Ποιός είναι ο εχθρός μας;

Aπό τη Δράση Πολιτών Τήνου 

  Ξαφνικά, σαν κάποιο αόρατο χέρι να έδωσε σήμα σε αυτήν την εθνικιστική ορχήστρα και άρχισε να παίζει εμβατήρια κάθε είδους και παιάνες ξεχασμένους εδώ και εκατονταετίες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλίστηκαν από γαλανόλευκες ατάκες, χιλιάδες ιστοσελίδες και ιστολόγια εξυμνούν την ελληνική ανδρεία και προειδοποιούν για τις βλέψεις του κατακτητή ενώ εκατομμύρια εικόνες μυωδών ελλήνων πολεμιστών ξεχύνονται από κάθε γωνιά του ελληνικού μέρους του διαδικτύου.
  Αλήθεια προς τι τέτοιος πανικός; Μας έλειψε ποτέ το εθνικό φρόνημα για να μας το τονώσουν  τώρα κάποιοι με συνθήματα του τύπου «μολών λαβέ» και χολιγουντιανές αναπαραστάσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Λεωνίδα; Προσωπικά πάντως δεν χρειάζομαι κανέναν να μου φωνάξει ότι είμαι Έλληνας για να το συνειδητοποιήσω. Ούτε πιστεύω ότι νιώθοντας περισσότερο Έλληνας από πριν θα καταφέρω κάτι. Το ζήτημα δεν είναι πόσο Έλληνας αλλά πόσο άνθρωπος είμαι.
Διαβάζοντας λοιπόν τα όσα προσπαθούν να με Ελληνοποιήσουν, διαπιστώνω το εξής. Οι οπαδοί όλων αυτών των εθνικιστικών απόψεων που κυκλοφορούν ευρέως, θεωρούν και διακηρύσσουν ότι το παρών πρόβλημα δημιουργήθηκε από κάποιον εχθρό της Ελλάδος. Ο εχθρός αυτός εμφανίζεται με διάφορα εθνικά (Γερμαναράδες, Τούρκοι, τουρκόσποροι, Βουλγαροσκοπιανοί, Τουρκαλβανοί, Αλβανοί, λαθροεποικιστές), θρησκευτικά (μουσουλμάνοι, εβραίοι) ή  πολιτικά ονόματα (Εαμοβουλγαρική αριστερά, αριστεριστές-μπολσεβικιστές, προδότες). 
  Προσπαθώ λοιπόν να προσδιορίσω τον εχθρό και στην προσπάθειά μου αυτήν ψάχνω και τον εχθρό του εχθρού μου. Ακόμα κι αν δεν ξέρω ποιος ακριβώς είναι πίσω από  τα δεινά που τραβάει αυτή την στιγμή ο Ελληνικός λαός, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο ίδιος ευθύνεται και για τα δεινά του λαού της Αργεντινής, της Χιλής, της Αιγύπτου της Παλαιστίνης η ακόμα της Ιταλίας, της Ισπανίας της Πορτογαλίας ή όποιας άλλης χώρας επέλθει στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα η Ελλάδα και οι χώρες αυτές δεν θα είναι λίγες. Αρκεί τελικά μια απλή παρατήρηση για να φανεί η αλήθεια των πραγμάτων.
  Ο πόλεμος δεν είναι ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός. Αλλού πρέπει να ψάξουμε τον εχθρό μας. Κατεβάστε λοιπόν τις σημαίες και τα λάβαρα από τα μπαλκόνια. Η έπαρση των λαβάρων εξυπηρετεί αυτή την στιγμή συμφέρον άλλων, και το συμφέρον είναι το ίδιο είτε το λάβαρο είναι εθνικό, είτε θρησκευτικό είτε ποδοσφαιρικό.
Διχόνοια και αποπροσανατολισμός.