Τα παιδιά τους και τα παιδιά μας

Τον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει η απόφαση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου δημοτικού Ωραιόκαστρου Θεσσαλονίκης να μην δεχτούν παιδιά προσφύγων στο σχολείο τους.

Το έγγραφο που έστειλαν στον πρόεδρο της ένωσης γονέων του δήμου Ωραιόκαστρου στις 8/9/2016 σχολιάστηκε πολύ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Αποτέλεσμα η παραίτηση του προέδρου της ένωσης γονέων και αποδέκτη του συγκεκριμένου εγγράφου.

Είναι οι γονείς αυτοί ρατσιστές;

Καταρχάς το έγγραφο αυτό δεν είναι το μόνο. Υπάρχουν παρόμοιες αποφάσεις λιγότερο ή περισσότερο σκληρές και από άλλους συλλόγους. Από την άλλη μεριά υποστηρίζεται ότι οι αποφάσεις αυτές δεν ήταν ομόφωνες καθώς κάποιοι δεν κλήθηκαν στις συνελεύσεις είτε αποχώρησαν είτε η ψήφος τους δεν μετρήθηκε.

Οι γονείς που πήραν αυτή την απόφαση υποστηρίζουν ότι δεν θα είχαν πρόβλημα αν γινόταν σωστός εμβολιασμός στα σχολεία για την φυματίωση. Ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων που πήρε την εν λόγω απόφαση ισχυρίζεται ότι οι μισοί μαθητές των σχολείων του δήμου δεν έχουν κάνει το εμβόλιο με ευθύνη του υπουργείου. Δεν είναι ρατσιστές υποστηρίζουν απλά φοβούνται για την υγεία των παιδιών τους.

Έχουν δίκιο;

Ναι, έχουν δίκιο να φοβούνται για την υγεία των παιδιών τους. Δεν είναι ρατσισμός να προστατεύεις το παιδί σου από ενδεχόμενη ασθένεια, ρατσισμός είναι να θεωρείς ότι η ασθένεια κολλάει από συγκεκριμένη φυλετική ομάδα ατόμων.

Ρατσισμός είναι να μην διαμαρτύρεσαι για τις ελλείψεις εμβολιασμών αλλά να στερείς το δικαίωμα στην μόρφωση σε κάποια παιδιά επειδή δεν είναι εμβολιασμένα. Ρατσισμός είναι να μην αγωνίζεσαι για καλύτερες συνθήκες υγείας για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στην χώρα σου αλλά να τους βάζεις σε στρατόπεδα εσώκλειστους για να μην κολλήσεις. Ρατσισμός είναι να μην αγωνίζεσαι για το δικαίωμα όλων στην εργασία και την στέγαση αλλά να θεωρείς ίσους, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, μόνο όσους έχουν δουλειά και σπίτι.

Οι γονείς αυτοί είναι ρατσιστές γιατί δεν φοβούνται την φυματίωση αλλά φοβούνται τον άλλον.

Πως αντιμετωπίζεται όμως το φαινόμενο;

1. Οι καθηγητές μπορούν απλά να μην αθετήσουν τον όρκο που έχουν δώσει "...ούτως ημάς χρησίμους καταστήσωμεν προς πάντας τους δεομένους της ημετέρας αρωγής, και εν πάση ανθρώπων κοινωνία αεί".

2. Ο εισαγγελέας μπορεί να παρέμβει...

3. Οι γονείς που δεν συμφωνούν με τις ανωτέρω αποφάσεις να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν. Να απαιτήσουν να γίνουν οι απαραίτητοι εμβολιασμοί σε όλα τα παιδιά Ελλήνων και μεταναστών.

4. Εμείς να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ρατσισμός και ο φασισμός φουντώνουν στην κοινωνία μας κάθε λεπτό που περνάει και να τους τσακίσουμε όπου τους συναντάμε.

Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σε μία κοινωνία αποκλεισμών και διακρίσεων, σε μια κοινωνία με στρατόπεδα συγκέντρωσης και απαρτχάιντ, σε μια κοινωνία χωρισμένη σε ανθρώπους και υπανθρώπους με κάποιον αρχηγό να θέτει τα όρια μεταξύ των δύο κατηγοριών πρέπει να δράσουμε τώρα και να δρούμε διαρκώς μέχρι την εγκαθίδρυση μιας δίκαιης κοινωνίας “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές στου, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”.