Ευρώπη γίναμε!

Περίοδος Α΄
Ο Έλληνας αρχίζει να γνωρίζει τον Ευρωπαϊκό πυρήνα από καρτ ποστάλς και την ταινία της Βουγιουκλάκη με τον Παπαμηχαήλ που από ψωμόλυσσα, γίνεται αρχιγραματέας και παραγγέλνει ζαμπόν μόλις βρίσκει δουλειά (Ο ορισμός της ταξικής συνείδησης)... Μέσα του λοιπόν, γεννάται η επιθυμία να μοιάσει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Αρχίζει να πιστεύει πως ευρωπαϊσμός είναι να μην πετάς σκουπίδια στο δρόμο και να μην αδειάζεις τα τασάκια του αυτοκινήτου εκεί που πάρκαρες.

Περίοδος Β’
Ο Έλληνας αρχίζει να βλέπει έγχρωμη τηλεόραση. Ευρώπη τότε γίνονται τα μεγάλα πράσινα πάρκα. Οι φιλικές προς τους κατοίκους πόλεις και τα όμορφα σπιτάκια. Όλοι ζουν σε μπαλκονάτες πολυκατοικίες του ’60 και του ’70. Μόνο από μπετό.
Βέβαια πάρκα οι πόλεις μας δεν έχουν. Αλλά ρε αδελφέ, το πιο μεγάλο πάρκο της πόλης, καθαρό και περιποιημένο τα τελευταία χρόνια είναι στο κέντρο, με πρόσβαση από δύο γραμμές μετρό. Γιατί στο καλό κάθε Σαββατοκύριακο που περνάω  βλέπω όλων των φυλών τους ευρωπαίους αλλά εσύ κάθεσαι να πιείς καφέ στου Ζόναρς μέσα στο μπετό, απέναντι από το μπετό, κάτω από το μπετό, δίπλα στο μπετό…;

Και κάπου εδώ ο καπιταλισμούλης δίνει την ευκαιρία να αρχίσουμε τα ταξίδια και άλλοι εκτός από τους ναυτικούς πως ξέρουν να σου πουν από Ευρώπη τα πάντα από γυναίκες αλλά τίποτε από μουσεία!

Περίοδος Γ’
Η διεύρυνση των οριζόντων μας αλλάζει και την εντύπωση για το τι είναι Ευρώπη: Ευρώπη τώρα πια, είναι να περιμένεις ουρά χωρίς σπρωξίματα ή να μην υπάρχει ουρά καθόλου και να μην καπνίζεις στους εσωτερικούς χώρους, και να μην κολλάς τις τσίχλες κάτω από τα θρανία και να μην ζωγραφίζεις στους τοίχους της γειτονιάς και να μην κολλάς αφίσες στις κολώνες και να μην διαδηλώνεις στο κέντρο της πόλης με άλλους πενήντα και κάτι άλλο ακαταλαβίστικο με τεχνοκράτες και μεταρρύθμιση.

Και κάτι με ανάπτυξη και λίγο από Σημίτη, το ευρώ μπήκε στην ζωή μας!

Περίοδος Δ’
 Ευρώπη τώρα πια είναι κάτι στρογγυλό. Ασημί στο κέντρο, χρυσαφί στην περιφέρεια. Δεν έχει σημασία πόσο κοστίζει σε ανθρώπους. Στην συνείδηση των «ευρωπαϊστών» στην Ευρώπη το νόμισμα φαίνεται να έχει πάρει την θέση του ανθρώπου και να πρέπει να ζήσει πάση θυσία ανεξάρτητα πόσο αυτό θα κοστίσει σε ανθρώπους που βεβαίως αντικατέστησαν επάξια το νόμισμα στις συναλλαγές. Έτσι μπορούμε πλέον Ευρωπαίοι και περήφανοι να λέμε: «Το Ευρώ και η Ευρώπη σώθηκαν χάρη στην θυσία των πολιτών της», ή έστω μερικών πολιτών της…

Περίπου πως βλέπω εγώ την Ευρώπη...

Ο διαφωτισμός δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα εδώ. Ακόμη και αν προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο, θα είναι ο Άνθιμος, ο «άντε γεια» Τσουκαλάς, ο Άδωνις κάπου εκεί τριγύρω να με επιβεβαιώνουν. Ο Ντεσκάρτ εξακολουθεί να είναι ανταλλακτικό για μηχανάκια, ο Μπέικον ξαπλώνει στην σπέσιαλ πίτσα, ο Σπινόζα παίζει δεξί εξτρέμ στην εθνική της Ουρουγουάης και ο Ιμάνουελ Καντ σχεδιάζει σώβρακα πολυτελείας…

ΥΓ1: Αν θέλουμε Ευρώπη, ας αρχίσουμε από τα βασικά… Στις αστικές κοινωνίες της Ευρώπης (με τις ουκ ολίγες παθογένειες) τα βατοπέδια τιμωρούνται, οι δωροδοκίες της Siemens είναι στα δικαστήρια, οι υπουργοί όταν αποκαλύπτονται σκάνδαλα παραιτούνται και οι πρωθυπουργοί μπαίνουν φυλακή.

ΥΓ2: Αγαπημένε μου φοβισμένε, με αυτά που γράφω δεν θέλω να νομίζεις πως σε προετοιμάζω για δραχμή και να σε τρομάξω παραπάνω… Αυτή την δουλειά την κάνουν καλά 20:00-21:00 κάθε βράδυ κάτι γραβατωμένοι τύποι που από το 1989 τους έβαλες στο σπίτι σου και τους ακούς πιο πολύ από τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, τον εαυτό σου!