Σχετικά

Εναλλακτικός ιστότοπος για την Τήνο και όχι μόνο, εκτεθειμένος σε μέρος που το προσβάλλει ο άνεμος και ορατός από όλους

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Διακονία ή Σατραπεία;


 Ή ποιες δικλίδες καταπίεσης αναζητούν μισθοφόροι κληρικοί  
όταν δεν αντέχουν την δημοκρατία  και την ελευθερία του Θεού.

Του Γιώργου Δημόπουλου

  Σας συνιστώ ένθερμα να ακούσετε με την πρώτη ευκαιρία τις Βαλκυρίες, την όπερα του Βάγκνερ. Οι Βαλκυρίες, πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής ιθαγένειας,  προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: την δίψα για ισχύ. Την ίδια  παγανιστική θέση την αναδιατύπωσε  με φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος. Μισό αιώνα αργότερα μέσα σε περίεργες διαδρομές της ιστορίας, η συγκεκριμένη αυτή άποψη, απετέλεσε πηγή έμπνευσης για την τρομακτικότερη εφαρμογή της ακατάσχετης δύναμης και ισχύος: τον Ναζισμό. Με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ έντυσε ο Κόπολα την σκηνή του  βομβαρδισμού του βιετναμέζικου χωριού, στο κλασικό έργο του «Αποκάλυψη τώρα».
  Σήμερα ζούμε, παγκόσμια, την αρχέγονη σύγκρουση παγανισμού και χριστιανισμού, ειδώλων και Ευαγγελίου, ισχύος και αγάπης,  όχι εκτός αλλά εντός των τειχών. Οι Βαλκυρίες ουδέποτε εσίγησαν στο διάβα των αιώνων. Να τις ακούμε όμως εκκωφαντικά από εκκλησιαστικά μεγάφωνα, απειλώντας μάλιστα να καλύψουν   Ευαγγελικές μουσικές, αυτό κι αν είναι εκκλησιαστικών ανδρών περίσσεια σατανική οίηση. Κληρικέ, επίσκοπε ή  ιερέα, μπορείς να ασκηθείς στο συμμάζεμα της ξιπασμένης φασαρίας σου, να ακούσεις τον ήχο του αόρατου, να προσθέσεις την φωνή τους σε μια χορωδία που σε ξεπερνά, που δεν επιτρέπει να ακουστεί πόσο φάλτσος είσαι Ευαγγελικά;  Έχεις χώρο, συν-χωράς στο χριστιανικό σώμα, διαφορετικά είσαι σε έκπτωση εκκλησιαστική. Το τροπάρι σου είναι του διαβόλου.    
  Τοπικά τι; Οι θεωρούμενοι ταγοί του τοπικού ορθόδοξου ιερατείου, προκειμένου να επιβάλουν το έτσι τους και το θέλω τους στην τοπική κοινωνία, καταπιέζουν, πρωτίστως τους ίδιους τους παπάδες, οι οποίοι μετακυλούν, ως  δεσποτικά φερέφωνα, την καταδυνάστευση όπου  τους παίρνει.  Δεν έχουν πρόβλημα να εκδηλώσουν, αν το κρίνουν, την διάθεσή τους για κοσμική δύναμη, και με την αναζήτηση ή εξύφανση προφάσεων για ατομικά ή συλλογικά πογκρόμ, με  διάφορες μορφές, εναντίον συμπολιτών μας,  εναντίον όσων δεν κύπτουν το γόνυ, όσων δεν  υπηρετούν τις φιλοδοξίες τους. Επινοήματα μανιώδους επιθετικής φρενίτιδας και κρετινισμού αδίστακτων εμπόρων του οίκου Κυρίου. Με ανάλογη έλλειψη αιδούς και λύπης, δαπανάται αφειδώλευτα ο  εκκλησιαστικός   χρόνος  για να πληροφορηθούμε εμφατικά,  τις δικαστικές επιτυχίες τους, από το Ιερό Βήμα ή τον άμβωνα όλων των εκκλησιών, ακόμη και για τα συγγενικά τους πρόσωπα.
  Πρόσφατη μήνυση του Γενικού Αρχιερατικού επιτρόπου Τήνου κ. Γεωργίου Φανερού, με την μαρτυρική κατάθεση δύο κληρικών,  εναντίον του κ. Θεολόγου Πλυτά. Απαιτούν, ως άλλες Ηρωδιάδες, την κεφαλήν του κ. Θεολόγου «επί πίνακι» γιατί λέει το περασμένο καλοκαίρι δημοσίευσε μια επιστολή στην οποία ισχυρίζεται ότι χειροτονήθηκε λάθρα στην Άνδρο παπάς. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι χειροτονίες κληρικών για την κάλυψη τηνιακών ενοριακών αναγκών  γίνονται στην Τήνο. Και εγώ μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ο κ.  Φανερός εμφανίστηκε μια ωραία πρωία  στην Τήνο ως  κληρικός. Τώρα αν δεν του αρέσει ο όρος λάθρα, ή κρυφά, θα μπορούσε να προσδιορίσει με αξιοπρέπεια την θέση του, «λόγον διδόναι και λαμβάνειν».  (Ξενοφών, «Οικονομικός» 11,22). Ο κάθε άνθρωπος, δια της Παιδείας, οφείλει να καταστεί ταυτοχρόνως ικανός δότης και ικανός λήπτης λόγου. Μου κάνει δε εντύπωση, ότι δεν στάθηκε καθόλου στην δυσοσμία του υπόλοιπου της παραγράφου που τον αφορά, αναφέρομαι στην οικοδομή,  και   το «λάθρα» τον μάρανε. 
  Αν είχαμε έναν επίσκοπο της προκοπής, και όχι δεσπότη κουφότητας, δεν θα αλώνιζε δικαστικά κανένας. Όμως όχι μόνο το παράδειγμα, αλλά και το πρόσταγμα, το δίνει ο ίδιος σατραπικά. Σε στραβοκοίταξε κάποιος, χώστου μια αναφορά στο λιμεναρχείο Ραφήνας, σου την σπάει η φάτσα άλλου, μηνυτήρια αναφορά, το καλημέρα του έτερου  δεν ήταν δουλικό, μια αγωγούλα θα τον στρώσει, ο απροσκύνητος δεν θεραπεύει τις φιλοδοξίες σου, τύλιξέ τον εξωδίκως, το αγριοκάτσικο δεν μπαίνει στο μαντρί σου, σού τα «χώνει» άγρια, μια αναφορά στην υπηρεσία του και άσ’  τον να  τρέχει, το τοπικό δημοσιογραφικό βήμα δεν σε λιβανίζει φρόντισε να το φιμώσεις… Και τους δικαστές θέλουν να τους θέσουν στην υπηρεσία των στυγνών φιλοδοξιών τους, αλλά φαίνεται ότι δεν τους βγαίνει. Δεν τους ενδιαφέρει  ότι «οι διώξεις τους αφενός πλήττουν και ταλαιπωρούν τον άδικα περιερχόμενο στην θέση του κατηγορουμένου, αφετέρου περισπούν τους φορείς της ποινικής λειτουργίας από το κύριο έργο της, το οποίο συνίσταται στην δίωξη της  βεβαιωμένης εγκληματικότητας». Μάλιστα μετά τον άγριο προπηλακισμό του στην Παναγία, και την  εξ αυτού  αυτεπάγγελτη! δικαστική δίωξη  συμπολιτών μας, του καλάρεσε η προσφυγή στον φόβο και την τρομοκρατία, είδε ότι έχει αποτελέσματα… Ξεφτιλίζεται σταδιακά, υπερασπιζόμενος πάντα τη μικροπρέπειά του, την κουφότητά του στις διαφορετικές εκδοχές τους. Αντί ως «τύπος Χριστού» να φέρεται μεγαλόψυχα, λεβέντικα ενωτικά, να συμ-βάλει προς ένωση όλων των διεστώτων, έχει επιλέξει συνειδητά την μικρόψυχη διαιρετική δια-βολή. Φαίνεται από τις πράξεις του, ότι ποτέ δεν αισθάνθηκε ως  επίσκοπος.
   Συμπλέγματα πνευματικής καχεξίας, μειονεξίας τύψεων και ενοχών για την αδυναμία βιωματικής ανταποκρίσεως στο μήνυμα αγάπης και συγγνώμης  του Ευαγγελίου. Δεν εξηγείται διαφορετικά· δεν «γινώσκουν ά αναγινώσκουν». Όντας πάνω στον Σταυρό ο Χριστός, τον έβριζαν, τον έφτυναν, τον βλαστημούσαν και ο Ιησούς απαντούσε  με αγάπη. Εσείς ως  τοπικός επίσκοπος και τοπικός Αρχιερατικός προτιμάτε τον ρόλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή, του οποίου η διατανική συμπεριφορά περιγράφεται από τον  Ντοστογέφσκυ στους «Αδελφούς Καραμαζώφ».  Όσα λέει μπροστά στον Ιησού, ο οποίος παραμένει σιωπηλός,  είναι ένας καταθλιπτικός μονόλογος που βγαίνει από το στόμα κάποιου πλάσματος που θαρρείς πως ανέβηκε από την κόλαση.

  Όταν ήμουν μικρός δεν έβλεπα την ώρα να έρθουν οι διακοπές για να πάω στα χωριά των γεννητόρων μου, στην Γορτυνία.  Δεν με τράβαγε τόσο ο τόπος αλλά αναζητούσα την αίσθηση ελευθερίας που μου σκορπούσε απλόχερα  η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα· μού έβγαζε τα «πέδικλα» που μου φορούσαν στο Αίγιο, γονείς και περίγυρος, αλλά προ παντός με εκπαίδευε να αγαπώ το δίκιο και να μην φοβάμαι κανέναν, να μιλώ. Ειδικότερα με έμαθε να  παρατηρώ. Με έμαθε ότι οι λέξεις δεν βγαίνουν από τα χείλη, αλλά από τα πράγματα. 0 λόγος της θαμπής ομορφιάς, υπαινικτικός, δημιουργικής γονής, παρέπεμπε σε ανοιξιάτικη λιακάδα. Ποια ήταν η πρώτη ύλη, της, με δωρική λιτότητα, γερόντισσας που την έκανε τόσο αληθινή; Ο Αναστημένος Ιησούς, το Γεροντικό, οι αγωνιστές της πίστεως και της πατρίδος, οι μάρτυρες, οι γονείς της, η εσωτερική αίσθηση, τα λάθη της, ο πόνος, το φιλότιμο, η εκλεκτή συγκίνηση… Αποζητώ πάντα την αύρα της!
   Στο στόχαστρο της ματιάς της, κατά καιρούς, έμπαιναν και όλοι οι τσοπάνηδες, -ποιμένες- του χωριού, που τύχαινε μερικοί από αυτούς να είναι και συγγενείς. « Για τήρα Γιωργάκο τον μπάρμπα σου τον Αναστάση πώς περνάει με το κοπάδι του! Είναι ήρεμος, ευχαριστημένος, καμαρώνει με τα ζωντανά του είναι ευχαριστημένα και αυτά, χορτάτα, πάνε να ξεκουραστούν, όλοι μαζί…. Η τάδε τρελή για δέσιμο τα αφήνει νηστικά, απότιστα, αφρόντιστα και από εκατό που είχε της μείνανε ούτε  δέκα  και σε λίγο δεν θα έχει ούτε ένα…  Ο ξάδελφός σου, του άφησε ο θείος σου διακόσια κομμάτια, τα πουλάει σιγά -σιγά, γιατί δεν τα μπορεί, δεν τα θέλει, τού είναι εμπόδιο, προτιμάει τα πανηγύρια, τους χορούς, όλο φρουφρού κι αρώματα είναι, «όπου γάμος και χαρά  η Βασίλω πρώτη» …    Ο άλλος  όλο ταξίδια είναι, δεν έχει στασό,  πότε Τρίπολη, πότε Αίγιο, πότε Αθήνα, για πονηρά πράματα, αφήνει τα ζωντανά του σε άλλους να τα φροντίζουν, τον εκμεταλλεύονται, πουλάνε το γάλα του, τα αρνάκια και του λένε ότι ψόφησαν… Περνούσε και ένας κοντινός θείος, με ένα αναμπουμπουλιασμένο  κοπάδι, όλο βλαστήμια φωνές και απειλές  ήταν, αντούβιανο τον έλεγε η γιαγιά, πετροβολούσε  και κτύπαγε  τα ζώα με γκλίτσα και με πέτρες, μάλιστα είχε μάθει και τα μαντρόσκυλά  του να δαγκώνουν, (το ένα «κρυφότρωγε»), ανθρώπους και ζώα·  όταν τους έλεγε «πάρ’τον» δύσκολα  την γλύτωνε κανείς. Ήξερε δε τους διαδρόμους των δικαστηρίων σαν το  σπίτι του, όλο τον αδικούσαν, ενώ στην πραγματικότητα  ήταν πάντα ο φταίχτης…  Ιστορίες που γούρλωνα τα μάτια να τις ακούω, να τις παρατηρώ και που τις ρούφαγα άπληστα.   Αυτές οι ιστορίες γυροφέρνουν  στο μυαλό τώρα και τις δένω με τους τοπικούς ιερατικώς προϊσταμένους,  οι οποίοι δυστυχώς δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τον θείο τον Αναστάση. Οι αναγωγές και δικές σας, και δικές τους.

  Τα παραπάνω τα λέει η γιαγιά μου. Για να δούμε τι λέει και  κορυφαίος Ιεράρχης,  Άγιος της Εκκλησίας μας.  «Όταν  έγινα άντρας, ταξίδεψα πολύ και ασχολήθηκα, όπως ήταν φυσικό, με πολλά πράγματα, διαπίστωσα τη μεγάλη συμφωνία που υπάρχει μεταξύ όσων καταπιάνονται με τις διάφορες τέχνες κι επιστήμες. Όμως μόνο στην Εκκλησία του Θεού, για την οποία πέθανε ο Χριστός και στην οποία εξέχεε πλουσιοπάροχα το άγιο Πνεύμα, διαπίστωσα μεγάλες και έντονες διαφωνίες…
  Και το φρικτότερο απ’ όλα, είδα τους ίδιους τους προεστώτες της Εκκλησίας να αποκλίνουν τόσο πολύ μεταξύ τους, να αντιτίθενται τόσο πολύ στις εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού περί δικαιοσύνης και αγάπης, να διασπούν ανελέητα αντί να ενώνουν ως ποιμένες την Εκκλησία του Θεού και  να αναμπουμπουλιάζουν αλύπητα το ποίμνιο….
  Ο καθένας από τους κληρικούς  κάνει ό,τι θεωρεί αυτός καλό, για το δικό του κοσμικό  συμφέρον… Καθένας απομακρύνεται από την διδασκαλία του Κυρίου μας, διεκδικώντας να επιβάλλει με κάθε μέσον και τρόπο, εξουσιαστικά δικές του απόψεις, προς  ίδιον διεστραμμένο όφελος,  και θέλει να κυβερνά κοσμικά και μάλιστα σατραπικά, ενάντια προς τον Κύριο, παρά να κυβερνιέται από Αυτόν». (Μέγας Βασίλειος, Ασκητικά Α.  Λόγος περί κρίματος Θεού 1-2, PG 31, 653Α- 656Α).
«…Θα αναφερθώ δεόντως και στους κληρικούς οι οποίοι στις μέρες μας στέκουν χωρίς ντροπή απέναντι στην γενική κατακραυγή των ανθρώπων, σχετίζονται αναίσχυντα με τις αρχές  και εξουσίες του κόσμου τούτου, υπηρετούν χωρίς αιδώ το άδικο, χωρίς ντροπή ορέγονται να εξουσιάζουν αντί να διακονούν, να καταπιέζουν και να φορτώνουν φορτία δυσβάστακτα αντί να ελαφρώνουν. Εσείς, οι πιστοί, προσέξτε μην εξαπατηθείτε  από τις ψευδολογίες τους, όταν διακηρύττουν, γλυκανάλατα, ορθότητα πίστεως. Τέτοιοι κληρικοί είναι Χριστέμποροι, ούτε καν χριστιανοί, καθ’ όσον προτιμούν εκείνο που τους βολεύει και υπηρετεί το υλικό και κοσμικό συμφέρον του παρόντος βίου και όχι να ζουν σύμφωνα με την αλήθεια του Χριστού».  (Μέγας Βασίλειος,  Επιστολή σμ΄ Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις. PG.32, 897Α)

Σεβασμιώτατε και  κ. γενικέ Αρχιερατικέ Τήνου
  Το είδωλο είναι άφωνο, [«ξέρετε ότι, όταν ήσασταν εθνικοί, οδηγούσασταν προς τα είδωλα τα άφωνα σαν να παρασυρόσασταν» (Α΄ Κορ. 12,2)] η δε αλαλία του εξυπηρετεί την δολιότητα της «άπιστης και διεστραμμένης γενιάς», (Λκ.9,41), την συγκέντρωση δύναμης στα χέρια των πρώτων, οι οποίοι διαχειρίζονται την λατρεία των ειδώλων. Παρουσιάζεσθε  ως το  στόμα ενός θεού μουγκού, ως εκπρόσωποι ενός θεού απόντος. Η λύσσα για ανεξέλεγκτη εξουσία είναι αυτό που αποκαλύπτει  ποιος είναι ειδωλολάτρης  κατ’ ουσίαν, ανεξάρτητα από τις όποιες επίσημες δηλώσεις του. Προφανώς  δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι ο ίδιος ο Χριστός προσδιόρισε την διαφορά μεταξύ των κοσμικών αρχόντων  και των μαθητών Του όχι στο πεδίο της θρησκευτικής θεωρίας, αλλά στο πεδίο της ισχύος: «Ξέρετε ότι οι πολιτικοί ηγέτες ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω στα έθνη τους, και οι σατράπηδες  τα καταδυναστεύουν.  Δεν θα είναι έτσι μεταξύ σας, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος θα είναι διάκονος όλων σας, και όποιος θέλει μεταξύ σας να είναι πρώτος θα είναι δούλος όλων σας.  Όπως ακριβώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρον αντί πολλών». (Μτ. 20, 25-28).
  Μόνο ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά δεν μπορούν να δεχτούν ότι ο Θεός δεν είναι αιχμάλωτος, των ανόητων κοσμικών φιλοδοξιών του.  Ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά αναιρούν την ζωντανή πίστη. Μόνο ένας σκληρυμένος νους και μια σκληρυμένη καρδιά, απαιτεί να δεσμεύσει όλους, ακόμη και τον Θεό, οπότε στην πράξη αρνείται το δικαίωμα του Θεού να πει: «μισώ, αηδιάζω  τις γιορτές σας! Δεν με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας (…) Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας» (Αμώς 5, 21-23).
   Μια εκκλησιαστική ηγεσία  που αποπνέει μίσος, μισαλλοδοξία και απανθρωπιά για άτομα της τοπικής κοινωνίας, στελεχώνουν την ριζικότερη κακοδοξία: την ακύρωση του Ευαγγελίου. Οι σκοποί σας δεν είναι ευαγγελικοί και δεν είναι ευάρεστοι στον Θεό, όσο κι αν καταβάλλονται επ’ ονόματί του. Καμώνεστε τον ποιμένα και χάνετε τον ύπνο σας αν δεν βρείτε  κάποιον να λιθοβολήσετε. Υφαρπάζετε  την κρίση του Θεού όταν οι ίδιοι  δηλώνετε αυτόβουλα και ανενδοίαστα ότι υπέρ  Χριστού ονειδίζεστε και πάσχετε, όποτε σας ασκηθεί κριτική. Μας θεωρείτε και τελείως ανόητους: «Η μεγαλοκαρδία του Σεβασμιωτάτου συγχωρεί τους πάντες», την ίδια στιγμή που έχετε καλέσει δικηγόρο να υποβάλετε μήνυση εναντίον πιστών.  Αυτό δεν είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος;
  Δεν αναγνωρίζετε το αναφαίρετο δημοκρατικό  δικαίωμα, αλλά και την ευαγγελική υποχρέωση και προτροπή, να μιλά επώνυμα κάποιος.  Φιμώνετε δικαστικά, αλλά και με άλλα τερτίπια, - βραβεύσεις, παρασημοφορήσεις, φιλοφρονήσεις…-  εκείνους η φωνή των οποίων δεν είναι πάντοτε ευάρεστη στα αυτιά σας. Πιστεύετε ακράδαντα  ότι μπορείτε από μόνοι σας να ορίζετε το ποιος μπορεί να ομιλεί, ποιος να σιωπά, ποιος τι πρέπει να λέει και ποιος τι δεν πρέπει να λέει. Οι διαφαινόμενοι  στόχοι σας πλέον δε έχουν καμμιά σχέση με το Ευαγγέλιο, με την Εκκλησία.
  Μάλλον δεν γνωρίζετε ή δεν θέλετε να γνωρίζετε, ότι στην Αγία Γραφή και σε ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας, η πτώση προσώπων και κοινοτήτων σε αποστασία, δείχνουν ολοφάνερα ότι τα εκκλησιαστικά πρόσωπα και σώματα δεν είναι αυτοδίκαια και τελεσίδικα  εκκλησιαστικά, αλλά οφείλουν να πασχίζουν ώστε να είναι και να παραμείνουν εκκλησιαστικά. Τα Αρεοπαγιτικά δε συγγράμματα επισημαίνουν ότι ο Αγαθός Θεός δεν σέρνεται δουλικά πίσω από τις παράλογες κοσμικές διαθέσεις κανενός κληρικού. 

  Ο χριστιανισμός δεν έχει καμιά σχέση με την  δύναμη, την προβολή και τον σατραπισμό. Το Ευαγγέλιο θέτει ευθέως την προϋπόθεση της  ταπεινότητας και της άσκησης για όλους, (κληρικούς και λαϊκούς) μακριά από την βία που ασκούν με διάφορες μορφές, δεσποτάδες και ιερείς, μοναχοί και  γεροντάδες, αλλά και φανατικοί ακόλουθοι, άπνοοι γραφειοκράτες, ιεροεξεταστές.
  Στις μέρες μας ζούμε την έξαρση ενός ιδιότυπου bullying στα σπλάχνα της τοπικής κοινωνίας. Η ανθρώπινη ποιότητα είναι «εν διωγμώ», μέσα στην οργανωτική δομή της Eκκλησίας. O πρωτογονισμός του συστήματος εκλογής των επισκόπων, χωρίς αιτιολόγηση της ψήφου των εκλεκτόρων, με μόνες τις συναλλαγές που μυρίζουν καμαρίλα, και τις σκοτεινές εξαρτήσεις του παρασκηνίου, επιτρέπει να πλεονάζουν οι σπιθαμιαίοι, οι πειθαρχημένοι ανύπαρκτοι, οι «πέτσινοι».  Ο άλλοτε  επίσκοπος Σύρου Τήνου κλπ (με το άμπρα κατάμπρα του Χριστόδουλου)  μεταλλάχτηκε εν μια νυκτί σε δεσπότη, επιδιδόμενος συστηματικά σε μια προσπάθεια  τρομοκράτησης των διαφωνούντων, με δικαστικούς διωγμούς. Έστησε την δική του  αυταρχική αρχή, μέσω του αφοσιωμένου υστερόβουλα  ωθούμενου αρχιερατικού, ο οποίος και αυτός με στοχευόμενες μηνύσεις, αλυχτά επιλεκτικά, τρομοκρατώντας το πλήρωμα της Εκκλησίας. (Την εικόνα μού την έδωσε ο της Σκήτης Κουτλουμουσίου ξέμπαρκος αγιορείτης ο οποίος χαρακτήρισε δημόσια στην Παναγία τον Αρχιερατικό Τήνου μαντρόσκυλο). Εντάξει μπορεί να έχουν «φιλήσει κατουρημένες ποδιές» για να φτάσουν έως εδώ,  να έχουν φάει αρκετή καταπίεση και να συνεχίζουν να την αισθάνονται, αλλά δεν είναι ανάγκη να την μετακυλούν.
   Bullying είναι και  αυτό που συμβαίνει στην ευρύτερη Ελλαδική επικράτεια,  το πέρα δώθε, το σύρε κι έλα,  μεγάλου αριθμού  δεσποτάδων, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει στα  ταξίδια τους Υπουργούς Εξωτερικών. Οι εν λόγω γλάστρες μαϊντανών δεσποτάδες, δεν έχουν αφήσει εσπερινούς και λειτουργίες, πανηγύρια  και ονομαστήρια, γενέθλια και χειροτονίες,  που να μην είναι παρόντες, φιγουράροντας σαν φουσκωμένα παγώνια με σταυρούς και  εγκόλπια, με μίτρες και πατερίτσες, ενδεδυμένοι προκλητικά με «πορφύραν και βύσσον», με τα αυτοκρατορικά σύμβολα, (του κιτς η μάνα),  με πανάκριβα φανταχτερά άμφια, (με αυτή την κρίση; Ναι με αυτή την κρίση, δεν τους κρατάει τίποτα) λικνιζόμενοι ως άλλες σταρλέτες, φωτογραφιζόμενοι σε διάφορες στάσεις, με πλήρη ανάπτυξη τις κίβδηλες φιλοφρονήσεις,  διαγκωνιζόμενοι σαν κοράκια για την Αρχιεπισκοπή, σε ένα «games of thrones», πιο απλά σε μια παράσταση που παραπέμπει στις «κουμπάρες» που έπαιζαν τα κορίτσια μιας αλλοτινής εποχής. Ακόμη και να βρεθεί ένας κληρικός της προκοπής, αυτοπαραδίνεται διαλυμένος ή τρομοκρατημένος σ’ αυτόν τον εκκλησιαστικό!, στην κυριολεξία,  υπόκοσμο.   
  Φύλαρχοι, τριτοκοσμικοί αυτοκράτορες, εκατόνταρχοι, ηγέτες, επιτελάρχες, πρόεδροι, δεσποτάδες εν μιά νυκτί, όλα αυτά και άλλα πολλά, εκτός από επίσκοποι. Ύφος αγέρωχο,  φόντο αναληθές, μέσα «τάφοι κεκονιαμένοι».   Οι έξτρα ρόλοι βαρίδια στις τσέπες τους, έστω και αν πρόκειται για ράβδους χρυσού πειραγμένου μείγματος.  Τα στολίδια τους μιας άλλης εποχής, μακρινής, ανούσια, γι αυτό και τα συναισθήματά τους μπερδεμένα. Στα παραπάνω πλουμίδια προσθέτουν συνειδητά την αδικία, την  σκληρότητα, τις μάταιες επιδόσεις, την άγονη πρόοδο,  τα ψέματα, την οίηση, την κοσμικότητα.
  Κύριοι, η αξιοπρέπεια, η λεβεντιά δεν  εκφράζεται από το φαίνεσθαι  αλλά από το  φέρεσθαι. Δοκιμαστήκατε στην ιστορική διαμετακόμιση από τις παλαιότερες εποχές στους νέους καιρούς, στα νέα δεδομένα, στις νέες ανάγκες του ανθρώπου. Ζοριστήκατε, απομυθοποιηθήκατε, δεν καθοδηγείτε, καταϊδρωμένοι  ακολουθείτε ασθμαίνοντας. Με μνήμη  χρυσόψαρου, έχετε χρόνο να σουλατσάρετε,  να  ξοδεύετε αλόγιστα τόσο χρήματα  όσο και φαιά κύτταρα, σε μια θεατρική προσπάθεια υπεράσπισης και προβολής της μικρόνοιάς σας. Συμπαραστάτες σας, βουλευτές όλων των αποχρώσεων, εφοπλιστές,  αρχές, εξουσίες, λαμόγια, παπατζήδες, αετονύχηδες,   όσων τα κύτταρα είναι πλασμένα από συμφέρον, σε ένα αλληλοξεσκόνισμα  ματαιότητας, πολύ μακριά από επεξεργασμένους, ευαγγελικά ευανάγνωστους τρόπους πλησιάσματος του κόσμου, της ζωής, της φθοράς  και του θανάτου.   
  Αφειδώλευτος δεσποτικός δημοσιογραφικός χώρος δαπανάται για την κατασκευή  «υπερθεάματος» προκειμένου να  γοητεύσουν τον πρωτογονισμό της εκκλησιαστικής αγέλης. H ομαδική τηλεοπτική ή η φωτογραφική προβολή εξωραΐζει την ντροπή του καρναβαλισμού σε «υπερθέαμα». Aπενοχοποιεί τον αυτεξευτελισμό, προσδίδει στην καταισχύνη του κρετινισμού το λούστρο της εθιμικής γραφικότητας, και εθίζει την εκκλησιαστική μάζα να ταυτίζει την παράδοση με το καρναβάλι.
  Πέρα από τα πανελλαδικά δεσποτικά σούρτα φέρτα, ο τοπικός δεσπότης είναι ικανός και σε ατραξιόν. Πότε σε μηχανάκια φωτογραφίζεται, πότε καβάλα σ’ άλογο, και πότε παίζει κορόνα γράμματα την ζωή του! και ανέρχεται τα σκαλιά  του χειριστηρίου.  «Φοβερό: ο μητροπολίτης Σύρου ανέβηκε σε θαλάμους χειριστηρίων».  Είδηση, παρακαλώ, της  μισθάνδρου τοπικής δεσποτικής προπαγάνδας, με πληθώρα φωτογραφιών. Παρουσιάζει τον κ. Πολυκανδριώτη, που ισχυρίζεται ότι είναι επίσκοπος Σύρου, Τήνου κλπ,  σε πλούσιο φωτογραφικό υλικό, να ανέρχεται,  τις κλίμακες του γερανού στο Νεώριο. Καμμιά ξεφτίλα δεν είναι ντροπή.  Εκκωφαντικός σαματάς που μεθοδεύει, ως επιδέξιος του αριβισμού, στην αυτοπροβολή του. Πέρα από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τι σημαίνει δουλειά, (δούλεμα ναι) του προτείνω κάτι πιο φοβερό:  να δημοσιεύσει φωτογραφίες του ανεβασμένος στο γνωστό «καλάμι» του. Πάντως τον πληροφορώ ότι το  πιο ατίθασο άλογο είναι το καλάμι…
  Ούτε τα bullying ούτε τα αλυχτίσματα, ούτε το «καλάμι»  μπορούν να γίνουν συνδαιτυμόνες διαλόγου, όσο κι αν όλοι ομνύουν προσχηματικά στην σπουδαιότητα του διαλόγου. Η θεολογία ανέκαθεν υπογράμμιζε  ότι η Εκκλησία είναι λατρεύουσα κοινότητα, πιστεύουσα κοινότητα και συζητούσα κοινότητα. Δεν μιλάμε για συζητήσεις ελίτ, αλλά για συζητούσες κοινότητες. Το διακύβευμα εδώ είναι η ελευθερία των ανθρώπων -πιστών, αγνωστικιστών και αθέων- η οποία απειλείται, τουλάχιστον τοπικά, από τους γνωστούς εκκλησιαστικούς κύκλους.

 Τους βλέπεις και νιώθεις ανατριχίλες στην ράχη σου. Τι άραγε ακόμη; Απλή κακεντρέχεια, μνησικακία ή επιθυμούν να κάμψουν την όποια αντίσταση; Ο  κ. Θεολόγος Πλυτάς  είναι ένας ειλικρινής, γνήσιος ακτιβιστής,  και πληρώνει ακριβά την αγωνιστικότητά του. Είναι αυτός που είναι. Πιστεύει αυτό που πιστεύει. Δεν αναζητά οπαδούς, ούτε θαυμαστές, ούτε θέλει να κάνει συμφεροντολογικούς συμβιβασμούς. Έχει την δική του γνώμη και το δικό του γέλιο. Δεν χαρίζεται σε κανένα πολιτικό, κοινωνικό  ή εκκλησιαστικό φετίχ. Δεν υποχωρεί, μένει σταθερός στις αρχές του. Έχει το τσαγανό να λέει όχι στους δουλικούς ενθουσιασμούς του σκλάβου, του τρομοκρατημένου μπροστά σε μιαν ισχύ που τον συντρίβει. Έχει  το δικαίωμα και την υποχρέωση,  να εκφράζει την γνώμη του δημόσια, έστω και αν είναι μειονοτικός ή ενοχλητικός. Δεν συμφωνώ με όλες τις μορφές δράσεις του Θεολόγου. Αυτό δεν θα πει ότι μένω απαθής όταν τον βλέπω στα δόντια ανελέητων  rottweiler. Εξ άλλου κριτήριό του δεν είναι η προσωπική μου άποψη, και φυσικά δεν θα πάρει την άδειά μου, την άδεια κανενός, για την μορφή και την ένταση της αντίστασής του. Πιόνι δεν ήταν κανενός στην πολιτική ζωή του. Είναι ένας σοβαρός οικογενειάρχης, του οποίου  εκτιμώ  την  ειλικρίνεια, την ευθύτητα, την αγωνιστικότητα. Δεν είναι ανδρείκελο, είναι ευχαριστημένος με αυτό που είναι, δεν θέλει να αρέσει σε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν θέλει βρε αδελφέ να γίνει άθυρμα στα χέρια κανενός. Το ήθος του έχει διαποτιστεί από την αίσθηση της ελευθερίας που του δίνει η προσωπική εγρήγορση και πνευματικότητα.
  Τι άραγε αναγκάζει το τοπικό κακό συναπάντημα να  τον διώκει με στοχευόμενες διώξεις; Ψάχνω, έστω να διακρίνω, τον λόγο που διώκεται. Ίσως δεν είναι αποδεκτός, επειδή δεν εκπροσωπεί, έργω και λόγω, τον αστικό χριστιανισμό! Ποιος άκουσε την άποψή του; Αντίθετα όλο το τοπικό ιερατείο, με εξαίρεση τον παπα-Γιώργη Τουφεκλή, σε ψυχαναγκαστική συσπείρωση, εκόντες άκοντες,  τον μειώνουν συνεχώς, τον διώκουν, του στερούν το δικαίωμα της  διαφοροποίησης, γιατί τον φοβούνται, τον θέλουν  να αισθάνεται τρομοκρατημένος. Θεολόγε «σηκώνεις κεφάλι;»,  εμείς «παίρνει κεφάλι», γιατί θα λειτουργήσεις ως πολλαπλασιαστής, και τότε πώς και πού να σταθούμε; Χαθήκαμε! Αδυνατούν να συζητήσουν δίχως υπόρρητες απειλές, δίχως «υποσχέσεις» τιμωρίας.  Υπονομεύουν τον διάλογο, προωθούν την σύγκρουση, προκειμένου, να πετύχουν τον εκφοβισμό και την επιβολή  στους «αντιπάλους», και τούτο χωρίς καμιά αναχαίτιση. Δικομανείς κύριοι του τοπικού ιερατείου, η συστράτευσή σας με την τιμωρητική άποψη και καταδιωκτική τακτική των προϊσταμένων σας,  πέραν του οπορτουνισμού σας, είναι κίνηση φανατισμού, φθόνου, κοινωνικού μίσους, και έλλειψη ευαγγελικής παιδείας. Λίγη σωφροσύνη, πολύ λίγη, δεν είναι περιττή. Καθόλου  εύκολο να γίνει κανείς παπα-Πυρουνάκης, από πιρουνάκης που έχει μάθει, που τον έχουμε μάθει, που και για αυτό έγινε.
  Πέστε το καθαρά: «Δεν αντέχουμε τέτοιας άποψης άτομα… θέλουμε συνεργάτες υπάκουους στο θέλημά μας… χωρίς  στοιχειώδεις  ικανότητες για να τους ελέγχουμε εύκολα… επιλέγουμε όσους έχουν ευλύγιστη μέση, κοινώς οσφυοκάμπτες, είμαστε δε μανούλες στο να διακρίνουμε σε ποιον αρέσει το δημοσίως κορδώνεσθαι… το χάιδεμα των αυτιών… Πιο απλά προωθούμε άτομα δίχως την παιδεία της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς, της ντομπροσύνης, της σωφροσύνης.  Ποιος αξιοπρεπής θα δεχόταν τον συγχρωτισμό μαζί μας».   
  Δεν είναι αποδεκτός ο κ. Πλυτάς, επειδή δεν σας κάνει την χάρη να εμφανίζεται ως ένας καθ’ όλα ευσεβής πολίτης, έτσι σας συνήθισαν.  Δεν σας είναι αρεστός  επειδή ρισκάρει  να μιλά σε μιαν ασυνήθιστη για εσάς γλώσσα,  όταν μάλιστα εσείς  ουδέποτε διακινδυνεύσατε. Μάλλον αποκλείεται να γνωρίζετε ότι η διακινδύνευση, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις,  είναι συμφυής με την χριστιανική ιδιότητα, πολύ δε περισσότερο με αυτήν της ιερατικής.  
  Πάντως δεν έχω καταλάβει καθόλου, γιατί σας ενοχλεί τόσο πολύ ο «προσβλητικός» τρόπος διαμαρτυρίας του κ. Θεολόγου και δεν σας ενοχλεί  καθόλου η καθ’ όλα προσβλητική για το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία ειδωλολατρική ατμόσφαιρα, την οποία συνδαυλίζετε: Ο σαδομαζοχιστικός διάδρομος των γονάτων, η Εικόνα της Παναγίας δεν αναγνωρίζεται από τα διαμάντια, η απάτη του αγιασμένου  χώματος, το αγίασμα  και οι πάγκοι γεμάτοι από τοτέμ και μαγικά για ξεματιάσματα,  βασκανίες και δεσίματα… Αυτά δεν είναι ασύμμετρη σατανική προσβολή για το  Πανελλήνιο  Ιερό  Ίδρυμα;
  Σεβασμιώτατε, και κ. Γενικέ  Αρχιερατικέ Τήνου, η σύγχυση του ιερού με το βέβηλο γεννάει τερατωδίες. Λαφυραγωγείτε  την μιζέρια και ποντάρετε στο στενό προσωπικό συμφέρον, στην στενομυαλιά και την δεισιδαιμονία.   Παραδώσατε  το Ιερό Ίδρυμα στην υπηρεσία των ειδωλολατρικών, παγανιστικών   απαιτήσεων, ευτελίσατε το Πανελλήνιο Προσκύνημα σε ειδωλοποιητική μαγεία, μετατρέψατε την Παναγία σε εγχώριο πρωτογονικό παγανισμό μεταχείρισης των  ιερών και οσίων, και κατά τα άλλα  ασχολείστε με την διαμαρτυρία του κ. Θεολόγου.
  Πέστε μας ένα κήρυγμα στην Παναγία ευαγγελικής  προκοπής.  Κηρύγματα προσβλητικά, τίποτα άλλο από συγκινησιακές εξηγήσεις κάποιων αποριών, δημιουργία του απαραίτητου φόβου της κόλασης, ανάπτυξη ενοχών  προς έλεγχο του ψυχισμού και προ παντός της τσέπης των πιστών, διατήρηση της δυϊστικής άποψης της πάλης του καλού  και του κακού, παρηγοριά, για κλάματα, σε  ώρα ανάγκης, τροφοδοσία διάθεσης θυμηδίας γύρω από ευσεβοφανείς καταστάσεις. Ποτέ δεν βγήκε δημόσια ένας επίσκοπος, ένας ιεροκήρυκας,  να αντιτάξει τα στοιχειώδη της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας: ότι στην Εκκλησία η σχέση με τον Θεό δεν βιάζει ποτέ την ελευθερία του ανθρώπου.«Πίστη» για την Εκκλησία δεν είναι να παραδεχθείς ατομικά κάποιες πεποιθήσεις, αλάθητες αποφάνσεις, υποχρεωτικά «δόγματα». Στην Εκκλησία πιστεύω θα πει εμπιστεύομαι, η δε κατεξοχήν εμπιστοσύνη χαρίζεται όταν αγαπάς και σε αγαπούν. Ο ψαγμένος προσκυνητής ξεχωρίζει την ζωή από την φορμόλη σας, και διακρίνει την δίψα για  την αλήθεια από την δική σας δίψα για εξουσία δίκην πνευματικού χωροφύλακα, και όχι μόνο.  Πιο απλά τα δακρύβρεκτα κηρύγματά σας υπηρετούν και αυτά τον εγωισμό   και την φιλαυτία σας. Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για τον Χριστιανισμό; 
  Κάνατε το Ιερό Βήμα των εκκλησιών της Τήνου βήμα ανακοινώσεων δικαστικών αποφάσεων, ανάρτησης εκθεμάτων  δικαστικών πινακίων και ποινών.  Εγκλήσεις αντεγκλήσεις, μηνύσεις, εξώδικα, αναφορές. Σας ερωτώ ευθέως πάτε καλά;  Δεν ντρέπεστε; «Δεν έχετε τον Θεό σας». Έχετε ως μητρόπολη και κάποιο σύλλογο «Είμαστε μια οικογένεια». Με πατέρα-αφέντη φυσικά. Ποιος πατέρας κάνει μήνυση στο παιδί του; Τι πνευματικοί  πατεράδες είστε;  Πώς τολμάτε να λέτε «Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά»;  Πόσους πατεράδες γνωρίζετε  να κυνηγούν ανελέητα  τα παιδιά τους και μάλιστα δικαστικά;  Τόσο μαλάκες  μάς περνάτε; Η συμπεριφορά σας βρωμάει κόλαση, και αποπνέει  μπόχα εμφυλιοπολεμική. Σας αρέσει; Οι ενέργειές σας αυτές είναι  τοξικές, δηλητηριάζουν την τοπική κοινωνία. Είναι ένα εκρηκτικό τρομοκρατικό μείγμα για την τοπική κοινωνία, η  οποία για την ηρεμία της και την ασφάλειά της έχει ανάγκη από άμεση εκτόνωση.
  Χρωστάμε όλοι σε όλους, χρωστάμε συνεχώς στους πάντες τα πάντα. Φαίνεται όμως οι τοπικοί πρωτοπαπάδες έχουν την αίσθηση ότι δεν χρωστούν σε κανέναν μόνο τους χρωστάμε. Αυτή και αν είναι  Ύβρις.  Αν μετανοήσουν ειλικρινά, υπάρχει καιρός να μειώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από την Αλήθεια της Εκκλησίας.
  Την ευθύνη γι’ αυτόν τον ανίερο εξευτελισμό των ιερών και των οσίων, δεν την έχει  ο δεσπότης, ο γενικός αρχιερατικός, οι παπάδες και οι παρατρεχάμενοι του συμφέροντος που τον τροφοδοτούν, αλλά είναι περισσότερο από φανερό ότι την έχουμε εμείς που ανεχόμαστε ή  αδιαφορούμε για τις συμπεριφορές τους. Είναι κορύφωμα της συλλογικής πολιτικής, πολιτισμικής  και εκκλησιαστικής μας αφασίας, αλλά και παντοδαπής παρακμής. Δεν συμφωνείτε στο ευδιάκριτο της συλλογικής δειλίας; 
  Οι απανωτές διώξεις, εναντίον του κ. Πλυτά Θεολόγου μού θυμίζουν όλο και πιο έντονα την «Δίκη» του Κάφκα. «…Ο πρωταγωνιστής είναι αδύνατον πια να νιώσει ήσυχος και πιστεύει ότι ένας δικηγόρος θα μπορούσε να αποδείξει ότι είναι άσχετος με την κατηγορία την οποία ακόμη δεν γνωρίζει. Όμως ο δικηγόρος, όργανο της εξουσίας ο ίδιος, σπρώχνει τον Γιόζεφ Κ. βαθύτερα στο λαβύρινθο που έχει μπλεχτεί. Αναζητά τότε τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου, επικαλείται την συνδρομή ενός ιερέα, καταφεύγει  και στον τοπικό λιμενο-βραχίονα, δεξί σατραπικό χέρι,  μήπως θα μπορούσαν, λόγω της ιδιότητάς τους, να επηρεάσουν ευνοϊκά την υπόθεσή του αλλά μάταια.
  Ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε η θρησκεία, ούτε  το όργανο της τάξης, μπορούν να τον βοηθήσουν. Ολόκληρο το περιβάλλον του, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται προέκταση των δεσποτικών κοσμικών συμφερόντων. Στον κάθε συμπολίτη του βλέπει κι έναν δικαστή, στο κάθε βλέμμα και μια κατηγορία. Αρχίζει να πιστεύει πως όλοι τον κατασκοπεύουν, ψάχνοντας να βρουν ακόμη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής. Σιγά-σιγά συνειδητοποιεί πως η δίκη ήδη γίνεται, με κατηγορούμενο τον ίδιο, για ένα έγκλημα που δεν γνωρίζει. Βλέποντας πως καμία προσπάθειά του δεν καρποφορεί, περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα του επιβάλουν.
  Ένα βράδυ δύο άνδρες ντυμένοι με μαύρες ρόμπες, κρύβοντας το γεμάτο ανελέητη κακία πρόσωπό τους με κατάμαυρες πλερέζες, -επανωκαλύμμαυχο το λένε στο εκκλησιαστικό γλωσσάρι-,  ακολουθούμενοι από καμμιά τριανταριά ανδρείκελα της ίδιας περιβολής, συνοδεία  του υποχείριου σατραπικού  λιμενο-βραχίονα,  μπερδεμένης ένδυσης, του ζητούν να τους ακολουθήσει ως την άκρη της πόλης. Ανίκανος πια να καταλάβει αλλά και να αντιδράσει, ο Γιόζεφ Κ. τους ακολουθεί σ' ένα έρημο λατομείο, για να εκτελεστεί σε λίγο, ψυχρά και απάνθρωπα με μια μαχαιριά στο στήθος».

  Το κείμενο μου δεν θέλει μόνο να υπερασπίσει το δικαίωμα  του  κ. Θεολόγου Πλυτά στην διαφοροποίηση, αλλά να σταθεί και σε ένα άλλο βασανιστικό σημείο των ημερών μας. Το κυρίαρχο θέμα που βιώνουμε τώρα τελευταία στην χώρα μας είναι  το έλλειμμα αντίστασης, σε ένα λυπηρό απάνθρωπο  συναίσθημα που  ονομάζεται φόβος. Επίκαιρος  όσο ποτέ ο λόγος του μεγάλου  Έλληνα της  Οικουμένης Χατζηδάκι.. Γεμάτος από  εκείνη την ευαισθησία που νικά κάθε θάνατο, γιατί εκεί ακριβώς εντοπίζεται η αιτία του κακού: στον φόβο του θανάτου.
«…Χίλια πόδια χίλια χέρια
πληγωμένα καλοκαίρια
απ’ το φόβο
μες το φόβο.

Κι αν το αίμα ξεχειλίσει
σαν ποτάμι θα κυλήσει
μες το φόβο
απ’ το φόβο….»
  Αναμφισβήτητα ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που καλλιεργείται στην εποχή μας και  απειλεί να συνθλίψει κάθε μορφή ελευθερίας και ζωής. Φόβος κοινωνικής αναρρίχησης, φόβος επαγγελματικής καταξίωσης, φόβος επιβίωσης, φόβος μοναξιάς, φόβος θανάτου.
  Πώς γίνεται  και ενώ η Εκκλησία ως σώμα Χριστού αντιτίθεται σε κάθε μορφή φόβου και βίας, βιώνουμε σήμερα, ως ελλαδικό εκκλησιαστικό σώμα, έξαρση νοσηρών φαινομένων  βίας  εκ μέρους των  ταγών  Της,   και μάλιστα εν ονόματι του Θεού; Πώς απαντάμε σε αυτά τα θηρία;  Πώς θα μπορούσε κανείς να νικήσει κατά κράτος τον φόβο; Με ποια καλέμια λαξεύεται η αντίσταση; Η  αδιαφορία, η ωχαδελφίστικη ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στην δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια την μορφή του τέρατος που  προΐσταται, ελέγχει και μας καθορίζει. Είναι πάντα στην αντίπερα όχθη της αγάπης. Πιστεύουν στην δύναμη του φόβου. Θα είναι πάντα μπροστά μας. Δεν χάνονται. Θα τους δούμε ως  δεσπότη, ως γενικό αρχιερατικό, ως παπά, ως επίτροπο, ως κλητήρα στο υπουργείο, ως  προϊστάμενο, ως εκπαιδευτή στον στρατό, ως δημόσιο υπάλληλο, ως γείτονα,  ως γιατρό ραδιούργο…  και τέλος ως «κόρακα» όταν επιτέλους καταφέρει να μας θάψει. Συγκρατηθείτε, αντισταθείτε, μην τους κοιτάζετε έτοιμοι να κλάψετε από φόβο· κλάψτε κατά μόνας από πόνο. Προ παντός «ιδού, καιρός εφέστηκεν»: ας κοινοποιήσουμε  την διαφοροποίησή μας, ας λαξεύσουμε την αντίστασή μας, γιατί διαφορετικά θα έρθει και η σειρά μας.  Ο Martin Niemöller, Γερμανός πάστορας, μας το υπενθυμίζει:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Για σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Ότι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει…
Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου…

  Μια πρόταση είναι και αυτή μου η παρέμβαση. Μια προσπάθεια να μιλήσω κριτικά και σεβαστικά, καυστικά και έντιμα για τα πολιτικά, εκκλησιαστικά, κοινωνικά και ιδεολογικά ρεύματα των ημερών μας. Έχει τον κόπο του, πολύ μόχθο το να εμμένεις σ’ αυτού του είδους την μιλιά· να ορθώνεις δηλαδή λόγο που ζητά τον λόγο, μα είναι πρόθυμος ο ίδιος να λογοδοτεί, και όχι να σέρνεται στα δικαστήρια, να μην θεωρεί δηλαδή ασύμβατα μεταξύ  τους την παρρησία και τον σεβασμό, την σύγκρουση και την  αξιοπρέπεια. Να μην εισχωρείς στην χυδαία ευκολία που βρωμίζει αβάστακτα  την ατμόσφαιρα των ημερών μας: την εκπόρνευση του λόγου σε κούφιες ύβρεις και σε παραληρηματικές ανακρίβειες, σε ναρκισσιστική επιθετικότητα και σε δυσώδεις  προσωπικές κακεντρέχειες.
   Η τόλμη και ο δυναμισμός είναι αξιώσεις της ίδιας της εκκλησιαστικής  παράδοσης. Μας το λέει καθαρά και ο Απόστολος Παύλος: «Αισθάνθηκα την ανάγκη να εκθέσω το Ευαγγέλιο που κηρύττω στα έθνη,  ιδιαιτέρως μπροστά στους αποστόλους, αυτούς  που θεωρούνται οι επισημότεροι  για να μου πουν μήπως μάταια τρέχω ή έτρεξα… υπήρχαν και κάποιοι παρείσακτοι ψευδάδελφοι που γλίστρησαν ανάμεσά μας, σαν κατάσκοποι, με στόχο να μας κάνουν δούλους, να δεσμεύσουν της ελευθερία μας, που έχουμε χάρη στο έργο του Ιησού Χριστού.    Και από αυτούς που θεωρούνται ότι είναι κάτι – ποιοι ήταν κάποτε τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει· πρόσωπο ανθρώπου ο Θεός δεν το λαβαίνει υπόψη του – σ’ εμένα, πράγματι, αυτοί που θεωρούνται επισημότεροι τίποτα δεν πρόσθεσαν[…]   Όταν  ήρθε ο Πέτρος  στην Αντιόχεια του αντιμίλησα κατά πρόσωπο, γιατί ήταν αξιοκατάκριτος» . (Γαλ.2, 2-6, 11-12).  Πιο απλά ο Παύλος αντιμίλησε, επετίμησε, τα έχωσε χοντρά σε ποιον; Στον Πέτρο. Όλοι γνωρίζουμε την θέση του Πέτρου στην αποστολική ιεραρχία.
  Δεν χωρεί  αμφιβολία ότι σήμερα το εκκλησιαστικό  σώμα, όχι  μόνο τοπικά,  έχει θρυμματιστεί με έντεχνες διχοστασίες, με αναγκαίες τις  διαδικασίες που  εμφορούνται από συνοδικότητα και από μια θεολογία λογοδοσίας στον ζωντανό Θεό. Δεν είναι συμπτωματικό ότι όλοι οι συγγραφείς της ζώσας Ανατολικής εκκλησιαστικής  παράδοσης,  όλοι οι εγνωσμένου κύρους Πατέρες της Εκκλησίας μας,  ρηγματώνουν την εικόνα ενός αδρανούς Θεού που έχει τάχα εκχωρήσει την κρίση και τα «δικαιώματα» του σε πληρεξούσιούς του. Ακόμη και τα κείμενα του αγίου  Ιγνατίου  Αντιοχείας, ο οποίος θεωρείται η ναυαρχίδα του επισκοποκεντρισμού, διαθέτουν μια υποφώσκουσα δυναμική που αξίζει περισσότερο την προσοχή μας. Η αναμφίβολα κεντρική θέση του επισκόπου δεν του εξασφαλίζει αυτόματα χριστιανικότητα. Παρακαλώ να προσεχτεί η τελευταία φράση. « Μην πλανηθείτε αδελφοί μου. Όσοι καταστρέφουν οικογένειες δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού. Αν λοιπόν περνούν στην δεσποτεία του θανάτου όσοι κάνουν αυτό σωματικά, πόσο μάλλον όποιος καταστρέφει με στρεβλή διδασκαλία την πίστη στον Θεό, για την οποία  σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός! Ο άνθρωπος αυτός βρωμίστηκε και θα πάει στο άσβεστο πυρ, το ίδιο και ο όποιος τον ακούει». (Επιστολή προς Εφεσίους. PG 5.657 Α-Β).  
  «Το ίδιο και ο όποιος τον ακούει», «ομοίως και ο ακούων αυτού». Μικρή φράση, μικρή και πολύτιμη, σαν έναν κόκκο αλατιού, την οποία φαίνεται ότι οι υπέρμαχοι της δεσποτικής μοναρχίας, της δεσποτικής ασυδοσίας, ουδέποτε την έχουν συναντήσει! Αυτό που υπογραμμίζει η φράση, είναι η ευθύνη του πιστού.  Η   αναγνώριση της ευθύνης του πιστού, έχει μια δυναμική, η οποία γεννά το ερώτημα: Πώς ο πιστός θα αντιληφθεί τι είναι κακόδοξο, τι υπηρετεί τα κοσμικά θέλω του επισκόπου του, ποιες  πράξεις του είναι σατραπικές, ποιες ενέργειές του σκοπό έχουν να προκαλέσουν φόβο, ενοχές  διαφοροποιούμενες από το Ευαγγέλιο της αγάπης και της συγγνώμης,  αν ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνος και ανύστακτος κάθε στιγμή; Πώς θα αποστρέψει το πρόσωπό του από τον απαράδεκτο εκκλησιαστικό ηγέτη, τον πατέρα αφέντη, ο οποίος καταδιώκει στυγνά ακέραιους  πολίτες, πιστούς, αγνωστικιστές ή άθεους το  ίδιο μετράει, πώς θα εκφράσει την βδελυγμία του για τον εκκλησιαστικό ηγέτη του οποίου οι πράξεις και οι ενέργειες, επίσημα και ανεπίσημα, διακυβεύουν την ελευθερία των πολιτών αν δεν είναι σε κριτική νηφαλιότητα κάθε  στιγμή, ώστε να   διαγνώσει την κακοδοξία οπουδήποτε λιμνάσει αυτή, δηλαδή είτε έξω από τον εκκλησιαστικό χώρο είτε μέσα;

 Και τώρα τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και μάλιστα από εκκλησιαστικά πρόσωπα; Τώρα που η αξιοπρέπεια και η αντίσταση είναι είδος υπό εξαφάνιση;  Ποια πρότυπα προκύπτουν; Τι θέλουμε τελικά; Προς τα πού βαδίζουμε; Πώς, με ποιους ρυθμούς; Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την δημόσια στάση μας. Με αξίες, χωρίς υποδείξεις, με παραδείγματα, χωρίς ψευτοπρότυπα, χωρίς επιβολή, χωρίς εξαρτήσεις, μακριά από μεγαλοϊδεατισμούς, σε μικρά κοινωνικά σχήματα, μικρές παρεούλες. Να μην σταματήσουμε να αγαπάμε με αισθητική και αξίες, να θαυμάζουμε το σεμνό του Ηνίοχου,  να αισθανόμαστε την ζεστασιά όλων και να εκτιμούμε όλες τις αγκαλιές, τους διαφορετικούς πολιτισμούς, την αγαπημένη μας μουσική, ένα βιβλίο, ένα πουκάμισο ή ένα ωραίο ρολόι, ένα ξύλινο καΐκι στον Κορινθιακό, μια λεβέντισσα élégante γυναίκα, καθώς κι ένα λεβεντόπαιδο  που ρισκάρει στην ζωή, αθλητές υποδείγματα στους παραολυμπιακούς,  λιμενικούς που σώζουν με αυτοθυσία ζωές  μεταναστών,  έναν Πυργιανό που κρατάει την παράδοση του μαρμάρου, το ίδιο με έναν ταπεινό καλαθοπλέκτη Βωλαξιανό, έναν καλόγερο αγριοκάτσικο στο Άγιο Όρος, απλούς ανθρώπους, που προσπαθούν ανώνυμα και έντιμα καθημερινά, χωρίς βόλεμα.  
  Η θεσπέσια βάσανος της ανθρώπινης  συνύπαρξης, η εργώδης ψηλάφηση του νοήματος, το κόστος της φιλότιμης πράξης, η αναμέτρηση ζωής και απόγνωσης, η πτώση ως αφορμή σοφίας, τα μικρά και μεγάλα αμαρτήματά μου, τα λάθη μου, η λείανση των γωνιών μου, άσχετα αν την άλλη μέρα εμφανίζονται άλλες πιο αιχμηρές, η αφτιασίδωτη πίστη, το κρυφτούλι μου με την απιστία, κοντολογίς χίλιοι δύο αγώνες, αγωνίες  και ολισθήματα  της ανθρώπινης, ενός φυσιολογικού ανθρώπου,  ύπαρξης όλα τούτα και άλλα πολλά, ψαύω κάθε βράδυ, προσπαθώντας να «συγυρίσω τον νου μου», τώρα που γερνώ.

«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι,
τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
Αλλά εκείνη αρνείται
 […]
Ζήσαμε πάντοτε αλλού
Και μόνο όταν κάποιος μας  αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί».
  Τάσος Λειβαδίτης:

40 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτοσυγκράτηση παρακαλώ. Να επικεντρωθούμε στο κείμενο και όχι στα σχόλια.

      Διαγραφή
    2. κανονικά αφού σβήσατε το δικό μου έπρεπε να σβήσετε και του δημόπουλου, παρωνυχίδα ήταν το δικό μου σχόλιο

      Διαγραφή
  2. δεν ξέρω τι διαγράψατε. δήλαδή λέτε όχι στις απόψεις των αναγνωστών έτσι δημοκρατικά;
    παντως εγώ το διάβασα απνευστί και λέω χαρά στο κουράγιο του κυρίου Δημόπουλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι πολύ απλά φίλε,Νομίσαμε, ΠΙΣΤΕΨΑΜΕ στα παραμύθια που πάντα έχουμε ανάγκη,αλλά η ταμπαγκέρα είναι, ότι δεν ξέρουμε τίποτα,και απλά την παίζουμε για να νοιώσουμε στιγμαία όμορφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ένας άντρας αναζητά διαρκώς τι χρειάζεται να προσθέσει ή να ξεκαθαρίσει στην πορεία του την προσωπική. Φυσικά και υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς, αλλά πάντα υπάρχουν και οι προεκτάσεις τους. Ο Δημόπουλος μεγάλωσε, ωρίμασε, είναι ικανός να δουλεύει διαφορετικά πράγματα, ταυτόχρονα. Τα λέμε τηλεφωνικά. Κρατάμε επαφή. Χρόνια έχουμε να βρεθούμε. Αλλά όταν μιλάμε ξεκινάμε από εκεί που είχαμε μείνει. Έχει μια συνεχή επαγρύπνηση, κουμαντάρει πιο υπεύθυνα την ελευθερία του. Πονάει για την καταπίεση, δεν την υποφέρει ούτε στους άλλους, ενοχλείται. Δεν προσπάθησε να «κολλήσει» κάπου, ώστε να μπει σε ένα παιχνίδι συσχετισμών, μπλεγμένος σε συναλλαγές, σχέσεις και καταστάσεις, από τις οποίες οπωσδήποτε θα είχε εσωτερικές φθορές.
    Μέσα σε 50 χρόνια πήγαμε στο φεγγάρι, οι ηλεκτρικές συσκευές έχασαν τα καλώδιά τους, ανακαλύψαμε ασθένειες που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα, γιατρέψαμε πολλές από αυτές, κόψαμε το τσιγάρο, αρχίσαμε το ηλεκτρονικό, κόψαμε το ηλεκτρονικό και ξαναρχίσαμε το τσιγάρο, και ως μοντέρνοι άνθρωποι του 21ου αιώνα μάθαμε να φλερτάρουμε πίσω από ένα προφίλ κατασκευασμένο, που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αντί να είμαστε ευθυτενείς, να ηγούμαστε του κοινωνικού καλού, να είμαστε προστάτες του αδύναμου, πάροχοι και προ παντός αυθεντικοί.
    Τι άλλο κάνουν οι δεσποτάδες; Δεν είναι μόνο ο Σύρου. Μην τον αδικείται. Όλοι μας, ως επιδειξίες, διεγείρουμε το μικρό ηλεκτρονικό κύκλωμα που όλοι μας έχουμε στον εγκέφαλο και μας κάνει να νιώθουμε ότι σαν και μας άλλος κανείς. Λίγο όμως έξυπνος άντρας αν είσαι, μένεις αθόρυβος, αφήνεις το έργο σου να μιλάει για σένα και όχι εσύ ο ίδιος. Λίγοι πολύ λίγοι τα καταφέρνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κύριε Δημόπουλε καλησπέρα,
    Δεν λέω έχετε ικανότητα στο γράψιμο, και άλλα πολλά θετικά το πρόσωπό σας. Όμως δεν είστε ντηνιακός. Αν είσασταν θα είχατε καταλάβει ότι η Παναγία για μας είναι όλα τα λεφτά. Από κει ζούμε όλοι, μα όλοι. Όποιος ταράζει αυτό, είναι για ξύλο. Ο Θωλόγος δεν είναι εντάξει. Ταράζει αυτά τα δεδομένα. Ο κόσμος πρέπει να βλέπει βιτρίνα παντού της εκκλησίας, ψεύτικη, αλλά βιτρίνα. Όταν αυτός φωνάζει και διαμαρτύρεται τα χαλάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ο Θεολογος χαλάει την σούπα των παπάδων όντως
    αλλά κάποιος πρέπει να μιλήσει για τις μαϊμοδιές τους να δούμε πότε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι τόσο άμεσα να έχει επαληθευθεί η αθάνατη ρήση του Χατζηδάκι «όταν το πρόσωπο του τέρατος δεν σε τρομάζει έχεις αρχίσει να του μοιάζεις». Δυστυχώς, για όλους μας, έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.Κ Δημόπουλε συμφωνώ απόλυτα μαζί σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, διαφορετική οπτική, δεκτικοί σε νέες πιθανότητες, προετοιμασία για δυσκολότερες καταστάσεις, επανεκτίμηση απλών καθημερινών πραγμάτων. Κρίση παντού, εκκλησιαστική, κοινωνική, πολιτική, ηθική, οικονομική διάλυση, κατεδάφιση αξιών, κυνισμός, μίζερη απάθεια και παραίτηση. Όλα αυτά τα συναντάμε συνεχώς γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Συνθέτουν ένα σκηνικό βάλτου, που σαν κινούμενη άμμος απειλεί να καταπιεί ό,τι βρει μπροστά της. Η αναζήτηση του κρυμμένου, κάπου μέσα σε όλους μας, του ανέγγιχτου πυρήνα, με τα διαχρονικά χαρακτηριστικά αναδύεται σιγά σιγά. Είναι ικανό να στηρίξει τον σχεδιασμό της αλλαγής πορείας με βάση τα νέα δεδομένα. Όλα είναι στο χέρι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ελλαδική φάρσα «δημοκρατίας», αποτυπωμένη θρασύτατα στο δεσποτοκεντρικής απολυταρχίας, εκκλησιαστικό σύστημα, δεν προβλέπει τον παραμικρό έλεγχο της δεσποτικής εξουσίας. Ένας λαός προικισμένος με πολιτισμική δυναμική ικανή να τον διατηρεί ενεργό συντελεστή του ιστορικού γίγνεσθαι, βυθίζεται αδυσώπητα στην ιστορική ανυπαρξία. Πάει ανάβει ένα κερί και έληξε «χρώμα δεν αλλάζουν τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζαν Μπεντέλ Μποκάσα – Κεντρική Αφρική (22/2/1921-3/11/ 1996)
    Ανακήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα το Ιανουάριο του 1966 και ξόδεψε το 1/3 του ετήσιου κρατικού εισοδήματος σε διακοσμήσεις σε εκδήλωση που παραχώρησε προς τιμή των ξένων ηγετών.
    Ποιος του μοιάζει μωρέ να δεις ποιος του μοιάζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η μπόχα στην ηγεσία της ελλαδικής εκκλησίας είναι απαίσια. Όταν λέω ηγεσία εννοώ και τους παπάδες. Λίγοι είναι οι σωστοί. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι τουλάχιστον της μάσας. Σαπίλα και κακό. Δυστυχώς από τον λαϊκισμό των μεγάλων λόγων, πάμε ολοταχώς στον λαϊκισμό των χαμηλών ενστίκτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν μπορούμε να κρίνουμε την χριστιανική αλήθεια με βάση δεσποτάδες ή παπάδες και μάλιστα τους χειρότερους από αυτούς. Πρέπει να ατενίσουμε την αλήθεια κατά πρόσωπον, να δούμε το φως που εκπέμπει. Πρέπει να κρίνουμε τον χριστιανισμό με βάση τους καλύτερους κληρικούς και όχι τους χειρότερους. Πρέπει να κρίνουμε την πίστη των χριστιανών από τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Αγίους και όχι από τους χριστιανούς κληρικούς και λαϊκούς που κάνουν τα πάντα, που αγωνίζονται για να προσβάλουν την εικόνα του χριστιανισμού στον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οι κληρικοί μας δεν διαθέτουν γενναία παιδεία και πολιτιστική εκπαίδευση, οι υλικές αξίες υπάρχουν, (λειτουργούν) εις βάρος των πνευματικών και άυλων, ο λόγος τους δεν αναδεικνύει την καθολικότητα σε υπέρβαση του μερικού, η σύγχρονη «εκκλησιαστική τάξη» δεν αφήνει περιθώρια μπολιάσματός της με την δυναμική μιας υπερεθνικής αλληλεγγύης η οποία ξεπερνά τις απρόσωπες ενοριακές δομές για να αγγίξει τις συνειδήσεις. Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Οι κληρικοί μας απέκτησαν την τυραννική μισθοφορική ιδιότητα, γεγονός που τους κάνει να λησμονούν πως σκοπός κάθε ιστορικής εξέλιξης, ακόμη και κάθε υλικής προόδου είναι η ηθική προκοπή του ανθρώπου. Ο Πλάτων συνδέει το ήθος του τυραννικού ανδρός με την επιθυμία. Όχι την οιανδήποτε αλλά την έκνομη, στην οποία οδηγεί ο έρως των περιττών επιθυμιών. Ο τυραννικός άνθρωπος, επιμένει ο Πλάτων, παύει να έχει εσωτερική ζωή, και εξαρτημένος από επιθυμίες επιβολής του θέλω του, έχει φυτική εσωτερική ζωή, και φυσικά δεν μπορεί να είναι στοιχείο της πόλεως ήτοι πολιτισμένος. Πιο απλά: Επιθυμώ σημαίνει καταστρέφω, υπάρχω προς τα μέσα, τρωκτικώς.
    Πώς δεσποτάδες υπονομεύουν με την ασυδοσία τους σε πολλαπλά επίπεδα το ίδιο το πολίτευμα της Εκκλησίας, οδηγώντας εμμέσως μεγάλη μερίδα λαϊκών, κυρίως νεολαίας, σε μηδενιστικές ροπές αυτοκαταστροφής; Ζητούν (νταβατζήδες) προστάτες και προστασία για να μην αλλάξει τίποτα.
    Πιστεύοντας ότι έχουν πάντα δίκιο και την Ιστορία με το μέρος τους πρωταγωνιστούν στον κυνισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δυστυχώς στην Εκκλησία υπάρχει ένα στοιχείο που απλώθηκε καταστροφικά σε ολόκληρο τo εκκλησίασμα, πλήρωμα κοινωνία. Η ιστορική διοικούσα εκκλησία, πλημμυρισμένη από αριβίστες καριερίστες δεσποτάδες αλλά και παπάδες, από χρόνια δεν έχει το θάρρος να βάλει την Αλήθεια, τον Χριστό, πάνω από την επιθυμία. Το προβάδισμα της επιθυμίας δημιουργεί ελαστικοποιημένη ηθική, ρυθμιζόμενη (κουρδισμένη) ανάλογα με το κοσμικό συμφέρον, η οποία αποδέχεται ό,τι υπηρετεί την δίψα της εξουσίας. Δείχνει κατά βάθος ανασφάλεια και δεν μπορείς να εμπιστευτείς την πνευματική καθοδήγηση, την σωτηρία σου, σε ανασφαλείς ανθρώπους, οι οποίοι δεν γνωρίζουν από διαδικασίες στοχασμού, δεν μελετούν, είναι αγράμματοι, δεν σκαμπάζουν, είναι άγευστοι στοχαστικών εμπειριών…. Το να θέλεις να γίνεις καπετάνιος δεν αρκεί. Εκτός από την κλήση, μετράει η ναυτική σου παιδεία, τα προσόντα στην εξειδικευμένη σχετική θεωρία, η εμπειρία στα πελάγη και τις φουρτούνες, η δεξιοσύνη στην πλοήγηση, αλλά και η δεξιότητα να διαχειρίζεσαι προβλήματα και κρίσεις στις συναλλαγές, και όλα τούτα συνοδευόμενα από την διαρκή δίψα ενημέρωσης από νέα δεδομένα της ναυτιλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κατερίνα Βαλλιάνου22 Μαΐου 2017 στις 1:03 π.μ.

    Σε ένα άψογο και άκρως αληθινό κείμενο που φέρει με παρρησία την υπογραφή του κου Δημόπουλου, ο καθένας σχολιάζει λέγοντας το μακρύ του και το κοντό του, κάνοντας μάλιστα και χρήση λέξεων και φράσεων, θέλοντας να δείξουν την "ποιότητά" τους!! Το μόνο σχόλιο που χωράει ένα τέτοιο κείμενο είναι:"Συγχαρητήρια"!!! Και αν υπήρχαν στην Τήνο άλλοι δέκα τέτοιοι Δημόπουλοι που δε φοβούνται και δε δειλιάζουν, δεν κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους ή δεν υπερασπίζονται τα μικροσυμφέροντά τους, όλα θα ήταν πολύ, πάρα πολύ καλύτερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η παρέμβαση του κ. Δημόπουλου ήταν μια απλή αλλά γενναία ματιά στο πώς εκκλησιαστικά πρόσωπα αφαιρούν την ανθρωπιά από τα μάτια τους. Πώς είναι δυνατόν να αποκτηνώνονται όσοι εμπλέκονται με την διοίκηση της Εκκλησίας; Σκιαγραφεί πώς τα γρανάζια της τοπικής διαπλοκής κάνουν εξυπηρετήσεις το ένα στο άλλο με οποιοδήποτε κόστος. Έθεσε επίσης και το ζήτημα της έλλειψης υγιών αντανακλαστικών στην τοπική κοινωνία, απέναντι στο άδικο, το ψέμα, τον διωγμό, την καταπίεση, τον σατραπισμό, την δικτατορία. Όσα θεωρούσαμε ακλόνητες συντεταγμένες μιας αδιαπραγμάτευτης συνθήκης που διαμορφώθηκε με αγώνες δημοκρατικούς, με θυσίες μαρτύρων και αγωνιστών, αναθεωρούνται ή θρυμματίζονται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο μπροστά στα μάτια μας, χωρίς ίχνος αντίστασης.
    Κύριε Πολυκανδριώτη και κ. Φανερέ, πορεύεστε στρεβλά. Κάτω από αυτό το θλιβερό περιτύλιγμα έχετε απολέσει βασικές αισθήσεις, έχετε ξεμείνει από αγάπη. Φυσικά και κανένας δεν σας παίρνει στα σοβαρά, τουλάχιστον όσον αφορά τις ευαγγελικές προθέσεις σας, εκτός από αυτούς που μοιράζεστε κάποιου είδους μικροσυμφέροντα, όχι πάντα υλικά. Είσαστε σε λάθος, πολιτικά και εκκλησιαστικά μέρος, χωρίς κανέναν δημοκρατικό ή ευαγγελικό συγκλονισμό. Από το σημερινό Απόστολο ξεχώρισα τα παρακάτω: «…Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού, την οποία απόχτησε με το αίμα το δικό του. Εγώ ξέρω ότι θα εισέλθουν σ’ εσάς μετά την αναχώρησή μου λύκοι άγριοι, που δε θα λυπούνται το ποίμνιο, και από εσάς τους ίδιους θα σηκωθούν άντρες μιλώντας διεστραμμένα…. Άργυρο ή χρυσάφι ή ιματισμό κανενός δεν επιθύμησα».
    Εμείς πώς απαντούμε σ αυτά τα βρόμικα μυστικά που μολύνουν για πάντα όσους εμπλέκονται μαζί τους; Πώς απαντάμε στην συνεργασία αυτών των αμετανόητων εγωισμών; Οι ενέργειες αυτών των ανθρώπων θα μας στοιχειώνουν για καιρό; Θα ακροβατούμε ανάμεσα στην δυσπιστία, την αγωνία, τον φόβο, στο κοινωνικά, εκκλησιαστικά και ψυχολογικά εύθραυστο, για πόσο καιρό ακόμη; Πώς αφήσαμε να προκύψει αβίαστα και να προκόβει «από μόνη της», αυτή η ισχυρή και επίφοβη κεντρική εκκλησιαστική αρχή; Πού πάει ο αμοιβαίος, έστω ανταποδοτικός, αλτρουισμός; Στον αρπακτικό κυνισμό ποια αδρά επιχειρήματα θα αντιπαραθέσουμε, ευγενικότερων και επωφελέστερων για όλους κανόνων συμβίωσης; Ποιες στάσεις θα κρατήσουμε συνειδητά, ώστε η κοινωνία μας να αναπτύσσεται και να μεγαλουργεί; Με ποιον τρόπο θα καταλάβουμε ότι το «πόλεμος εναντίον όλων» δεν είναι μόνο βλακώδης τακτική αλλά και καταστρεπτική για όλους;
    Πλυτάς Σταύρου Θεολόγος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Στις κάποιες απλές προσωπικές στιγμές που περιγράφει ο κ. Δημόπουλος στο εξαίρετο κείμενό του θα ήθελα να προσθέσω και τις δικές μου: Η θάλασσα είναι κάτι που με ηρεμεί να την βλέπω ή να κολυμπώ. Η ωραία μουσική. Μια ποιοτική ταινία. Μια εκδρομή στη φύση. Μια βόλτα με την μηχανή το βράδυ και τον αέρα να δροσίζει το πρόσωπο. Ένα φαγητό λιτό, με λίγα απλά υλικά. Η συντροφιά με φίλους και φίλες. Παιχνίδι με τον σκύλο. Ένα παγωμένο ποτήρι νερό. Μια σφικτή πολύ σφικτή αγκαλιά. Ένα αργό, πολύ αργό φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ξεχωριστή θαρραλέα εμπειρία, πέρα από τα συνήθη όρια.. προκλητικός λόγος...άν έχουν όρχεις ας απαντήσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ένα επιφώνημα ικανοποίησης και χαράς που δεν βγαίνει επώνυμα δυστυχώς.
    Ο λόγος του παρά την οργή, το νευρώδες, είναι άνετος, χαλαρός, έχει κάτι ξεχωριστό, να πείσει καρδιές μας. Μας σπρώχνει λίγο μπροστά, είναι ευκρινές.
    Η Εκκλησία βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστιο έλλειμμα πνευματικής και πολιτιστικής ηγεσίας. Δεν συζητάμε το έλλειμμά της το πνευματικό. Η Εκκλησία είναι ένας γιγαντιαίος μηχανισμός που λειτουργείται από πυγμαίους.
    Μοναδική έγνοια των παπάδων το χρήμα, ξεχωριστή αγάπη τους η απάτη. Το ίδιο και απαράλλακτα με μας τους υπόλοιπους. Εξ άλλου από μας προέρχονται. Στο συμφέρον υπάρχει συνεργασία και των πιο ετερόκλητων δυνάμεων. Παγκόσμια αξιακή χρεοκοπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. H πνευματική αυτοχειρία του αυτοδιασυρόμενου δεσπότη ολοκληρώθηκε τοπικά ανεπανόρθωτα στη συγκυβέρνηση με τον δραματικά ολιγονοϊκό φανεροϊσμό, που δημιούργησε έναν ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό μιας «γιαλαντζί» εκκλησίας. Φυσικά αν ο δεσπότης ήταν έξυπνος θα επέλεγε ως συνεργάτες του, παπάδες ικανούς. Οι δυό τους έκαναν την Εκκλησία βούτυρο στο ψωμί του εκάστοτε πολιτικού, κομματικού και εφοπλιστικού αμοραλισμού και τσαρλατανισμού, στοχεύοντας την Αρχιεπισκοπή. Υπάρχει ανθρώπινο υλικό ικανό να μεταπλάσει την παραλυτική αμηχανία της ανερμάτιστης διαχειριστικά τοπικής κοινωνίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν έχετε καταλάβει ότι ο δεσπότης είναι υποχείριο του φανερού

      Διαγραφή
  21. Δημόπουλε ξέρεις πολύ καλά τι τραβάμε από τον ένα και τον άλλο. Μην μας αδικείς. Εσύ περισσότερο από κάθε άλλον έπρεπε να μας καταλαβαίνεις, και να μην βάζεις στο ίδιο τσουβάλι όλους τους παπάδες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Απολείπειν ο θεός Δωρόθεον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καταστολή σκέψεων και πράξεων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μετά από ένα τέτοιο κείμενο πώς να μην γίνεις sapiosexual

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σε γερανό των ναυπηγείων του Νεωρίου στη Σύρου ανέβηκε ο μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος. Ο μητροπολίτης χειρίσθηκε ο ίδιος το γερανό και έκανε περιστροφή του μηχανήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Παροναξίας Καλλίνικος: ''Δεν είμαστε όλοι οι Επίσκοποι ξεπουλημένοι'' άρα κάποιοι είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Πραγματικά εαν οι πιστοί μπορούσαν να παρακολουθήσουν τα Συνοδικά Δικαστήρια, δεν θα περνούσαν το κατώφλι της Εκκλησίας ούτε επί πληρωμή! Κόβουν ράβουν τους Πατέρες της Εκκλησίας όπως θέλουν, αλλά και όπως βολεύει για να βάλουν την ποινή που έχουν προαποφασίσει! Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση νέου Ιεράρχη που έστειλε σε Συνοδικό Δικαστήριο Ηγούμενο της Επαρχίας του... "Το μπαστούνι που κρατάω δεν είναι για να στηρίζομαι, αλλά για να παίρνω κεφάλια...." έλεγε και καυχόταν στους πιστούς! (ρομφαία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Δημόπουλε τους περνάς από σαράντα κύματα, αλλά αυτοί σε περνούν από σαράντα κόσκινα..σε Σύρο και Αθήνα...αλλά δεν τους βγαίνει η κακία τους...εξ εγκύρων δικηγορικών πηγών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. μια πόρτα δικηγορική που κτύπησαν στην Τήνο την έφαγαν στην μούρη και μάλιστα κτύπησαν άσχημα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. «Πού έστιν η του κόσμου προσπάθεια; Πού έστιν η των προσκαίρων φαντασία; Πού έστιν ο χρυσός και ο άργυρος; Πού έστιν των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος; (δάσκαλοι παπάδες που διδάσκετε και νόμο δεν κρατειτε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Θα μου επιτρέψετε ως κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος να συμβάλω προς την κατεύθυνση του κειμένου καταθέτοντας αποσπάσματα από την επιστολή που απέστειλε ο επίσκοπός μας προς κάποιον Μητροπολίτη.

    «… Το έχω και πάλι ξαναγράψει, και δεν θα πάψω να το γράφω με πόνο, ότι ο λαός μας, με δική μας ευθύνη, παραμένει ακατήχητος, στα σκοτάδια της αγνοίας. Και εμείς βαυκαλιζόμαστε για το αντίθετο. Ζούμε εκτός πραγματικότητος…
    Δυστυχώς οι περισσότεροι χριστιανοί μας έχουν μια δεισιδαιμονική αντίληψη για την πίστη. Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουν. Το μόνο που ξέρουν καλά, είναι να ξεματιάζουν! (αλήθεια θα άξιζε να κάναμε μια στατιστική να δούμε πόσες «ξεματιάστρες» διαθέτει η εκκλησία μας. Κάποτε διέθετε Αποστόλους, προφήτες, διδασκάλους, δυνάμεις, χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Στις μέρες μας τα περισσότερα χαρίσματα εξαφανίστηκαν ή ελαχιστοποιήθηκαν. Αντικαταστάθηκαν από το «ξεμάτιασμα» που δυστυχώς ασκείται από εμάς του ίδιους…). Που είναι η ευθύνη του επισκόπου του κληρικού γενικά η ευθύνη της εκκλησίας για τη διδασκαλία του πιστού λαού; ο κ. Νεκτάριος φέρεται να κάνει λόγο περί έλλειψης κατήχησης των σύγχρονων ανθρώπων που έχει ως αποτέλεσμα «ξεματιάστρες» να κυκλοφορούν εντός της εκκλησίας:
    …Δυστυχώς οι περισσότεροι κληρικοί ψάχνουμε για εχθρούς, δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς «βαρβάρους». Κλεισμένοι στο καβούκι μας, έχουμε την αίσθηση ότι όλες οι σκοτεινές δυνάμεις, με εκπροσώπους τους μας διώκουν προσωπικά. Ξεφύγαμε από το χώρο του τραγικού και μπήκαμε στο χώρο του κωμικού.
    Από μικρό παιδί έχω κουραστεί να ακούω στο χώρο μας ένα σωρό απίστευτες συνωμοσιολογίες, που μόνο να τρομοκρατούν καταφέρνουν και να μην βοηθούν τους ανθρώπους στην ανάληψη της ευθύνης και στην ωρίμανση. Ό,τι κακό συμβαίνει μέσα μας και γύρω μας, φταίνε πάντα οι άλλοι, οι μασόνοι, οι σιωνιστές, οι άθεοι, οι εχθροί της Ορθοδοξίας…
    …Δεν φταίνε βέβαια γι’ αυτό ούτε οι σκοτεινές δυνάμεις, ούτε οι εχθροί της εκκλησίας, αλλά σίγουρα εμείς που δεν αναλογιζόμαστε την τεράστια ευθύνη μας απέναντι στον Θεό και στην εκκλησία Του. Όλοι αυτοί που τρέφονται με κάθε είδους τρομολαγνεία γίνονται δυστυχώς οι κόλακές μας. …
    …Οι κόλακες δεν μας αγαπούν. Τα συμφέροντά τους κοιτάζουν. Και κινούνται όπου φυσάει ο άνεμος. Βλέπω πολλές φορές να μας προβάλουν και να μας επαινούν με πηχιαίους τίτλους σε εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες και ειλικρινά φοβάμαι όσο κι αν κολακεύεται ο κρυφός ή φανερός εγωισμός μας.
    …Μα πως μπορούμε να μιλάμε εξ ονόματος του Θεού;
    … Δυστυχώς η σταλινικού τύπου δικτατορία των «Ορθοδόξων» δεν επιτρέπει να ακουστεί καμία άλλη φωνή…Η εκκλησία αγαπά τους πάντες και περισσότερο από όλους τους εχθρούς της. Ας μην ξεχνάμε ότι την ώρα της Σταύρωσης ο Χριστός ανησυχούσε για τους σταυρωτές Του.
    … Η εκκλησία θυσιάζεται και δεν θυσιάζει. Ευλογεί και δεν καταριέται. Πάσχει και δεν βασανίζει. Λοιδορείται και δεν εμπαίζει. Παραδίδεται και δεν επιτίθεται. Σταυρώνεται και δεν σταυρώνει. … Ντρέπεται και ζητάει συγνώμη για τις περιόδους που ξέχασε τον Χριστό και άρπαξε το ξίφος του Καίσαρα και πλέον (όπου γης) ξέρει ότι αν δεν το επέστρεψε (το ξίφος στον Καίσαρα) πρέπει να το κάνει ΑΜΕΣΩΣ και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για δαιμονική παρεκτροπή.
    .. Η νύμφη του Χριστού δεν είναι μακελάρης!!! Συγχώρα με να σου πω ότι οι συμπεριφορές σου γελοιοποιούν την εκκλησία, εκθέτουν τους κληρικούς και ρημάζουν την ελπίδα να δεχθούν τον Χριστό Σωτήρα οι σημερινοί πελαγοδρομούντες άνθρωποι, μένουν με την αίσθηση φανατισμού, μονομέριας, εμμονικής απολυτότητας, καμμιάς διαλλακτικότητας και σε τελική ανάλυση φαρμακερής αναλγησίας αντί αγάπης.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αφού προσυπογράψω το κείμενο καταθέτω και τις δικές μου προσωπικές στιγμές... Ένα κρύο κομμάτι καρπούζι, δυο τρεις μεζέδες στην θάλασσα, ένας χορός, μυρωδιά αρσενικού, μια βουτιά χωρίς ωράρια και πρέπει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  33. Κύριε Δημόπουλε κράτα γερά. Προς ενίσχυσιν αποστέλλω άλλο ένα απόσπασμα από επιστολή του Επισκόπου μας που απέστειλε πρόσφατα προς τον Επίσκοπο Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως. Δεν θέλω να υπογράψω το κείμενο όχι γιατί φοβάμαι αλλά για να μην φέρω σε δύσκολη θέση τον Μητροπολίτη μας. Άσε που θα κατηγορηθώ από τον Σύρου ότι επεμβαίνω στην Μητρόπολή του και θα με οδηγήσει στα εκκλησιαστικά δικαστήρια.
    «…Αδελφέ μου, Σεβασμιώτατε, ομολογώ δεν φοβήθηκα στη ζωή μου ούτε τους άθεους ούτε τους αρνητές, ούτε τους διώκτες όσο φοβήθηκα τους συμφεροντολάγνους κληρικούς...
    …Το λέω με πλήρη επίγνωση: Αν ο Χριστός ήρθε να κάνει τέτοιους μίζερους, φοβικούς, διεστραμμένους, φανατισμένους, ανελεύθερους χριστιανούς, με την δική μας, εμάς των κληρικών καθοδήγηση καλύτερα να μην ερχόταν...
    Πόσο δίκιο είχε ο άγιος Νεκτάριος:
    «Τον μη κατ επίγνωσιν κληρικόν χαρακτηρίζει μίσος προς όσους δεν κλίνουν το γόνυ, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίστασις προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου, η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων και των ιδίων κοσμικών ή υλικών συμφερόντων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η κενοδοξία, η έρις, και το φιλοτάραχον. Ο μη κατ' επίγνωσιν κληρικόν εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχομένους τας αρχάς και πεποιθήσεις των προσωπικών διεφθαρμένων συμφερόντων αυτού»
    Ταύτα για τους καλοπροαίρετους. Για τους υπόλοιπους ας τους φωτίσει ο Θεός. Η προσευχή του αγίου επισκόπου Χαλκίδος Νικολάου (Σελέντη), με εκφράζει απόλυτα.
    «Κύριε, χάρισέ μας αυτό που μας χρειάζεται τόσο πολύ στις μέρες μας: Την ισορροπία. Αμήν».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. πάει τώρα ένας μήνας, μπορεί κάποιος απο το ξανεμο να μας πει ποσες επισκέψεις έχει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. "Έναν ἀνθρωπο μέ σοβαρή ψυχοπαθολογία, ὅσο κι ἄν ἀξίζει τή συμπάθεια καί φροντίδα μας, εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο νά γίνει δάσκαλος τῶν παιδιῶν μας.

    Καί ἀκόμα χειρότερα νά γίνει ποιμένας ψυχῶν. Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο τήν μοναδική Ἐλπίδα τοῦ κόσμου νά τήν ἐμπιστευθοῦμε σέ τέτοιες δυστυχισμένες ὑπάρξεις.

    Δέν μποροῦμε νά εὐτελίζουμε, δὲν μποροῦμε νὰ παίζουμε μὲ τήν παρ' ἡμῖν ἐλπίδα, δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ τήν ὑπαρξιακή ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων, δέν μποροῦμε νά διακυβεύουμε τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων"
    Αργολίδος Νεκτάριος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Γρηγόριος Ηγούμενος Δοχειαρίου
    «…πῶς νὰ φανῆ ὁ Χριστὸς μέσα ἀπὸ τὰ χρυσοποίκιλτα στέμματα, ἄμφια, κινήσεις καὶ φωτογραφίσεις των δεσποτάδων;
    Κανεὶς τους δὲν ἐνθυμεῖται ὅτι μέχρι τὸν ΙΣΤ΄ αἰῶνα ὁ ἀρχιερεὺς ἀπέθετε ὅλα τὰ μπιχλιμπίδια καὶ λειτουργοῦσε σὰν ἁπλὸς πρωτόπαπας.
    Μεγαλοπρεπέστατα ἀκούγονται «Εἰς πολλὰ ἔτη» ἀπὸ τὴν μιά, «Μνησθείη Κύριος τῆς ἀρχιερωσύνης σου» ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ἐντελῶς ἄτονα καὶ στραγγαλισμένα ἀκοῦς τὸ «Κύριε, ἐλέησον», τὴν πιὸ μεγάλη αὐτὴ προσευχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
    Ἕνας περιβόητος μουσικὸς τῆς Θεσσαλονίκης ἔλεγε τόσο μακρόσυρτο τὸ «Εἰς πολλὰ ἔτη», ποὺ ἄθελά σου ἔβγαζες κακότροπα: «Ἐπιτέλους, σκάσε», καὶ ἤτανε νὰ λυπᾶσαι καὶ αὐτὸν ποὺ τὸ ἔλεγε καὶ αὐτὸν ποὺ τὸ ἄκουγε.
    Έχουν μάθει πολὺ καλὰ τὴν ἑλληνικὴ παροιμία: «Ὅπως μὲ τιμᾶ τὸ ροῦχο μου δὲν μὲ τιμᾶ ἡ μάννα μου». Ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια... ρῦσαι ἡμᾶς, Κύριε.
    … ὅλοι τους, ὅταν φορέσουν τὰ χρυσᾶ καπέλα, δαιμονίζονται, καβαλικεύουν τὸ καλάμι, ὅπως λέμε στὴν πατρίδα μου.
    …Καὶ ἐπιτέλους πότε θὰ σταματήση ἡ μητρόπολη νὰ εἶναι τὸ μιτάτο ποὺ θὰ ἁρμέγη τὶς ταλαίπωρες ἐνορίες; Στέρφα καὶ γαλάρια πρέπει νὰ ἁρμεχτοῦνε γιὰ τὶς πολλαπλὲς ἀνάγκες τῆς κάθε μητροπόλεως, ὅταν μάλιστα πρόκειται ὑψηλὰ πρόσωπα νὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ νὰ φιλοξενηθοῦν στὴν ἐπισκοπή.
    Ἀρχιεπίσκοπος μακαριστός, ποὺ ἔφεγγε φιλάνθρωπος καὶ ἐκήρυττε τὰ μέλλοντα −ὅτι ἀπὸ τοῦ χρόνου δὲν θὰ ἀγοράζουμε καρπούζι νὰ φᾶμε, ἀλλὰ φέτα καρπουζιοῦ− ὅταν ἐκοιμήθη εὑρέθη μὲ τριακόσια ξενόκουμπα διαμαντοκόλλητα καὶ στὴν οἰκία του ἐνοικιασμένους πίνακες ἀπὸ τὸ Μπενάκειο Μουσεῖο, γιὰ νὰ κοσμοῦν τὸν χῶρο του. Καὶ ὁ κοσμάκης τραβάει τὴν μιὰ ἄκρη τοῦ παπλώματος, γιὰ νὰ σκεπάση τὴν ἄλλη.
    Αὐτὰ τὰ τελευταῖα φαινόμενα ἀποδυναμώνουν τὴν Ἐκκλησία κι ἔτσι ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία στερεῖται τόλμης σὰν ἐκείνης τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Ἀριμαθαίου, καὶ σιωποῦν οἱ ἐπίσκοποι καὶ ὅταν ἀκόμη ὁ λύκος ἁρπάζει τὰ πρόβατά τους μέσα ἀπ᾽ τὴν ἀγκαλιά τους.
    Καὶ ἄλλα πολλὰ ἤθελα νὰ ἀραδιάσω, ἀλλὰ γιὰ λόγους σεμνότητος καὶ ἀγάπης πρὸς τὴν Ἐκκλησία σιωπῶ καὶ τὰ θάπτω στὸ μνῆμα τῆς λησμονιᾶς...
    Μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ κλίμα, μὲ αὐτοὺς τοὺς πρωτοπαπάδες, πῶς μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ;
    Ἀναμένω στὸ ἀκουστικό μου... Ὅσο καὶ νὰ εἶστε ἀπησχολημένοι, παρακαλῶ βρεῖτε χρόνο νὰ μοῦ ἀπαντήσετε, γιατὶ δὲν μπορῶ νὰ ξεκολλήσω ἀπὸ τὸ ἐρώτημά μου: μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ κλίμα πῶς μπορεῖ νὰ ὑπάρχη ἑνότητα ἐν τῇ Εὐχαριστίᾳ;»

    ΑπάντησηΔιαγραφή