Σήμερα θα γράψω για τις μέλισσες!

Δεν έχω τηλεόραση σπίτι. Από τον Αύγουστο του 2012! Την κατέβασα στο υπόγειο, εκεί δηλαδή που ανήκει… Στο σκοτάδι, παρέα στην σκόνη, την μούχλα και την υγρασία. Καρέ οι τέσσερις να παίζουνε μπιρίμπα.

Τη δήλωση του Σαμαρά ότι «μάζεψε το μέλι λίγο – λίγο» την είδα καθυστερημένα χθες που «κατέβασα» στον υπολογιστή να δω την τηλεοπτική Ελληνοφρένεια της Δευτέρας. Με πρόσβαλε! «Μα καλά» θα μου πείτε, «τα 2,5 χρόνια της ακροδεξιάς παρέας του που γυρόφερνε την χώρα σαν πόρνη στα πεζοδρόμια της Ευρώπης δεν σου έφταναν;». Απολύτως… Απλά η δήλωση για το μέλι και η αυτοαντιπαράθεσή του ίδιου με την εργατική μέλισσα ήταν η σταγόνα μελιού που ξεχείλισε το βάζο…

Οι μέλισσες είναι μαυροκίτρινες. Στα ίδια χρώματα δηλαδή, που ντύνεται για να εκμεταλλεύεται ανθρώπους, ο λαθροπετρελαιάς  και καλός φίλος του πρώην (πόσο ωραία ακούγεται αυτό το πρώην…) πρωθυπουργού. Αυτό είναι, το μόνο που θα μπορούσε να βρει κανείς κοινό, ίσως.

Κατά τα λοιπά, ο οσφυοκάμπτης Αντώνης, δεν έχει καμία σχέση με τις μέλισσες. Η κυψέλη,  αν τύχει με κανένα νοτιά να την έχεις ανοίξει, έχω παρατηρήσει, λίγο πριν επιτεθούν οι μέλισσες, αναδύει μια παραδεισένια ευωδία. Ο Σαμαράς πάντα ζέχνει! Γερμανίλα να το πω;

Τις μέλισσες μου τις άφησε ο πατέρας μου. Όχι απότομα αλήθεια είναι παρότι εκείνος έφυγε νωρίς. Από 10 χρονών κιόλας με κουβάλαγε μαζί του να του «κάνω καπνό».  Πέρασαν πολλά χρόνια για να με αφήσει να χρησιμοποιήσω το δικό μου «σίδερο». Μου είχε πάρει σίδερο από παιδί, απλά έμενε στην τσέπη μέχρι να μάθω. Χρειάστηκε να κάνω καπνό σε 17 τρύγους για να τρυγήσω μόνος μου! Σαν να περίμενε να ενηλικιωθώ. Έμαθα να κάνω καλό καπνό. Παρ’ όλ’ αυτά  ήταν ποτέ εύκολο να ζω στην κάπνα από τα αποκαΐδια μιας  χώρας που την λυμαίνονται συμφέροντα, ακριβώς όπως ζει και η σφίγγα…

Στην πόλη, αργά η γρήγορα εξοικειώνεσαι με το άγχος. Όχι στην διαχείριση του αλλά στην αποδοχή ότι το κουβαλάς πάντα. Αν δουλεύεις… Αν ψάχνεις για δουλειά... Και μόνο η ιδέα ν’ ανοίξεις μια κυψέλη, αρκεί, ήδη από το πρώτα μίλια του πλοίου, για να αφήσεις πολύ πίσω την εβδομάδα ως φθηνή ιστορία πρωταγωνιστών που τους οδηγεί η μοίρα.

Την μέλισσα την οδηγεί το φως. Στο πρώτο της πέταγμα, μια χορευτική στροφή λίγο έξω από την κυψέλη και μετά πέρα μακριά για γύρες και θυμάρια. Και μετά πάλι η επιστροφή με χρώματα… Βεβήλωση και ιεροσυλία για τις στιγμές, ο Σαμαράς να κλέβει το μέλι για ‘κείνον και τα αφεντικά του από το Βερολίνο.

Και κάπως έτσι φθάνει και η Άνοιξη. Η μέλισσα την Άνοιξη δεν έχει ησυχία! Όχι γιορτή μα κίνηση! Η μόνη σχέση του άλλου με την Άνοιξη είναι η σειρά που αφήνει ο «Πολιτικός του Χειμώνας» όταν αποτελειώνει…

ΥΓ: Όπως γράφω πάντα, «όχι μ’ ελπίδα, μα με συνείδηση», να δώσουμε του κόσμου τούτου να πάει παρακάτω…