Διακονία ή Σατραπεία;

 Ή ποιες δικλίδες καταπίεσης αναζητούν μισθοφόροι κληρικοί  

όταν δεν αντέχουν την δημοκρατία  και την ελευθερία του Θεού.

Του Γιώργου Δημόπουλου

  Σας συνιστώ ένθερμα να ακούσετε με την πρώτη ευκαιρία τις Βαλκυρίες, την όπερα του Βάγκνερ. Οι Βαλκυρίες, πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής ιθαγένειας,  προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: την δίψα για ισχύ. Την ίδια  παγανιστική θέση την αναδιατύπωσε  με φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος. Μισό αιώνα αργότερα μέσα σε περίεργες διαδρομές της ιστορίας, η συγκεκριμένη αυτή άποψη, απετέλεσε πηγή έμπνευσης για την τρομακτικότερη εφαρμογή της ακατάσχετης δύναμης και ισχύος: τον Ναζισμό. Με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ έντυσε ο Κόπολα την σκηνή του  βομβαρδισμού του βιετναμέζικου χωριού, στο κλασικό έργο του «Αποκάλυψη τώρα».

  Σήμερα ζούμε, παγκόσμια, την αρχέγονη σύγκρουση παγανισμού και χριστιανισμού, ειδώλων και Ευαγγελίου, ισχύος και αγάπης,  όχι εκτός αλλά εντός των τειχών. Οι Βαλκυρίες ουδέποτε εσίγησαν στο διάβα των αιώνων. Να τις ακούμε όμως εκκωφαντικά από εκκλησιαστικά μεγάφωνα, απειλώντας μάλιστα να καλύψουν   Ευαγγελικές μουσικές, αυτό κι αν είναι εκκλησιαστικών ανδρών περίσσεια σατανική οίηση. Κληρικέ, επίσκοπε ή  ιερέα, μπορείς να ασκηθείς στο συμμάζεμα της ξιπασμένης φασαρίας σου, να ακούσεις τον ήχο του αόρατου, να προσθέσεις την φωνή τους σε μια χορωδία που σε ξεπερνά, που δεν επιτρέπει να ακουστεί πόσο φάλτσος είσαι Ευαγγελικά;  Έχεις χώρο, συν-χωράς στο χριστιανικό σώμα, διαφορετικά είσαι σε έκπτωση εκκλησιαστική. Το τροπάρι σου είναι του διαβόλου.    

  Τοπικά τι; Οι θεωρούμενοι ταγοί του τοπικού ορθόδοξου ιερατείου, προκειμένου να επιβάλουν το έτσι τους και το θέλω τους στην τοπική κοινωνία, καταπιέζουν, πρωτίστως τους ίδιους τους παπάδες, οι οποίοι μετακυλούν, ως  δεσποτικά φερέφωνα, την καταδυνάστευση όπου  τους παίρνει.  Δεν έχουν πρόβλημα να εκδηλώσουν, αν το κρίνουν, την διάθεσή τους για κοσμική δύναμη, και με την αναζήτηση ή εξύφανση προφάσεων για ατομικά ή συλλογικά πογκρόμ, με  διάφορες μορφές, εναντίον συμπολιτών μας,  εναντίον όσων δεν κύπτουν το γόνυ, όσων δεν  υπηρετούν τις φιλοδοξίες τους. Επινοήματα μανιώδους επιθετικής φρενίτιδας και κρετινισμού αδίστακτων εμπόρων του οίκου Κυρίου. Με ανάλογη έλλειψη αιδούς και λύπης, δαπανάται αφειδώλευτα ο  εκκλησιαστικός   χρόνος  για να πληροφορηθούμε εμφατικά,  τις δικαστικές επιτυχίες τους, από το Ιερό Βήμα ή τον άμβωνα όλων των εκκλησιών, ακόμη και για τα συγγενικά τους πρόσωπα.

  Πρόσφατη μήνυση του Γενικού Αρχιερατικού επιτρόπου Τήνου κ. Γεωργίου Φανερού, με την μαρτυρική κατάθεση δύο κληρικών,  εναντίον του κ. Θεολόγου Πλυτά. Απαιτούν, ως άλλες Ηρωδιάδες, την κεφαλήν του κ. Θεολόγου «επί πίνακι» γιατί λέει το περασμένο καλοκαίρι δημοσίευσε μια επιστολή στην οποία ισχυρίζεται ότι χειροτονήθηκε λάθρα στην Άνδρο παπάς. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι χειροτονίες κληρικών για την κάλυψη τηνιακών ενοριακών αναγκών  γίνονται στην Τήνο. Και εγώ μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ο κ.  Φανερός εμφανίστηκε μια ωραία πρωία  στην Τήνο ως  κληρικός. Τώρα αν δεν του αρέσει ο όρος λάθρα, ή κρυφά, θα μπορούσε να προσδιορίσει με αξιοπρέπεια την θέση του, «λόγον διδόναι και λαμβάνειν».  (Ξενοφών, «Οικονομικός» 11,22). Ο κάθε άνθρωπος, δια της Παιδείας, οφείλει να καταστεί ταυτοχρόνως ικανός δότης και ικανός λήπτης λόγου. Μου κάνει δε εντύπωση, ότι δεν στάθηκε καθόλου στην δυσοσμία του υπόλοιπου της παραγράφου που τον αφορά, αναφέρομαι στην οικοδομή,  και   το «λάθρα» τον μάρανε. 

  Αν είχαμε έναν επίσκοπο της προκοπής, και όχι δεσπότη κουφότητας, δεν θα αλώνιζε δικαστικά κανένας. Όμως όχι μόνο το παράδειγμα, αλλά και το πρόσταγμα, το δίνει ο ίδιος σατραπικά. Σε στραβοκοίταξε κάποιος, χώστου μια αναφορά στο λιμεναρχείο Ραφήνας, σου την σπάει η φάτσα άλλου, μηνυτήρια αναφορά, το καλημέρα του έτερου  δεν ήταν δουλικό, μια αγωγούλα θα τον στρώσει, ο απροσκύνητος δεν θεραπεύει τις φιλοδοξίες σου, τύλιξέ τον εξωδίκως, το αγριοκάτσικο δεν μπαίνει στο μαντρί σου, σού τα «χώνει» άγρια, μια αναφορά στην υπηρεσία του και άσ’  τον να  τρέχει, το τοπικό δημοσιογραφικό βήμα δεν σε λιβανίζει φρόντισε να το φιμώσεις… Και τους δικαστές θέλουν να τους θέσουν στην υπηρεσία των στυγνών φιλοδοξιών τους, αλλά φαίνεται ότι δεν τους βγαίνει. Δεν τους ενδιαφέρει  ότι «οι διώξεις τους αφενός πλήττουν και ταλαιπωρούν τον άδικα περιερχόμενο στην θέση του κατηγορουμένου, αφετέρου περισπούν τους φορείς της ποινικής λειτουργίας από το κύριο έργο της, το οποίο συνίσταται στην δίωξη της  βεβαιωμένης εγκληματικότητας». Μάλιστα μετά τον άγριο προπηλακισμό του στην Παναγία, και την  εξ αυτού  αυτεπάγγελτη! δικαστική δίωξη  συμπολιτών μας, του καλάρεσε η προσφυγή στον φόβο και την τρομοκρατία, είδε ότι έχει αποτελέσματα… Ξεφτιλίζεται σταδιακά, υπερασπιζόμενος πάντα τη μικροπρέπειά του, την κουφότητά του στις διαφορετικές εκδοχές τους. Αντί ως «τύπος Χριστού» να φέρεται μεγαλόψυχα, λεβέντικα ενωτικά, να συμ-βάλει προς ένωση όλων των διεστώτων, έχει επιλέξει συνειδητά την μικρόψυχη διαιρετική δια-βολή. Φαίνεται από τις πράξεις του, ότι ποτέ δεν αισθάνθηκε ως  επίσκοπος.

   Συμπλέγματα πνευματικής καχεξίας, μειονεξίας τύψεων και ενοχών για την αδυναμία βιωματικής ανταποκρίσεως στο μήνυμα αγάπης και συγγνώμης  του Ευαγγελίου. Δεν εξηγείται διαφορετικά· δεν «γινώσκουν ά αναγινώσκουν». Όντας πάνω στον Σταυρό ο Χριστός, τον έβριζαν, τον έφτυναν, τον βλαστημούσαν και ο Ιησούς απαντούσε  με αγάπη. Εσείς ως  τοπικός επίσκοπος και τοπικός Αρχιερατικός προτιμάτε τον ρόλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή, του οποίου η διατανική συμπεριφορά περιγράφεται από τον  Ντοστογέφσκυ στους «Αδελφούς Καραμαζώφ».  Όσα λέει μπροστά στον Ιησού, ο οποίος παραμένει σιωπηλός,  είναι ένας καταθλιπτικός μονόλογος που βγαίνει από το στόμα κάποιου πλάσματος που θαρρείς πως ανέβηκε από την κόλαση.

  Όταν ήμουν μικρός δεν έβλεπα την ώρα να έρθουν οι διακοπές για να πάω στα χωριά των γεννητόρων μου, στην Γορτυνία.  Δεν με τράβαγε τόσο ο τόπος αλλά αναζητούσα την αίσθηση ελευθερίας που μου σκορπούσε απλόχερα  η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα· μού έβγαζε τα «πέδικλα» που μου φορούσαν στο Αίγιο, γονείς και περίγυρος, αλλά προ παντός με εκπαίδευε να αγαπώ το δίκιο και να μην φοβάμαι κανέναν, να μιλώ. Ειδικότερα με έμαθε να  παρατηρώ. Με έμαθε ότι οι λέξεις δεν βγαίνουν από τα χείλη, αλλά από τα πράγματα. 0 λόγος της θαμπής ομορφιάς, υπαινικτικός, δημιουργικής γονής, παρέπεμπε σε ανοιξιάτικη λιακάδα. Ποια ήταν η πρώτη ύλη, της, με δωρική λιτότητα, γερόντισσας που την έκανε τόσο αληθινή; Ο Αναστημένος Ιησούς, το Γεροντικό, οι αγωνιστές της πίστεως και της πατρίδος, οι μάρτυρες, οι γονείς της, η εσωτερική αίσθηση, τα λάθη της, ο πόνος, το φιλότιμο, η εκλεκτή συγκίνηση… Αποζητώ πάντα την αύρα της!

   Στο στόχαστρο της ματιάς της, κατά καιρούς, έμπαιναν και όλοι οι τσοπάνηδες, -ποιμένες- του χωριού, που τύχαινε μερικοί από αυτούς να είναι και συγγενείς. « Για τήρα Γιωργάκο τον μπάρμπα σου τον Αναστάση πώς περνάει με το κοπάδι του! Είναι ήρεμος, ευχαριστημένος, καμαρώνει με τα ζωντανά του είναι ευχαριστημένα και αυτά, χορτάτα, πάνε να ξεκουραστούν, όλοι μαζί…. Η τάδε τρελή για δέσιμο τα αφήνει νηστικά, απότιστα, αφρόντιστα και από εκατό που είχε της μείνανε ούτε  δέκα  και σε λίγο δεν θα έχει ούτε ένα…  Ο ξάδελφός σου, του άφησε ο θείος σου διακόσια κομμάτια, τα πουλάει σιγά -σιγά, γιατί δεν τα μπορεί, δεν τα θέλει, τού είναι εμπόδιο, προτιμάει τα πανηγύρια, τους χορούς, όλο φρουφρού κι αρώματα είναι, «όπου γάμος και χαρά  η Βασίλω πρώτη» …    Ο άλλος  όλο ταξίδια είναι, δεν έχει στασό,  πότε Τρίπολη, πότε Αίγιο, πότε Αθήνα, για πονηρά πράματα, αφήνει τα ζωντανά του σε άλλους να τα φροντίζουν, τον εκμεταλλεύονται, πουλάνε το γάλα του, τα αρνάκια και του λένε ότι ψόφησαν… Περνούσε και ένας κοντινός θείος, με ένα αναμπουμπουλιασμένο  κοπάδι, όλο βλαστήμια φωνές και απειλές  ήταν, αντούβιανο τον έλεγε η γιαγιά, πετροβολούσε  και κτύπαγε  τα ζώα με γκλίτσα και με πέτρες, μάλιστα είχε μάθει και τα μαντρόσκυλά  του να δαγκώνουν, (το ένα «κρυφότρωγε»), ανθρώπους και ζώα·  όταν τους έλεγε «πάρ’τον» δύσκολα  την γλύτωνε κανείς. Ήξερε δε τους διαδρόμους των δικαστηρίων σαν το  σπίτι του, όλο τον αδικούσαν, ενώ στην πραγματικότητα  ήταν πάντα ο φταίχτης…  Ιστορίες που γούρλωνα τα μάτια να τις ακούω, να τις παρατηρώ και που τις ρούφαγα άπληστα.   Αυτές οι ιστορίες γυροφέρνουν  στο μυαλό τώρα και τις δένω με τους τοπικούς ιερατικώς προϊσταμένους,  οι οποίοι δυστυχώς δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τον θείο τον Αναστάση. Οι αναγωγές και δικές σας, και δικές τους.

  Τα παραπάνω τα λέει η γιαγιά μου. Για να δούμε τι λέει και  κορυφαίος Ιεράρχης,  Άγιος της Εκκλησίας μας.  «Όταν  έγινα άντρας, ταξίδεψα πολύ και ασχολήθηκα, όπως ήταν φυσικό, με πολλά πράγματα, διαπίστωσα τη μεγάλη συμφωνία που υπάρχει μεταξύ όσων καταπιάνονται με τις διάφορες τέχνες κι επιστήμες. Όμως μόνο στην Εκκλησία του Θεού, για την οποία πέθανε ο Χριστός και στην οποία εξέχεε πλουσιοπάροχα το άγιο Πνεύμα, διαπίστωσα μεγάλες και έντονες διαφωνίες…

  Και το φρικτότερο απ’ όλα, είδα τους ίδιους τους προεστώτες της Εκκλησίας να αποκλίνουν τόσο πολύ μεταξύ τους, να αντιτίθενται τόσο πολύ στις εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού περί δικαιοσύνης και αγάπης, να διασπούν ανελέητα αντί να ενώνουν ως ποιμένες την Εκκλησία του Θεού και  να αναμπουμπουλιάζουν αλύπητα το ποίμνιο….

  Ο καθένας από τους κληρικούς  κάνει ό,τι θεωρεί αυτός καλό, για το δικό του κοσμικό  συμφέρον… Καθένας απομακρύνεται από την διδασκαλία του Κυρίου μας, διεκδικώντας να επιβάλλει με κάθε μέσον και τρόπο, εξουσιαστικά δικές του απόψεις, προς  ίδιον διεστραμμένο όφελος,  και θέλει να κυβερνά κοσμικά και μάλιστα σατραπικά, ενάντια προς τον Κύριο, παρά να κυβερνιέται από Αυτόν». (Μέγας Βασίλειος, Ασκητικά Α.  Λόγος περί κρίματος Θεού 1-2, PG 31, 653Α- 656Α).

«…Θα αναφερθώ δεόντως και στους κληρικούς οι οποίοι στις μέρες μας στέκουν χωρίς ντροπή απέναντι στην γενική κατακραυγή των ανθρώπων, σχετίζονται αναίσχυντα με τις αρχές  και εξουσίες του κόσμου τούτου, υπηρετούν χωρίς αιδώ το άδικο, χωρίς ντροπή ορέγονται να εξουσιάζουν αντί να διακονούν, να καταπιέζουν και να φορτώνουν φορτία δυσβάστακτα αντί να ελαφρώνουν. Εσείς, οι πιστοί, προσέξτε μην εξαπατηθείτε  από τις ψευδολογίες τους, όταν διακηρύττουν, γλυκανάλατα, ορθότητα πίστεως. Τέτοιοι κληρικοί είναι Χριστέμποροι, ούτε καν χριστιανοί, καθ’ όσον προτιμούν εκείνο που τους βολεύει και υπηρετεί το υλικό και κοσμικό συμφέρον του παρόντος βίου και όχι να ζουν σύμφωνα με την αλήθεια του Χριστού».  (Μέγας Βασίλειος,  Επιστολή σμ΄ Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις. PG.32, 897Α)

Σεβασμιώτατε και  κ. γενικέ Αρχιερατικέ Τήνου

  Το είδωλο είναι άφωνο, [«ξέρετε ότι, όταν ήσασταν εθνικοί, οδηγούσασταν προς τα είδωλα τα άφωνα σαν να παρασυρόσασταν» (Α΄ Κορ. 12,2)] η δε αλαλία του εξυπηρετεί την δολιότητα της «άπιστης και διεστραμμένης γενιάς», (Λκ.9,41), την συγκέντρωση δύναμης στα χέρια των πρώτων, οι οποίοι διαχειρίζονται την λατρεία των ειδώλων. Παρουσιάζεσθε  ως το  στόμα ενός θεού μουγκού, ως εκπρόσωποι ενός θεού απόντος. Η λύσσα για ανεξέλεγκτη εξουσία είναι αυτό που αποκαλύπτει  ποιος είναι ειδωλολάτρης  κατ’ ουσίαν, ανεξάρτητα από τις όποιες επίσημες δηλώσεις του. Προφανώς  δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι ο ίδιος ο Χριστός προσδιόρισε την διαφορά μεταξύ των κοσμικών αρχόντων  και των μαθητών Του όχι στο πεδίο της θρησκευτικής θεωρίας, αλλά στο πεδίο της ισχύος: «Ξέρετε ότι οι πολιτικοί ηγέτες ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω στα έθνη τους, και οι σατράπηδες  τα καταδυναστεύουν.  Δεν θα είναι έτσι μεταξύ σας, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος θα είναι διάκονος όλων σας, και όποιος θέλει μεταξύ σας να είναι πρώτος θα είναι δούλος όλων σας.  Όπως ακριβώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρον αντί πολλών». (Μτ. 20, 25-28).

  Μόνο ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά δεν μπορούν να δεχτούν ότι ο Θεός δεν είναι αιχμάλωτος, των ανόητων κοσμικών φιλοδοξιών του.  Ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά αναιρούν την ζωντανή πίστη. Μόνο ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά, απαιτεί να δεσμεύσει όλους, ακόμη και τον Θεό, οπότε στην πράξη αρνείται το δικαίωμα του Θεού να πει: «μισώ, αηδιάζω  τις γιορτές σας! Δεν με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας (…) Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας» (Αμώς 5, 21-23).

   Μια εκκλησιαστική ηγεσία  που αποπνέει μίσος, μισαλλοδοξία και απανθρωπιά για άτομα της τοπικής κοινωνίας, στελεχώνουν την ριζικότερη κακοδοξία: την ακύρωση του Ευαγγελίου. Οι σκοποί σας δεν είναι ευαγγελικοί και δεν είναι ευάρεστοι στον Θεό, όσο κι αν καταβάλλονται επ’ ονόματί του. Καμώνεστε τον ποιμένα και χάνετε τον ύπνο σας αν δεν βρείτε  κάποιον να λιθοβολήσετε. Υφαρπάζετε  την κρίση του Θεού όταν οι ίδιοι  δηλώνετε αυτόβουλα και ανενδοίαστα ότι υπέρ  Χριστού ονειδίζεστε και πάσχετε, όποτε σας ασκηθεί κριτική. Μας θεωρείτε και τελείως ανόητους: «Η μεγαλοκαρδία του Σεβασμιωτάτου συγχωρεί τους πάντες», την ίδια στιγμή που έχετε καλέσει δικηγόρο να υποβάλετε μήνυση εναντίον πιστών.  Αυτό δεν είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος;

  Δεν αναγνωρίζετε το αναφαίρετο δημοκρατικό  δικαίωμα, αλλά και την ευαγγελική υποχρέωση και προτροπή, να μιλά επώνυμα κάποιος.  Φιμώνετε δικαστικά, αλλά και με άλλα τερτίπια, - βραβεύσεις, παρασημοφορήσεις, φιλοφρονήσεις…-  εκείνους η φωνή των οποίων δεν είναι πάντοτε ευάρεστη στα αυτιά σας. Πιστεύετε ακράδαντα  ότι μπορείτε από μόνοι σας να ορίζετε το ποιος μπορεί να ομιλεί, ποιος να σιωπά, ποιος τι πρέπει να λέει και ποιος τι δεν πρέπει να λέει. Οι διαφαινόμενοι  στόχοι σας πλέον δε έχουν καμμιά σχέση με το Ευαγγέλιο, με την Εκκλησία.

  Μάλλον δεν γνωρίζετε ή δεν θέλετε να γνωρίζετε, ότι στην Αγία Γραφή και σε ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας, η πτώση προσώπων και κοινοτήτων σε αποστασία, δείχνουν ολοφάνερα ότι τα εκκλησιαστικά πρόσωπα και σώματα δεν είναι αυτοδίκαια και τελεσίδικα  εκκλησιαστικά, αλλά οφείλουν να πασχίζουν ώστε να είναι και να παραμείνουν εκκλησιαστικά. Τα Αρεοπαγιτικά δε συγγράμματα επισημαίνουν ότι ο Αγαθός Θεός δεν σέρνεται δουλικά πίσω από τις παράλογες κοσμικές διαθέσεις κανενός κληρικού. 

  Ο χριστιανισμός δεν έχει καμιά σχέση με την  δύναμη, την προβολή και τον σατραπισμό. Το Ευαγγέλιο θέτει ευθέως την προϋπόθεση της  ταπεινότητας και της άσκησης για όλους, (κληρικούς και λαϊκούς) μακριά από την βία που ασκούν με διάφορες μορφές, δεσποτάδες και ιερείς, μοναχοί και  γεροντάδες, αλλά και φανατικοί ακόλουθοι, άπνοοι γραφειοκράτες, ιεροεξεταστές.

  Στις μέρες μας ζούμε την έξαρση ενός ιδιότυπου bullying στα σπλάχνα της τοπικής κοινωνίας. Η ανθρώπινη ποιότητα είναι «εν διωγμώ», μέσα στην οργανωτική δομή της Eκκλησίας. O πρωτογονισμός του συστήματος εκλογής των επισκόπων, χωρίς αιτιολόγηση της ψήφου των εκλεκτόρων, με μόνες τις συναλλαγές που μυρίζουν καμαρίλα, και τις σκοτεινές εξαρτήσεις του παρασκηνίου, επιτρέπει να πλεονάζουν οι σπιθαμιαίοι, οι πειθαρχημένοι ανύπαρκτοι, οι «πέτσινοι».  Ο άλλοτε  επίσκοπος Σύρου Τήνου κλπ (με το άμπρα κατάμπρα του Χριστόδουλου)  μεταλλάχτηκε εν μια νυκτί σε δεσπότη, επιδιδόμενος συστηματικά σε μια προσπάθεια  τρομοκράτησης των διαφωνούντων, με δικαστικούς διωγμούς. Έστησε την δική του  αυταρχική αρχή, μέσω του αφοσιωμένου υστερόβουλα  ωθούμενου αρχιερατικού, ο οποίος και αυτός με στοχευόμενες μηνύσεις, αλυχτά επιλεκτικά, τρομοκρατώντας το πλήρωμα της Εκκλησίας. (Την εικόνα μού την έδωσε ο της Σκήτης Κουτλουμουσίου ξέμπαρκος αγιορείτης ο οποίος χαρακτήρισε δημόσια στην Παναγία τον Αρχιερατικό Τήνου μαντρόσκυλο). Εντάξει μπορεί να έχουν «φιλήσει κατουρημένες ποδιές» για να φτάσουν έως εδώ,  να έχουν φάει αρκετή καταπίεση και να συνεχίζουν να την αισθάνονται, αλλά δεν είναι ανάγκη να την μετακυλούν.

   Bullying είναι και  αυτό που συμβαίνει στην ευρύτερη Ελλαδική επικράτεια,  το πέρα δώθε, το σύρε κι έλα,  μεγάλου αριθμού  δεσποτάδων, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει στα  ταξίδια τους Υπουργούς Εξωτερικών. Οι εν λόγω γλάστρες μαϊντανών δεσποτάδες, δεν έχουν αφήσει εσπερινούς και λειτουργίες, πανηγύρια  και ονομαστήρια, γενέθλια και χειροτονίες,  που να μην είναι παρόντες, φιγουράροντας σαν φουσκωμένα παγώνια με σταυρούς και  εγκόλπια, με μίτρες και πατερίτσες, ενδεδυμένοι προκλητικά με «πορφύραν και βύσσον», με τα αυτοκρατορικά σύμβολα, (του κιτς η μάνα),  με πανάκριβα φανταχτερά άμφια, (με αυτή την κρίση; Ναι με αυτή την κρίση, δεν τους κρατάει τίποτα) λικνιζόμενοι ως άλλες σταρλέτες, φωτογραφιζόμενοι σε διάφορες στάσεις, με πλήρη ανάπτυξη τις κίβδηλες φιλοφρονήσεις,  διαγκωνιζόμενοι σαν κοράκια για την Αρχιεπισκοπή, σε ένα «games of thrones», πιο απλά σε μια παράσταση που παραπέμπει στις «κουμπάρες» που έπαιζαν τα κορίτσια μιας αλλοτινής εποχής. Ακόμη και να βρεθεί ένας κληρικός της προκοπής, αυτοπαραδίνεται διαλυμένος ή τρομοκρατημένος σ’ αυτόν τον εκκλησιαστικό!, στην κυριολεξία,  υπόκοσμο.   

  Φύλαρχοι, τριτοκοσμικοί αυτοκράτορες, εκατόνταρχοι, ηγέτες, επιτελάρχες, πρόεδροι, δεσποτάδες εν μιά νυκτί, όλα αυτά και άλλα πολλά, εκτός από επίσκοποι. Ύφος αγέρωχο,  φόντο αναληθές, μέσα «τάφοι κεκονιαμένοι».   Οι έξτρα ρόλοι βαρίδια στις τσέπες τους, έστω και αν πρόκειται για ράβδους χρυσού πειραγμένου μείγματος.  Τα στολίδια τους μιας άλλης εποχής, μακρινής, ανούσια, γι αυτό και τα συναισθήματά τους μπερδεμένα. Στα παραπάνω πλουμίδια προσθέτουν συνειδητά την αδικία, την  σκληρότητα, τις μάταιες επιδόσεις, την άγονη πρόοδο,  τα ψέματα, την οίηση, την κοσμικότητα.

  Κύριοι, η αξιοπρέπεια, η λεβεντιά δεν  εκφράζεται από το φαίνεσθαι  αλλά από το  φέρεσθαι. Δοκιμαστήκατε στην ιστορική διαμετακόμιση από τις παλαιότερες εποχές στους νέους καιρούς, στα νέα δεδομένα, στις νέες ανάγκες του ανθρώπου. Ζοριστήκατε, απομυθοποιηθήκατε, δεν καθοδηγείτε, καταϊδρωμένοι  ακολουθείτε ασθμαίνοντας. Με μνήμη  χρυσόψαρου, έχετε χρόνο να σουλατσάρετε,  να  ξοδεύετε αλόγιστα τόσο χρήματα  όσο και φαιά κύτταρα, σε μια θεατρική προσπάθεια υπεράσπισης και προβολής της μικρόνοιάς σας. Συμπαραστάτες σας, βουλευτές όλων των αποχρώσεων, εφοπλιστές,  αρχές, εξουσίες, λαμόγια, παπατζήδες, αετονύχηδες,   όσων τα κύτταρα είναι πλασμένα από συμφέρον, σε ένα αλληλοξεσκόνισμα  ματαιότητας, πολύ μακριά από επεξεργασμένους, ευαγγελικά ευανάγνωστους τρόπους πλησιάσματος του κόσμου, της ζωής, της φθοράς  και του θανάτου.   

  Αφειδώλευτος δεσποτικός δημοσιογραφικός χώρος δαπανάται για την κατασκευή  «υπερθεάματος» προκειμένου να  γοητεύσουν τον πρωτογονισμό της εκκλησιαστικής αγέλης. H ομαδική τηλεοπτική ή η φωτογραφική προβολή εξωραΐζει την ντροπή του καρναβαλισμού σε «υπερθέαμα». Aπενοχοποιεί τον αυτεξευτελισμό, προσδίδει στην καταισχύνη του κρετινισμού το λούστρο της εθιμικής γραφικότητας, και εθίζει την εκκλησιαστική μάζα να ταυτίζει την παράδοση με το καρναβάλι.

  Πέρα από τα πανελλαδικά δεσποτικά σούρτα φέρτα, ο τοπικός δεσπότης είναι ικανός και σε ατραξιόν. Πότε σε μηχανάκια φωτογραφίζεται, πότε καβάλα σ’ άλογο, και πότε παίζει κορόνα γράμματα την ζωή του! και ανέρχεται τα σκαλιά  του χειριστηρίου.  «Φοβερό: ο μητροπολίτης Σύρου ανέβηκε σε θαλάμους χειριστηρίων».  Είδηση, παρακαλώ, της  μισθάνδρου τοπικής δεσποτικής προπαγάνδας, με πληθώρα φωτογραφιών. Παρουσιάζει τον κ. Πολυκανδριώτη, που ισχυρίζεται ότι είναι επίσκοπος Σύρου, Τήνου κλπ,  σε πλούσιο φωτογραφικό υλικό, να ανέρχεται,  τις κλίμακες του γερανού στο Νεώριο. Καμμιά ξεφτίλα δεν είναι ντροπή.  Εκκωφαντικός σαματάς που μεθοδεύει, ως επιδέξιος του αριβισμού, στην αυτοπροβολή του. Πέρα από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τι σημαίνει δουλειά, (δούλεμα ναι) του προτείνω κάτι πιο φοβερό:  να δημοσιεύσει φωτογραφίες του ανεβασμένος στο γνωστό «καλάμι» του. Πάντως τον πληροφορώ ότι το  πιο ατίθασο άλογο είναι το καλάμι…

  Ούτε τα bullying ούτε τα αλυχτίσματα, ούτε το «καλάμι»  μπορούν να γίνουν συνδαιτυμόνες διαλόγου, όσο κι αν όλοι ομνύουν προσχηματικά στην σπουδαιότητα του διαλόγου. Η θεολογία ανέκαθεν υπογράμμιζε  ότι η Εκκλησία είναι λατρεύουσα κοινότητα, πιστεύουσα κοινότητα και συζητούσα κοινότητα. Δεν μιλάμε για συζητήσεις ελίτ, αλλά για συζητούσες κοινότητες. Το διακύβευμα εδώ είναι η ελευθερία των ανθρώπων -πιστών, αγνωστικιστών και αθέων- η οποία απειλείται, τουλάχιστον τοπικά, από τους γνωστούς εκκλησιαστικούς κύκλους.

 Τους βλέπεις και νιώθεις ανατριχίλες στην ράχη σου. Τι άραγε ακόμη; Απλή κακεντρέχεια, μνησικακία ή επιθυμούν να κάμψουν την όποια αντίσταση; Ο  κ. Θεολόγος Πλυτάς  είναι ένας ειλικρινής, γνήσιος ακτιβιστής,  και πληρώνει ακριβά την αγωνιστικότητά του. Είναι αυτός που είναι. Πιστεύει αυτό που πιστεύει. Δεν αναζητά οπαδούς, ούτε θαυμαστές, ούτε θέλει να κάνει συμφεροντολογικούς συμβιβασμούς. Έχει την δική του γνώμη και το δικό του γέλιο. Δεν χαρίζεται σε κανένα πολιτικό, κοινωνικό  ή εκκλησιαστικό φετίχ. Δεν υποχωρεί, μένει σταθερός στις αρχές του. Έχει το τσαγανό να λέει όχι στους δουλικούς ενθουσιασμούς του σκλάβου, του τρομοκρατημένου μπροστά σε μιαν ισχύ που τον συντρίβει. Έχει  το δικαίωμα και την υποχρέωση,  να εκφράζει την γνώμη του δημόσια, έστω και αν είναι μειονοτικός ή ενοχλητικός. Δεν συμφωνώ με όλες τις μορφές δράσεις του Θεολόγου. Αυτό δεν θα πει ότι μένω απαθής όταν τον βλέπω στα δόντια ανελέητων  rottweiler. Εξ άλλου κριτήριό του δεν είναι η προσωπική μου άποψη, και φυσικά δεν θα πάρει την άδειά μου, την άδεια κανενός, για την μορφή και την ένταση της αντίστασής του. Πιόνι δεν ήταν κανενός στην πολιτική ζωή του. Είναι ένας σοβαρός οικογενειάρχης, του οποίου  εκτιμώ  την  ειλικρίνεια, την ευθύτητα, την αγωνιστικότητα. Δεν είναι ανδρείκελο, είναι ευχαριστημένος με αυτό που είναι, δεν θέλει να αρέσει σε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν θέλει βρε αδελφέ να γίνει άθυρμα στα χέρια κανενός. Το ήθος του έχει διαποτιστεί από την αίσθηση της ελευθερίας που του δίνει η προσωπική εγρήγορση και πνευματικότητα.

  Τι άραγε αναγκάζει το τοπικό κακό συναπάντημα να  τον διώκει με στοχευόμενες διώξεις; Ψάχνω, έστω να διακρίνω, τον λόγο που διώκεται. Ίσως δεν είναι αποδεκτός, επειδή δεν εκπροσωπεί, έργω και λόγω, τον αστικό χριστιανισμό! Ποιος άκουσε την άποψή του; Αντίθετα όλο το τοπικό ιερατείο, με εξαίρεση τον παπα-Γιώργη Τουφεκλή, σε ψυχαναγκαστική συσπείρωση, εκόντες άκοντες,  τον μειώνουν συνεχώς, τον διώκουν, του στερούν το δικαίωμα της  διαφοροποίησης, γιατί τον φοβούνται, τον θέλουν  να αισθάνεται τρομοκρατημένος. Θεολόγε «σηκώνεις κεφάλι;»,  εμείς «παίρνει κεφάλι», γιατί θα λειτουργήσεις ως πολλαπλασιαστής, και τότε πώς και πού να σταθούμε; Χαθήκαμε! Αδυνατούν να συζητήσουν δίχως υπόρρητες απειλές, δίχως «υποσχέσεις» τιμωρίας.  Υπονομεύουν τον διάλογο, προωθούν την σύγκρουση, προκειμένου, να πετύχουν τον εκφοβισμό και την επιβολή  στους «αντιπάλους», και τούτο χωρίς καμιά αναχαίτιση. Δικομανείς κύριοι του τοπικού ιερατείου, η συστράτευσή σας με την τιμωρητική άποψη και καταδιωκτική τακτική των προϊσταμένων σας,  πέραν του οπορτουνισμού σας, είναι κίνηση φανατισμού, φθόνου, κοινωνικού μίσους, και έλλειψη ευαγγελικής παιδείας. Λίγη σωφροσύνη, πολύ λίγη, δεν είναι περιττή. Καθόλου  εύκολο να γίνει κανείς παπα-Πυρουνάκης, από πιρουνάκης που έχει μάθει, που τον έχουμε μάθει, που και για αυτό έγινε.

  Πέστε το καθαρά: «Δεν αντέχουμε τέτοιας άποψης άτομα… θέλουμε συνεργάτες υπάκουους στο θέλημά μας… χωρίς  στοιχειώδεις  ικανότητες για να τους ελέγχουμε εύκολα… επιλέγουμε όσους έχουν ευλύγιστη μέση, κοινώς οσφυοκάμπτες, είμαστε δε μανούλες στο να διακρίνουμε σε ποιον αρέσει το δημοσίως κορδώνεσθαι… το χάιδεμα των αυτιών… Πιο απλά προωθούμε άτομα δίχως την παιδεία της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς, της ντομπροσύνης, της σωφροσύνης.  Ποιος αξιοπρεπής θα δεχόταν τον συγχρωτισμό μαζί μας».   

  Δεν είναι αποδεκτός ο κ. Πλυτάς, επειδή δεν σας κάνει την χάρη να εμφανίζεται ως ένας καθ’ όλα ευσεβής πολίτης, έτσι σας συνήθισαν.  Δεν σας είναι αρεστός  επειδή ρισκάρει  να μιλά σε μιαν ασυνήθιστη για εσάς γλώσσα,  όταν μάλιστα εσείς  ουδέποτε διακινδυνεύσατε. Μάλλον αποκλείεται να γνωρίζετε ότι η διακινδύνευση, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις,  είναι συμφυής με την χριστιανική ιδιότητα, πολύ δε περισσότερο με αυτήν της ιερατικής.  

  Πάντως δεν έχω καταλάβει καθόλου, γιατί σας ενοχλεί τόσο πολύ ο «προσβλητικός» τρόπος διαμαρτυρίας του κ. Θεολόγου και δεν σας ενοχλεί  καθόλου η καθ’ όλα προσβλητική για το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία ειδωλολατρική ατμόσφαιρα, την οποία συνδαυλίζετε: Ο σαδομαζοχιστικός διάδρομος των γονάτων, η Εικόνα της Παναγίας δεν αναγνωρίζεται από τα διαμάντια, η απάτη του αγιασμένου  χώματος, το αγίασμα  και οι πάγκοι γεμάτοι από τοτέμ και μαγικά για ξεματιάσματα,  βασκανίες και δεσίματα… Αυτά δεν είναι ασύμμετρη σατανική προσβολή για το  Πανελλήνιο  Ιερό  Ίδρυμα;

  Σεβασμιώτατε, και κ. Γενικέ  Αρχιερατικέ Τήνου, η σύγχυση του ιερού με το βέβηλο γεννάει τερατωδίες. Λαφυραγωγείτε  την μιζέρια και ποντάρετε στο στενό προσωπικό συμφέρον, στην στενομυαλιά και την δεισιδαιμονία.   Παραδώσατε  το Ιερό Ίδρυμα στην υπηρεσία των ειδωλολατρικών, παγανιστικών   απαιτήσεων, ευτελίσατε το Πανελλήνιο Προσκύνημα σε ειδωλοποιητική μαγεία, μετατρέψατε την Παναγία σε εγχώριο πρωτογονικό παγανισμό μεταχείρισης των  ιερών και οσίων, και κατά τα άλλα  ασχολείστε με την διαμαρτυρία του κ. Θεολόγου.

  Πέστε μας ένα κήρυγμα στην Παναγία ευαγγελικής  προκοπής.  Κηρύγματα προσβλητικά, τίποτα άλλο από συγκινησιακές εξηγήσεις κάποιων αποριών, δημιουργία του απαραίτητου φόβου της κόλασης, ανάπτυξη ενοχών  προς έλεγχο του ψυχισμού και προ παντός της τσέπης των πιστών, διατήρηση της δυϊστικής άποψης της πάλης του καλού  και του κακού, παρηγοριά, για κλάματα, σε  ώρα ανάγκης, τροφοδοσία διάθεσης θυμηδίας γύρω από ευσεβοφανείς καταστάσεις. Ποτέ δεν βγήκε δημόσια ένας επίσκοπος, ένας ιεροκήρυκας,  να αντιτάξει τα στοιχειώδη της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας: ότι στην Εκκλησία η σχέση με τον Θεό δεν βιάζει ποτέ την ελευθερία του ανθρώπου.«Πίστη» για την Εκκλησία δεν είναι να παραδεχθείς ατομικά κάποιες πεποιθήσεις, αλάθητες αποφάνσεις, υποχρεωτικά «δόγματα». Στην Εκκλησία πιστεύω θα πει εμπιστεύομαι, η δε κατεξοχήν εμπιστοσύνη χαρίζεται όταν αγαπάς και σε αγαπούν. Ο ψαγμένος προσκυνητής ξεχωρίζει την ζωή από την φορμόλη σας, και διακρίνει την δίψα για  την αλήθεια από την δική σας δίψα για εξουσία δίκην πνευματικού χωροφύλακα, και όχι μόνο.  Πιο απλά τα δακρύβρεκτα κηρύγματά σας υπηρετούν και αυτά τον εγωισμό   και την φιλαυτία σας. Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για τον Χριστιανισμό; 

  Κάνατε το Ιερό Βήμα των εκκλησιών της Τήνου βήμα ανακοινώσεων δικαστικών αποφάσεων, ανάρτησης εκθεμάτων  δικαστικών πινακίων και ποινών.  Εγκλήσεις αντεγκλήσεις, μηνύσεις, εξώδικα, αναφορές. Σας ερωτώ ευθέως πάτε καλά;  Δεν ντρέπεστε; «Δεν έχετε τον Θεό σας». Έχετε ως μητρόπολη και κάποιο σύλλογο «Είμαστε μια οικογένεια». Με πατέρα-αφέντη φυσικά. Ποιος πατέρας κάνει μήνυση στο παιδί του; Τι πνευματικοί  πατεράδες είστε;  Πώς τολμάτε να λέτε «Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά»;  Πόσους πατεράδες γνωρίζετε  να κυνηγούν ανελέητα  τα παιδιά τους και μάλιστα δικαστικά;  Τόσο μαλάκες  μάς περνάτε; Η συμπεριφορά σας βρωμάει κόλαση, και αποπνέει  μπόχα εμφυλιοπολεμική. Σας αρέσει; Οι ενέργειές σας αυτές είναι  τοξικές, δηλητηριάζουν την τοπική κοινωνία. Είναι ένα εκρηκτικό τρομοκρατικό μείγμα για την τοπική κοινωνία, η  οποία για την ηρεμία της και την ασφάλειά της έχει ανάγκη από άμεση εκτόνωση.

  Χρωστάμε όλοι σε όλους, χρωστάμε συνεχώς στους πάντες τα πάντα. Φαίνεται όμως οι τοπικοί πρωτοπαπάδες έχουν την αίσθηση ότι δεν χρωστούν σε κανέναν μόνο τους χρωστάμε. Αυτή και αν είναι  Ύβρις.  Αν μετανοήσουν ειλικρινά, υπάρχει καιρός να μειώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από την Αλήθεια της Εκκλησίας.

  Την ευθύνη γι’ αυτόν τον ανίερο εξευτελισμό των ιερών και των οσίων, δεν την έχει  ο δεσπότης, ο γενικός αρχιερατικός, οι παπάδες και οι παρατρεχάμενοι του συμφέροντος που τον τροφοδοτούν, αλλά είναι περισσότερο από φανερό ότι την έχουμε εμείς που ανεχόμαστε ή  αδιαφορούμε για τις συμπεριφορές τους. Είναι κορύφωμα της συλλογικής πολιτικής, πολιτισμικής  και εκκλησιαστικής μας αφασίας, αλλά και παντοδαπής παρακμής. Δεν συμφωνείτε στο ευδιάκριτο της συλλογικής δειλίας; 

  Οι απανωτές διώξεις, εναντίον του κ. Πλυτά Θεολόγου μού θυμίζουν όλο και πιο έντονα την «Δίκη» του Κάφκα. «…Ο πρωταγωνιστής είναι αδύνατον πια να νιώσει ήσυχος και πιστεύει ότι ένας δικηγόρος θα μπορούσε να αποδείξει ότι είναι άσχετος με την κατηγορία την οποία ακόμη δεν γνωρίζει. Όμως ο δικηγόρος, όργανο της εξουσίας ο ίδιος, σπρώχνει τον Γιόζεφ Κ. βαθύτερα στο λαβύρινθο που έχει μπλεχτεί. Αναζητά τότε τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου, επικαλείται την συνδρομή ενός ιερέα, καταφεύγει  και στον τοπικό λιμενο-βραχίονα, δεξί σατραπικό χέρι,  μήπως θα μπορούσαν, λόγω της ιδιότητάς τους, να επηρεάσουν ευνοϊκά την υπόθεσή του αλλά μάταια.

  Ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε η θρησκεία, ούτε  το όργανο της τάξης, μπορούν να τον βοηθήσουν. Ολόκληρο το περιβάλλον του, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται προέκταση των δεσποτικών κοσμικών συμφερόντων. Στον κάθε συμπολίτη του βλέπει κι έναν δικαστή, στο κάθε βλέμμα και μια κατηγορία. Αρχίζει να πιστεύει πως όλοι τον κατασκοπεύουν, ψάχνοντας να βρουν ακόμη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής. Σιγά-σιγά συνειδητοποιεί πως η δίκη ήδη γίνεται, με κατηγορούμενο τον ίδιο, για ένα έγκλημα που δεν γνωρίζει. Βλέποντας πως καμία προσπάθειά του δεν καρποφορεί, περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα του επιβάλουν.

  Ένα βράδυ δύο άνδρες ντυμένοι με μαύρες ρόμπες, κρύβοντας το γεμάτο ανελέητη κακία πρόσωπό τους με κατάμαυρες πλερέζες, -επανωκαλύμμαυχο το λένε στο εκκλησιαστικό γλωσσάρι-,  ακολουθούμενοι από καμμιά τριανταριά ανδρείκελα της ίδιας περιβολής, συνοδεία  του υποχείριου σατραπικού  λιμενο-βραχίονα,  μπερδεμένης ένδυσης, του ζητούν να τους ακολουθήσει ως την άκρη της πόλης. Ανίκανος πια να καταλάβει αλλά και να αντιδράσει, ο Γιόζεφ Κ. τους ακολουθεί σ' ένα έρημο λατομείο, για να εκτελεστεί σε λίγο, ψυχρά και απάνθρωπα με μια μαχαιριά στο στήθος».

  Το κείμενο μου δεν θέλει μόνο να υπερασπίσει το δικαίωμα  του  κ. Θεολόγου Πλυτά στην διαφοροποίηση, αλλά να σταθεί και σε ένα άλλο βασανιστικό σημείο των ημερών μας. Το κυρίαρχο θέμα που βιώνουμε τώρα τελευταία στην χώρα μας είναι  το έλλειμμα αντίστασης, σε ένα λυπηρό απάνθρωπο  συναίσθημα που  ονομάζεται φόβος. Επίκαιρος  όσο ποτέ ο λόγος του μεγάλου  Έλληνα της  Οικουμένης Χατζηδάκι.. Γεμάτος από  εκείνη την ευαισθησία που νικά κάθε θάνατο, γιατί εκεί ακριβώς εντοπίζεται η αιτία του κακού: στον φόβο του θανάτου.

«…Χίλια πόδια χίλια χέρια

πληγωμένα καλοκαίρια
απ’ το φόβο
μες το φόβο.

Κι αν το αίμα ξεχειλίσει
σαν ποτάμι θα κυλήσει
μες το φόβο
απ’ το φόβο….»

  Αναμφισβήτητα ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που καλλιεργείται στην εποχή μας και  απειλεί να συνθλίψει κάθε μορφή ελευθερίας και ζωής. Φόβος κοινωνικής αναρρίχησης, φόβος επαγγελματικής καταξίωσης, φόβος επιβίωσης, φόβος μοναξιάς, φόβος θανάτου.

  Πώς γίνεται  και ενώ η Εκκλησία ως σώμα Χριστού αντιτίθεται σε κάθε μορφή φόβου και βίας, βιώνουμε σήμερα, ως ελλαδικό εκκλησιαστικό σώμα, έξαρση νοσηρών φαινομένων  βίας  εκ μέρους των  ταγών  Της,   και μάλιστα εν ονόματι του Θεού; Πώς απαντάμε σε αυτά τα θηρία;  Πώς θα μπορούσε κανείς να νικήσει κατά κράτος τον φόβο; Με ποια καλέμια λαξεύεται η αντίσταση; Η  αδιαφορία, η ωχαδελφίστικη ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στην δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια την μορφή του τέρατος που  προΐσταται, ελέγχει και μας καθορίζει. Είναι πάντα στην αντίπερα όχθη της αγάπης. Πιστεύουν στην δύναμη του φόβου. Θα είναι πάντα μπροστά μας. Δεν χάνονται. Θα τους δούμε ως  δεσπότη, ως γενικό αρχιερατικό, ως παπά, ως επίτροπο, ως κλητήρα στο υπουργείο, ως  προϊστάμενο, ως εκπαιδευτή στον στρατό, ως δημόσιο υπάλληλο, ως γείτονα,  ως γιατρό ραδιούργο…  και τέλος ως «κόρακα» όταν επιτέλους καταφέρει να μας θάψει. Συγκρατηθείτε, αντισταθείτε, μην τους κοιτάζετε έτοιμοι να κλάψετε από φόβο· κλάψτε κατά μόνας από πόνο. Προ παντός «ιδού, καιρός εφέστηκεν»: ας κοινοποιήσουμε  την διαφοροποίησή μας, ας λαξεύσουμε την αντίστασή μας, γιατί διαφορετικά θα έρθει και η σειρά μας.  Ο Martin Niemöller, Γερμανός πάστορας, μας το υπενθυμίζει:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Για σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Ότι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει…
Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου…

  Μια πρόταση είναι και αυτή μου η παρέμβαση. Μια προσπάθεια να μιλήσω κριτικά και σεβαστικά, καυστικά και έντιμα για τα πολιτικά, εκκλησιαστικά, κοινωνικά και ιδεολογικά ρεύματα των ημερών μας. Έχει τον κόπο του, πολύ μόχθο το να εμμένεις σ’ αυτού του είδους την μιλιά· να ορθώνεις δηλαδή λόγο που ζητά τον λόγο, μα είναι πρόθυμος ο ίδιος να λογοδοτεί, και όχι να σέρνεται στα δικαστήρια, να μην θεωρεί δηλαδή ασύμβατα μεταξύ  τους την παρρησία και τον σεβασμό, την σύγκρουση και την  αξιοπρέπεια. Να μην εισχωρείς στην χυδαία ευκολία που βρωμίζει αβάστακτα  την ατμόσφαιρα των ημερών μας: την εκπόρνευση του λόγου σε κούφιες ύβρεις και σε παραληρηματικές ανακρίβειες, σε ναρκισσιστική επιθετικότητα και σε δυσώδεις  προσωπικές κακεντρέχειες.

   Η τόλμη και ο δυναμισμός είναι αξιώσεις της ίδιας της εκκλησιαστικής  παράδοσης. Μας το λέει καθαρά και ο Απόστολος Παύλος: «Αισθάνθηκα την ανάγκη να εκθέσω το Ευαγγέλιο που κηρύττω στα έθνη,  ιδιαιτέρως μπροστά στους αποστόλους, αυτούς  που θεωρούνται οι επισημότεροι  για να μου πουν μήπως μάταια τρέχω ή έτρεξα… υπήρχαν και κάποιοι παρείσακτοι ψευδάδελφοι που γλίστρησαν ανάμεσά μας, σαν κατάσκοποι, με στόχο να μας κάνουν δούλους, να δεσμεύσουν της ελευθερία μας, που έχουμε χάρη στο έργο του Ιησού Χριστού.    Και από αυτούς που θεωρούνται ότι είναι κάτι – ποιοι ήταν κάποτε τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει· πρόσωπο ανθρώπου ο Θεός δεν το λαβαίνει υπόψη του – σ’ εμένα, πράγματι, αυτοί που θεωρούνται επισημότεροι τίποτα δεν πρόσθεσαν[…]   Όταν  ήρθε ο Πέτρος  στην Αντιόχεια του αντιμίλησα κατά πρόσωπο, γιατί ήταν αξιοκατάκριτος» . (Γαλ.2, 2-6, 11-12).  Πιο απλά ο Παύλος αντιμίλησε, επετίμησε, τα έχωσε χοντρά σε ποιον; Στον Πέτρο. Όλοι γνωρίζουμε την θέση του Πέτρου στην αποστολική ιεραρχία.

  Δεν χωρεί  αμφιβολία ότι σήμερα το εκκλησιαστικό  σώμα, όχι  μόνο τοπικά,  έχει θρυμματιστεί με έντεχνες διχοστασίες, με αναγκαίες τις  διαδικασίες που  εμφορούνται από συνοδικότητα και από μια θεολογία λογοδοσίας στον ζωντανό Θεό. Δεν είναι συμπτωματικό ότι όλοι οι συγγραφείς της ζώσας Ανατολικής εκκλησιαστικής  παράδοσης,  όλοι οι εγνωσμένου κύρους Πατέρες της Εκκλησίας μας,  ρηγματώνουν την εικόνα ενός αδρανούς Θεού που έχει τάχα εκχωρήσει την κρίση και τα «δικαιώματα» του σε πληρεξούσιούς του. Ακόμη και τα κείμενα του αγίου  Ιγνατίου  Αντιοχείας, ο οποίος θεωρείται η ναυαρχίδα του επισκοποκεντρισμού, διαθέτουν μια υποφώσκουσα δυναμική που αξίζει περισσότερο την προσοχή μας. Η αναμφίβολα κεντρική θέση του επισκόπου δεν του εξασφαλίζει αυτόματα χριστιανικότητα. Παρακαλώ να προσεχτεί η τελευταία φράση. « Μην πλανηθείτε αδελφοί μου. Όσοι καταστρέφουν οικογένειες δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού. Αν λοιπόν περνούν στην δεσποτεία του θανάτου όσοι κάνουν αυτό σωματικά, πόσο μάλλον όποιος καταστρέφει με στρεβλή διδασκαλία την πίστη στον Θεό, για την οποία  σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός! Ο άνθρωπος αυτός βρωμίστηκε και θα πάει στο άσβεστο πυρ, το ίδιο και ο όποιος τον ακούει». (Επιστολή προς Εφεσίους. PG 5.657 Α-Β).  

  «Το ίδιο και ο όποιος τον ακούει», «ομοίως και ο ακούων αυτού». Μικρή φράση, μικρή και πολύτιμη, σαν έναν κόκκο αλατιού, την οποία φαίνεται ότι οι υπέρμαχοι της δεσποτικής μοναρχίας, της δεσποτικής ασυδοσίας, ουδέποτε την έχουν συναντήσει! Αυτό που υπογραμμίζει η φράση, είναι η ευθύνη του πιστού.  Η   αναγνώριση της ευθύνης του πιστού, έχει μια δυναμική, η οποία γεννά το ερώτημα: Πώς ο πιστός θα αντιληφθεί τι είναι κακόδοξο, τι υπηρετεί τα κοσμικά θέλω του επισκόπου του, ποιες  πράξεις του είναι σατραπικές, ποιες ενέργειές του σκοπό έχουν να προκαλέσουν φόβο, ενοχές  διαφοροποιούμενες από το Ευαγγέλιο της αγάπης και της συγγνώμης,  αν ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνος και ανύστακτος κάθε στιγμή; Πώς θα αποστρέψει το πρόσωπό του από τον απαράδεκτο εκκλησιαστικό ηγέτη, τον πατέρα αφέντη, ο οποίος καταδιώκει στυγνά ακέραιους  πολίτες, πιστούς, αγνωστικιστές ή άθεους το  ίδιο μετράει, πώς θα εκφράσει την βδελυγμία του για τον εκκλησιαστικό ηγέτη του οποίου οι πράξεις και οι ενέργειες, επίσημα και ανεπίσημα, διακυβεύουν την ελευθερία των πολιτών αν δεν είναι σε κριτική νηφαλιότητα κάθε  στιγμή, ώστε να   διαγνώσει την κακοδοξία οπουδήποτε λιμνάσει αυτή, δηλαδή είτε έξω από τον εκκλησιαστικό χώρο είτε μέσα;

 Και τώρα τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και μάλιστα από εκκλησιαστικά πρόσωπα; Τώρα που η αξιοπρέπεια και η αντίσταση είναι είδος υπό εξαφάνιση;  Ποια πρότυπα προκύπτουν; Τι θέλουμε τελικά; Προς τα πού βαδίζουμε; Πώς, με ποιους ρυθμούς; Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την δημόσια στάση μας. Με αξίες, χωρίς υποδείξεις, με παραδείγματα, χωρίς ψευτοπρότυπα, χωρίς επιβολή, χωρίς εξαρτήσεις, μακριά από μεγαλοϊδεατισμούς, σε μικρά κοινωνικά σχήματα, μικρές παρεούλες. Να μην σταματήσουμε να αγαπάμε με αισθητική και αξίες, να θαυμάζουμε το σεμνό του Ηνίοχου,  να αισθανόμαστε την ζεστασιά όλων και να εκτιμούμε όλες τις αγκαλιές, τους διαφορετικούς πολιτισμούς, την αγαπημένη μας μουσική, ένα βιβλίο, ένα πουκάμισο ή ένα ωραίο ρολόι, ένα ξύλινο καΐκι στον Κορινθιακό, μια λεβέντισσα élégante γυναίκα, καθώς κι ένα λεβεντόπαιδο  που ρισκάρει στην ζωή, αθλητές υποδείγματα στους παραολυμπιακούς,  λιμενικούς που σώζουν με αυτοθυσία ζωές  μεταναστών,  έναν Πυργιανό που κρατάει την παράδοση του μαρμάρου, το ίδιο με έναν ταπεινό καλαθοπλέκτη Βωλαξιανό, έναν καλόγερο αγριοκάτσικο στο Άγιο Όρος, απλούς ανθρώπους, που προσπαθούν ανώνυμα και έντιμα καθημερινά, χωρίς βόλεμα.  

  Η θεσπέσια βάσανος της ανθρώπινης  συνύπαρξης, η εργώδης ψηλάφηση του νοήματος, το κόστος της φιλότιμης πράξης, η αναμέτρηση ζωής και απόγνωσης, η πτώση ως αφορμή σοφίας, τα μικρά και μεγάλα αμαρτήματά μου, τα λάθη μου, η λείανση των γωνιών μου, άσχετα αν την άλλη μέρα εμφανίζονται άλλες πιο αιχμηρές, η αφτιασίδωτη πίστη, το κρυφτούλι μου με την απιστία, κοντολογίς χίλιοι δύο αγώνες, αγωνίες  και ολισθήματα  της ανθρώπινης, ενός φυσιολογικού ανθρώπου,  ύπαρξης όλα τούτα και άλλα πολλά, ψαύω κάθε βράδυ, προσπαθώντας να «συγυρίσω τον νου μου», τώρα που γερνώ.

«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι,

τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,

Αλλά εκείνη αρνείται

 […]

Ζήσαμε πάντοτε αλλού

Και μόνο όταν κάποιος μας  αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί».

  Τάσος Λειβαδίτης: