειδητά ή μη), ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη ελπίδα για να γελάμε.

Καλά, μετά που θα δούνε και οι υπόλοιποι τι ψήφισαν, θα μας κοπεί όλους σύριζα.

Αλλά όπως λέει και ο Μπρεχτ, εκείνος που γελάει δεν έμαθε ακόμα τα τρομερά νέα.

Καλά, κάνουμε λες και δεν ξέρουμε τι θα συμβεί.

Μπορεί να παίζει και αυτό που έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Αν θες να πεις στους ανθρώπους την αλήθεια, κάνε τους να γελάσουν, αλλιώς θα σε σκοτώσουν».

Μπορεί να παίζει και αυτό με το ΣΥΡΙΖΑ… αχ τι λέω, το κλείνω εδώ γιατί άρχισα τις βλακείες.

Με εκτίμηση

Άρης

(Αγαπητέ Άρη, μια χαρά τα γράφεις εσύ. Έτσι είναι. Άρη, εγώ κουράστηκα και δεν μπορώ να γράφω τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα. Πάντως, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, αφού, για έξι χρόνια, έκανα ό,τι μπορούσα. Δεν μπορείς να είσαι πάντα διαθέσιμος. Ούτε μπορείς να είσαι πάντα μάχιμος. Συμβαίνουν και άλλα πράγματα στη ζωή. Περνάω μεγάλες στενοχώριες αυτή την εποχή, και, αν προσέξεις, τα κείμενά μου είναι σχεδόν όλα σουρεαλιστικά. Μου είναι πολύ εύκολο να γράφω έτσι. Μια φίλη το έπιασε αμέσως: όταν γράφεις πολύ με αυτό τον τρόπο, δεν είσαι καλά. Πάντως, δεν έχουμε κάτι να μας πάρουν από ιδιοκτησία -εγώ τουλάχιστον δεν έχω-, οπότε  έχω βάλει στόχο να είμαι ζωντανός το επόμενο καλοκαίρι. Θα είμαι χαρούμενος αν πετύχω αυτό τον στόχο. Ο αναρχικός Όσκαρ Ουάιλντ είχε δίκιο -όπως είχε δίκιο σε όλα-, οπότε εγώ θα προσπαθήσω να κάνω τους ανθρώπους να γελάσουν. Όσο μπορώ. Να είσαι καλά, Άρη. Και γράφε, γιατί ο Ηλίας αλλάζει χώρα και θα λείψει για λίγο. Να γράφει και κάποιος σοβαρά σε αυτό το μπλογκ. Σε ευχαριστώ.)