Μέσα σε λίγα 24ωρα οι μάσκες έπεσαν

«ΔΕΙΛΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ, ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝΕ, ΙΣΩΣ, ΚΑΠΟΙΟ ΘΑΜΑ»... Από ποιους, άραγε; Από την κυρία Μέρκελ; Τον κ. Σόιμπλε; Το ΔΝΤ; Την τρόικα;


Του Μ. Γκίβαλου - Περιοδικό "Επίκαιρα" 
Αναρτήθηκε στο: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Μέσα σε λίγα 24ωρα οι μάσκες έπεσαν: Η κυβέρνηση συνεργασίας των «τριών ιεραρχών του Μνημονίου» υπέγραψε εν τάχει το νέο επίσημο σύμφωνο «νομιμοφροσύνης» και παράδοσης της χώρας στους διεθνείς κερδοσκόπους και στην ηγεμονία του Δ' Ράιχ.

Η «επιστολή» Σαμαρά, την οποία μετέφερε ως υπηρεσιακός «γραμματοκομιστής» ο κ. Κάρολος Παπούλιας, αποτελεί συνέχεια και επικύρωση του Μνημονίου, της Δανειακής Σύμβασης και της προσωπικής δήλωσης «μνημονιακής νομιμοφροσύνης», την οποία είχε ο ίδιος υπογράψει -όπως και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος- την περίοδο της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Όμως η «θέση» αυτής της ελληνικής κυβέρνησης, δηλαδή η δήλωση πλήρους υποταγής και υπακοής, δεν διατυπώνεται καν σε «νεκρό χρόνο», αλλά στην πιο κρίσιμη Σύνοδο των τελευταίων ετών: Σε μια συγκυρία όπου αρχίζει να αμφισβητείται τόσο η νεοφιλελεύθερη περιοριστική δημοσιονομική στρατηγική όσο και η ίδια η διαμορφωμένη πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρωζώνη και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο όπου διαμορφώνονται ευρύτερες εθνικές - πολιτικές συμμαχίες στον ευρωπαϊκό Νότο προκειμένου να αποτραπεί η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρώπης.

Σε αυτή την ιστορική «στιγμή», η Ελλάδα ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ. Αυτοεξαιρέθηκε και περιορίστηκε στο ρόλο του παρατηρητή - επαίτη, ο οποίος προσδοκά τώρα να επωφεληθεί, ως «έπηλυς», από τα όσα διεκδίκησαν και πέτυχαν οι ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας, οι οποίοι απείλησαν ακόμα και με βέτο, έστω και για διαπραγματευτικούς λόγους. Η ελληνική κυβέρνηση δεν επεδίωξε να εμφανιστεί ούτε καν ως συμπληρωματική συνιστώσα των χωρών αυτών σε αυτή την ιστορικής σημασίας αντιπαράθεση.

Μια κυβερνητική εξουσία που εξελέγη σπέρνοντας το φόβο, τις απειλές, τους εκβιασμούς δεν μπορεί να παράγει ως πολιτική πρόταση παρά την υποταγή, την πλήρη παράδοση, δεν μπορεί να συμπεριφερθεί παρά ως «ΦΟΒΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ». Αυτή είναι η «προίκα» της, αυτά είναι τα πολιτικά της εφόδια.

Η κρίση είναι πολύμορφη και εξελισσόμενη. Δεν διακυβεύεται μόνο η οικονομική - παραγωγική πορεία της Ευρώπης, δεν τίθενται σε αμφισβήτηση μόνο τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά ακυρώνεται ο βασικός πυρήνας των δημοκρατικών αρχών και των κατακτήσεων και εγκαθίσταται με γοργούς ρυθμούς ένα νέο αυταρχικό σύστημα εξουσιών, μια τραπεζική δικτατορία με πολιτικό υποκείμενο το Δ Ράιχ.

Τώρα η γερμανική βιομηχανική - παραγωγική δομή επεκτείνεται, καταλαμβάνει και «αποικιοποιεί» (J.  Habermas) τον παραγωγικό ιστό των χώρων που αποδιαρθρώνονται από την ύφεση και την κρίση.
Μεγάλες και μεσαίες βιομηχανικές μονάδες που «βουλιάζουν» στην Ισπανία αγοράζονται σε ευτελείς τιμές από τη γερμανική βιομηχανία. Παρόμοιες διαδικασίες παρατηρούνται στην άλλοτε πανίσχυρη βιομηχανική ζώνη της Βόρειας Ιταλίας, την οποία επιδιώκει να αποδιοργανώσει, σε πρώτη φάση, και να ενσωματώσει στη συνέχεια στη δική της δομή η γερμανική βιομηχανία.

Δεν υφίσταται μόνο το καθαρώς οικονομικό όφελος που προκύπτει για τη γερμανική οικονομία από τα μηδενικά επιτόκια με τα οποία δανείζεται, από τις εξαγωγές της στην ευρωπαϊκή αγορά ή ακόμα από τη μαζική φυγή των τραπεζικών καταθέσεων προς τις γερμανικές τράπεζες. Η εξαγορά και ο πλήρης έλεγχος πάνω στην παραγωγική δομή μιας χώρας αποτελούν βασικό στόχο όχι μόνο για την επιβολή αυστηρού οικονομικού ελέγχου, αλλά κυρίως για την άσκηση πολιτικής εξουσίας και κυριαρχίας. Αυτό επιδιώκουν να αποφύγουν οι ηγεσίες της Ισπανίας και της Ιταλίας, όμως η τελική έκβαση αποτελεί ακόμα ανοιχτό, αναπάντητο ερώτημα.

Στην πατρίδα μας, οι ηγέτες των κομμάτων της κυβέρνησης συνεργασίας, «ΔΕΙΛΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ, ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝΕ, ΙΣΩΣ, ΚΑΠΟΙΟ ΘΑΜΑ»... Από ποιους, άραγε; Από την κυρία Μέρκελ; Τον κ. Σόιμπλε; Το ΔΝΤ; Την τρόικα;

Σε αυτό το κατάντημα έφτασαν ο παραδοσιακός δικομματισμός και οι συνεργάτες του. Η «ασθένεια» του πρωθυπουργού δεν είναι «οφθαλμολογική». Η πολιτική απουσία και η παραίτηση από κάθε σοβαρή διεκδίκηση εκφράζουν τη βαρύτατη «πολιτική ασθένεια» και την κατάρρευση των κομμάτων που στήριξαν το νεοφιλελευθερισμό και απεδέχθησαν ως φυσικό επακόλουθο τον εξανδραποδισμό των πολιτών και την υποταγή της χώρας στην τραπεζική δικτατορία. 0 «μαύρος Σεπτέμβρης» που ακολουθεί πιθανόν να πείσει και τους «φοβισμένους» ψηφοφόρους ότι μόνη διέξοδος είναι η «πολιτική ευθανασία» των ανίατων φορέων του δικομματισμού.