Προβληματισμοί των καιρών, επιστολή από τον Α. Κομμεσάριο

Λάβαμε και δημοσιεύουμε αυτούσια από τον Α. Κομεσσάριο την παρακάτω επιστολή

Ζήσαμε πολλά χρόνια αποκλεισμένοι μέσα στα δανεικά μας σπίτια, κάνοντας το πολύ μια βόλτα στα ευρύχωρα μπαλκόνια της κοινωνικής μας καταξίωσης, εξοπλισμένα κατάλληλα με απαραίτητα ειδή βεράντας. Ξαπλωμένοι πολλές φορές σε καρέκλες καφετέριας, κοιτώντας το ερχόμενο καγιέν, το επόμενο τιγκουάν, αν φοράει τις κατάλληλες ζάντες η αν ο οδηγός του φορά αυθεντικό πόλο και η κυριούλα διπλά του, το κατάλληλο χρωματάκι στο αρμάνι φουστάκι.

Γύρω μας, πράσινα παρτέρια μιας αφόρητης τηλεοπτικής ανίας στην οποία διαδραματίζεται μια πανάρχαια πάλη... αύτη, του ανθρώπου με τη φύση. Μια πάλη ''τίγκα'' στον πασατέμπο και στον ηλιόσπορο. Μια καθημερινότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των γραφειοκρατών της εξουσίας.

Με τη βοήθεια των ''φίλων-εταίρων'' μας την ''ευρωπαϊκή ένωση'' των ναζιστικών καταβολών, το παράρτημα των διεθνών ιδιοκτητών του χρηματοπιστωτικού συστήματος τοκογλύφων (ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) και τον διαμεσολαβητή νέας τάξης (ΔΝΤ) την αποκαλούμενη δλδ τρόικα η γονυπετής ελληνική κυβέρνηση -πιο καλά συγκυβέρνηση- υποβασταζόμενη αλλά και αλληλοδιαπλεκόμενη από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ) καταστρατηγούν κάθε έννοια της δημοκρατίας, παραβιάζουν και ακυρώνουν το Σύνταγμα και τους νόμους, πετώντας στα σκουπίδια αγώνες αιματηρών λαϊκών κατακτήσεων.

Η μνημονιακή βαρβαρότητα και ο μνημονιακός τρόπος ζωής, στον όποιο θέλουν να μας συνηθίσουν, άρχισε με την αμφισβήτηση του αυτονοήτου να ανάψεις το φως η να ανοίξεις τη βρύση να τρέξει το νερό.

Το ρεύμα, το νερό, το σπίτι, το φάρμακο, ότι κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητο και πως με τον έναν η με τον άλλον τρόπο δε θα μας το στερούσε κάνεις, είναι σήμερα το πεδίο μάχης στη μνημονιακή  Ελλάδα.

Τελευταία 5 χρόνια βρισκόμαστε σε κατάσταση πόλεμου που δεν γίνεται με τα γνωστά όπλα που ξέραμε μέχρι τώρα. Σήμερα μας πολεμούν με νέου τύπου ''όπλα'' που είναι πιο φαρμακερά και επώδυνα για όλους μας.

Στην κατεχομένη Ελλάδα όπου οι αποφάσεις είναι ειλλημένες από ξένους υπάλληλους των δανειστών-τοκογλύφων με την μεσολάβηση ντόπιων συνεργατών η πιο κατάλληλα δοσίλογων (εντολοδόχοι και υποτελείς της τρόικας και των συμφερόντων της), οι οποίοι ενεργούν σαν θλιβεροί και τρισάθλιοι, διεκδικώντας μια υποτιθέμενη δόξα -στην ουσία ματαιοδοξία- και θέση στο πολιτικό πάνθεον της πατρίδας μας, υποτιμώντας ακόμα και τον ιστορικό του μέλλοντος, που μοιραία θα τους κατατάξει στους αποκαλουμένους όπως προανέφερα προδότες, ή καλύτερα δοσίλογους και οι οποίοι παραχώρησαν την πατρίδα μας σε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, συνεχίζοντας την ανθρωπιστική καταστροφή, φτωχοποιώντας και εξευτελίζοντας την ανθρωπινή υπόσταση.

ΣΟΚ και μονό σοκ μου προκάλεσε η είδηση στην συνδρομητική «Τηνιακή» και τις ιστοσελίδες Tinostoday και Tinos Voice (σ.σ. προσθήκη κατόπιν επικοινωνίας του συντάξα) για έκκληση βοήθειας με τη μορφή τροφίμων σε οικογένεια με δυο παιδία 2,5 και 3,5 χρονών. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική. Αυτός όμως είναι ο κόσμος μας. Ένας μπαμπάς και μια μάμα να μην τους αφήνουν  να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκεί αποτυπώνονται τα παραπάνω. Εκεί μας φτιάσανε, εκεί μας καταντήσαμε αυτοί που χωρίς ντροπή διαλαλήσανε ''μαζί τα φάγαμε''. Η ελπίδα λέει έρχεται. Τα φαντάσματα του Σαμαρά του Βενιζέλου  και των λοιπών εντολοδόχων θα μας κατάτρωνε για πολύ καιρό κατά τα φαινόμενα.

Το μοναδικό που μας μένει είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα μας, ανάμεσα στους ανθρώπους ανάμεσα στο λαό. Εγώ και κάποιοι εργαζόμενοι από το τυροκομείο Τήνου δώσαμε στο ανάλογο τηλέφωνο που αναρτήθηκε τυροκομικά προϊόντα. Σίγα τα λάχανα θα μου πει κάποιος. Θα με καταλάβει οποίος έχει νιώσει πεινά άσχημη.

Για μένα, ο δήμαρχος της πόλης  ,-και μαζί του και η όποια αναρχοαυτόνομη έτσι όπως δρα τελευταίως εκκλησιαστική εξουσία- κάθε πρωί που ανοίγει το ψυγείο του να πιει ένα ποτήρι κρύο νερό, κάθε φόρα που ανάβει το μάτι της κουζίνας για να ζεστάνει το γάλα στο παιδί του, που είναι σίγουρος πως τα φάρμακα του έχουν την αρμόζουσα θερμοκρασία, κάθε φορά που ανοίγει μια συσκευή παροχής οξυγόνου, την τηλεόραση η το πορτατίφ για να διαβάσει την εφημερίδα του, που ανοίγει το φως για να πάει τουαλέτα το βράδυ, κάθε φορά που κάνει κάτι από αυτά και γνωρίζει ότι έστω και κάποιος συμπολίτης του δεν έχει τη δυνατότητα αυτή και το μόνο σίγουρο ξέρει ότι ΠΕΙΝΑΕΙ, θέλω να έχει την ελάχιστη αξιοπρέπεια να κοιτάζει τον καθρέφτη του και να χαμηλώνει το βλέμμα. 

Αλέξανδρος Κομεσσάριος

εργάτης τυροκομείου Τήνου