Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί

Στον pitsirikos.net της 29 Απρ, ’17

Πριν από λίγες ώρες, ολοκληρώθηκε η συνάντηση των 27 της ΕΕ με θέμα το Brexit, επιβεβαιώνοντας την θέση του Βερολίνου για μια σκληρή και τιμωρητική διαπραγμάτευση με το Λονδίνο.

Σε μια βδομάδα από σήμερα, θα επισημοποιηθεί και η εκλογή του υπαλλήλου της Καγκελαρίας Εμμανουέλ Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας.

Ένα σύστημα που μοιάζει έτοιμο να καταρρεύσει οποιαδήποτε χρονική στιγμή, φαντάζει εφτάψυχο κι έτοιμο να συνεχίσει στον δρόμο που χρόνια τώρα πορεύεται.

Ένα χαστούκι, μια ροχάλα στο μάγουλο, ένα χαρτομάντηλο κι ένα χαμόγελο στα χείλη και συνεχίζουμε όπως χθες.

Και στο background του σκηνικού η φωνή του Γκάρι Λίνεκερ να μας υπενθυμίζει πως το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι αυτό στο οποίο αγωνίζονται μεταξύ τους δύο ομάδες, καθεμιά με έντεκα παίχτες, και που στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.

Βέβαια, η πραγματικότητα –ακόμα και στο ποδόσφαιρο– είναι κάπως διαφορετική.

Οκτώ τελικοί, τέσσερις νίκες. Πολύ ισχυροί αλλά σε καμία περίπτωση ανίκητοι.

Επανερχόμενος στις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία, προξενεί νομίζω το ενδιαφέρον πολλών η επίθεση την οποία δέχτηκε ο υποψήφιος της Αριστεράς Μελανσόν από όλους –και κυρίως τους αυτoαποκαλούμενους και «αριστερούς» ή «προοδευτικούς» στην Ευρώπη– επειδή αρνήθηκε να πάρει θέση υπέρ του τραπεζίτη-αχυρανθρώπου Μακρόν για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία.

Πολλοί μάλιστα το μηδένισαν το κοντέρ, αφήνοντας υπονοούμενα για φιλοφασιστική συμπεριφορά του Μελανσόν ο οποίος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως με τον τρόπο αυτόν ενισχύει έμμεσα την υποψηφιότητα της Μαρί Λεπέν.

Τα παπαγαλάκια του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού αναμασούν ξανά και ξανά την ίδια καραμέλα: «όποιος δεν είναι με εμάς, είναι με τους άλλους».

Το παραμύθι του τρόμου κρατάει ακόμα καλά, όμως οι πωλήσεις έχουν πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα.

Ο Μελανσόν, όμως, δεν έδωσε το πράσινο φως για τον Μακρόν και άφησε τους υποστηρικτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση.

Άλλωστε, καμία επιλογή δεν είναι καλή για αυτούς.

Και ο Μελανσόν το γνωρίζει αυτό καλά.

Όπως γνωρίζει, επίσης καλά, ότι ο Μακρόν είναι μια εξαιρετικά βολική επιλογή για το Βερολίνο, ενώ η Λεπέν όχι.

Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κάποιος που ζει στην Γαλλία ή έξω από αυτήν.

Αρκεί να έχει στοιχειωδώς τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά.

Πολλοί Γάλλοι θα καταπιούν το μουρουνέλαιο και σε αυτές τις εκλογές με αηδία, κλείνοντας την μύτη και ψηφίζοντας τον έναν από τους δύο υποψήφιους του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών.

Κάποιοι άλλοι όμως θα πουν «αεί σιχτίρ» και δεν θα ψηφίσουν κανέναν από τους δύο.

Δεν θα μπουν στο τρυπάκι του μικρότερου κακού, γνωρίζοντας πως τα διλήμματα αυτά δεν τα θέτει η ζωή αλλά τα ΜΜΕ και τα επιτελεία των κομμάτων.

Θα αδιαφορήσουν επιδεικτικά, αφού ξέρουν καλά πως όποιος κι αν κερδίσει θα έχουν κι από έναν σπουδαίο λόγο για να αισθάνονται λυπημένοι και ηττημένοι.

Ποιος αλήθεια, όμως, έντιμος άνθρωπος θα μπορέσει να τους κατηγορήσει για αυτό, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης κάλπης;

Κανείς.

Κι ενώ στην Γαλλία παραμονεύει η θλίψη μια επανεκλογής του Ολάντ και του Σαρκοζί μαζί, στην Ελλάδα μαδάνε την μαργαρίτα των καινούργιων μέτρων που εισηγήθηκαν ΕΕ και ΔΝΤ και αποδέχτηκε η αριστερο-ακροδεξιά κυβέρνηση.

Το 2018, το 2019 ή μήπως από αύριο το πρωί.

Είναι το μοναδικό ερωτηματικό που μένει.

Το ζήτημα του κουρέματος του χρέους δεν είναι ακόμα η ώρα για να συζητηθεί, μας είπε ο Σόιμπλε.

Κι αφού το είπε ο Σόιμπλε που είναι ένας σοβαρός πολιτικός, στην ασόβαρη Ελληνική πολιτική ηγεσία –κυβέρνηση κι αντιπολίτευση– δεν πέφτει κανένας λόγος.

Ο Απρίλης τελειώνει κι ο Μάης μας έρχεται με βήμα ταχύ, μαζί με την συμπλήρωση των επτά χρόνων από την χρεοκοπία της χώρας και την έναρξη της περιόδου των μνημονίων.

Στα δημοτικά σχολεία υπάρχουν παιδάκια που μαθαίνουν την Αλφαβήτα και δεν έχουν ζήσει στιγμή της ζωή τους χωρίς τα μνημόνια.

Κι έτσι όπως πάει, θα υπάρξουν πιθανότητα άνθρωποι που θα πεθάνουν χωρίς να θυμούνται ούτε μια μέρα της ζωής τους χωρίς τα μνημόνια.

Η κρίση του 2009, δεν είναι πια κρίση. Είναι κατάσταση.

Η κρίση σκέφτεσαι πως κάποια στιγμή θα περάσει, με την κατάσταση όμως στην οποία ζεις, συμβιβάζεσαι.

Μαθαίνεις να κλαις και να γελάς με πράγματα μικρά κι ασήμαντα, με πράγματα φυσιολογικά, μη δίνοντας σημασία στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται η ζωή σου, οι ζωές των δικών σου ανθρώπων, η χώρας σου.

Συνηθίζεις.

Συνηθίζεις τους καθημερινούς ομαδικούς βιασμούς, την ανελευθερία και την έλλειψη κάθε προοπτικής, την απουσία δικαιοσύνης και την παράδοση σε ένα τραγικά προβλέψιμο πεπρωμένο.

Και μια μέρα, ακούς ξανά τα «σοφά» λόγια του Λίνεκερ και κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι: «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».

Κι οι ευκαιρίες που έχασες; Κι οι ευκαιρίες που δεν άρπαξες ποτέ; Οι μάχες που αρνήθηκες να δώσεις;

Αλλά άσ’ το καλύτερα.

Είπαμε, στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί!

Ευτυχώς όμως όχι όλους.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Αύριο ξημερώνει Πρωτομαγιά και φτάσαμε στο σημείο να γιορτάζουν μονάχα τα … λουλούδια!

(Αγαπητέ Ηλία, άσε τους να νικήσουν. Να δούμε τι θα καταλάβουν. Η νίκη τους είναι η ήττα τους. Εγώ, άλλωστε, πάντα ήμουν με τους Ινδιάνους κι ας ήξερα πως τους ξέσκισαν. Βαρέθηκα τους νικητές σε αυτή τη ζωή. Νικητές σε κατάθλιψη και παράνοια. Είναι να τους λυπάσαι τους νικητές σήμερα. Κοίτα ποιοι είναι οι «νικητές» στην ελληνική κοινωνία. Είναι να πέφτεις κάτω από τα γέλια. Πάντως, όποιος φωνάζει ότι είναι νικητής, έχει χοντρό πρόβλημα και δεν είναι καθόλου σίγουρος πως είναι νικητής. Ηλία, την Πρωτομαγιά δεν γιορτάζουν ούτε τα λουλούδια. Γιορτάζει το Survivor. Να είσαι καλά, Ηλία. Άσ’ τους να νικάνε. Εγώ σκέφτομαι την απόδραση από τους Νικητές.)