Αντώνης Σουρούνης: "απ το Φαλατάδο της κραιπάλης στο τέρμα της οδού Μουσών"

Ο Αντώνης Σουρούνης γεννήθηκε το 1942 στην Θεσσαλονίκη και έζησε εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Όταν τέλειωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι οι συγγενείς του. Μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας.

Εργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος (και στην Αγροτική Τράπεζα Τήνου) μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.

Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Ο χορός των ρόδων».

Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζω με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα».

Γνωστότερα έργα του: «Μερόνυχτα Φραγκφούρτης», Εκδόσεις Καστανιώτη (1982), «Το μονοπάτι στη θάλασσα», Εκδόσεις Καστανιώτη (2006),  «Γκας ο γκάνγκστερ», Εκδόσεις Καστανιώτη (2000), «Ο χορός των ρόδων», Εκδόσεις Καστανιώτη (1994),   «Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι», Εκδόσεις Καστανιώτη (1985), «Μισόν αιώνα άνθρωπος», Εκδόσεις Καστανιώτη (1996)  κ.α.

Ο Αντώνης έφυγε από τη ζωή στις 6 Οκτωβρίου 2016 ξημερώματα.

Στο Στύλο με την Αλίκη 1-11-2004

 Για τον Αντώνη

Με ένα άδειο ποτήρι στο χέρι κοιτάς τη μπίλια.

Μα δε γυρίζει πια. Έκατσε…

Μαύρο ή κόκκινο καμιά σημασία

Ο χορός των ρόδων 

Απ τη Φρανκφούρτη ως τα στενά του  Κουλέ Καφέ με τις άγριες παρέες.

Κι απ το Φαλατάδο της κραιπάλης στο τέρμα της οδού Μουσών.

Κι όμως πίσω από τα τείχη απλώνεται απέραντη η Σαλονίκη

Και τα μονοπάτια αυλακώνουν τις θάλασσες

 Αντίο φίλε

Γ.Ι.Κ.

Ο Αντώνης Σουρούνης πέρασε ένα μέρος της ταραχώδης ζωής του στην Τήνο.

Από τον Φαλατάδο, στην Χώρα, από τον Χατζηράδο στον Άγιο Φωκά.

Μέρος του μυθιστορήματος του «Το μονοπάτι στη θάλασσα» γράφτηκε πλάι στην θάλασσα στον Αγιο Φωκά, πάνω από την «Μαραθιά».

Τον Ιούνη του  2003 ο Αντώνης Σουρούνης έγραψε για το τότε τηνιακό περιοδικό «Τηνιακή Ενδοχώρα» το διήγημα «Ένας απογοητευμένος  άνθρωπος» διακωμωδώντας με το ανεπανάληπτο γλυκόπικρο χιούμορ του,  την τότε επικαιρότητα.

Στην φωτογραφία που συνόδευε το κείμενο ο Σουρούνης με τον Μπάμπη Περπινιά «τα πίνουν» σε σπίτι φίλων στο Φαλατάδο. 

 Ένας απογοητευμένος άνθρωπος

Του [Αντώνη Σουρούνη] Συγγραφέα.

 Πριν λίγο καιρό με επισπέφτηκε ένας φίλος συγγραφέας από την Αθήνα.

Είχαμε να κάνουμε μια συνεργασία κι επέμενε να έρθει εκείνος σ' έμενα από το να πάω εγώ σ' αυτόν. Μου εξήγησε τους λόγους. "Πρώτον θέλω να ξεφύγω λίγο από δω και δεύτερο, δεν έχω πάει ποτέ στην Τήνο. Τι πιστεύεις; Νοιώθω ότι θα βρεθώ από την Κόλαση στον Παράδεισο.

  Ήρθε. Πήγα στο λιμάνι να τον παραλάβω και βγήκε από το βαπόρι φουρτουνιασμένος, παρ΄ όλο που η θάλασσα ήταν γαλήνια.

«Δεν ξέρεις,  τι έπαθα», μου λέει τη στιγμή που χαιρετιόμασταν. «Λίγο ακόμα και δεν θα ερχόμουν.

Κατέβηκα το πρωί στον Πειραιά και μπήκα σ΄ ένα από τα πρακτορεία που είναι εκεί στην σειρά να βγάλω εισιτήριο με το πρώτο πλοίο». «Ά το «Αίολος» είναι γεμάτο», μου λέει ο νεαρός υπάλληλος. Την τελευταία οικονομική θέση τη δώσαμε στην κυρία που είδατε να βγαίνε, μόνο διακεκριμένες θέσεις έχουμε». Κάτι μου βρωμούσε στην φάτσα του, ήταν και βρώμικη, εδώ που τα λέμε, και πήγα στο διπλανό πρακτορείο. Ζήτησα το ίδιο, μου δώσανε κανονική θέση χωρίς να μου πούμε τίποτα κι ανέβηκα στο πλοίο. Αντί να χαίρομαι, ένοιωθα κάπως απογοητευμένος. «Προς τα πού πέφτει η θέση μου;» ρωτάω τον αξιωματικό που ήλεγχε τα εισιτήρια. Και τι μου λέει; «Καθίστε όπου θέλετε, το πλοίο είναι άδειο». Το φαντάζεσαι; Σκέψου τι έχει να γίνει το καλοκαίρι.

Την πρώτη κιόλας μέρα τελειώσαμε με τη δουλειά και την επόμενη ο φίλος βγήκε να περπατήσει. Ήθελε να περπατήσει μόνος, είπε, γιατί ένιωθε πως κάτι τέτοιο θα καθάριζε όχι μόνο το σώμα του αλλά και την ψυχή του. Τον καταλάβαινα, κι εγώ πολλές φορές ένιωθε έτσι και σεβάστηκα την επιθυμία του. Το απόγευμα επέστρεψε ψόφιος από την κούραση, αλλά πανευτυχής.

  Μου εξιστορούσε το τι είδε, το τι άκουσε, την κατάνυξη που αισθάνθηκε στα ξωκλήσια που μπήκε και άναψε κερί. Όταν του είπα, πως κι εγώ πριν τριάντα χρόνια σ΄ ένα τέτοιο ξωκλήσι παντρεύτηκα, με ρώτησε, αν υπάρχει ακόμα. «Υπάρχει», του λέω είναι ο άγιος Γρηγόριος. Ο φίλος μου Άγγελος Λαγουρός δεν υπάρχει πια, αλλά το εκκλησάκι του είναι εκεί». Τότε μου ομολόγησε, ότι πρόκειται να παντρευτεί και θα προτείνει στην κοπέλα του να έρθουν να στεφανωθούν εδώ. Μιλούσε ενθουσιασμένος και τα μάτια του λάμπανε. Εκείνο όμως που τόνιζε συνέχεια, ήταν η εντύπωση που του έκανε, το ότι πολλά εκκλησάκια ήταν προέκταση των σπιτιών. «Υπάρχουν ένα σωρό σπίτια με καμπαναριό», συνέχισε. «Θα τα έχεις δει, βεβαία. Και όχι σπιτάκια ταπεινά, σπίτια μεγάλα, βίλες θα έλεγα με τα κωδωνοστάσιά τους. Τέτοια ευλάβεια δεν έχω συναντήσει πουθενά. Ίσως να υπήρχε στην αρχαιότητα, όταν οι άνθρωποι είχαν στο σπίτι τους και βωμό, για να λατρεύουν τους Θεούς. Αλλά σήμερα αυτό είναι πρωτοφανές. Έτσι θα πρέπει να ζούμε όλοι μας».

Φοβόμουν πως αν τον έβγαζα από την πλάνη του, θα απογοητευόταν ανεπανόρθωτα και δεν ήθελα να τον δω να καταρρέει μπροστά μου. ‘Έτσι κι αλλιώς την επόμενη μέρα θα έφευγε. Πράγματι, έφυγε.

  Είχα αρχίσει να τον ξεχνώ, όταν ένα πρωί μου τηλεφώνησε. «Μ΄ έχεις κάνει ρεζίλι στους φίλους μου, στους γνωστούς μου, στην ίδια μου τη γυναίκα», φώναζε, χωρίς να μου πει ούτε ποιος είναι. «Με θεωρούν όλοι ηλίθιο. Δεν μπορεί, εσύ θα ήξερες για ποιο λόγο χτίζουν τα καμπαναριά και μετά τις βίλλες, αλλά δεν μου είπες τίποτα. ‘Όλοι το ξέρανε εκτός από μένα. Μ’ άφησες στην άγνοιά μου, να έρθω στην Αθήνα και να εκτεθώ. Έχω γελοιοποιηθεί τόσο πολύ, όσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός μου. Νοιώθω απογοητευμένος. Από το ταξίδι μου, από σένα, από μένα. Λυπάμαι για όλα. Κρίμα, κρίμα …» Δεν έλεγα τίποτα. Άλλωστε σε λίγες μέρες θα το ξεχνούσε. Μπορεί να έμενε για πάντα καρφωμένο στο μυαλό του, αλλά σε λίγες μέρες θα το ξεχνούσε. Ούτε ο πρώτος θα ήταν, ούτε ο τελευταίος.