Να περάσουμε άμεσα, από τον ατομισμό στον κοινοτισμό.

 

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από την αρχή της μάχης της ανθρωπότητας με τον ιό αλλά και με τους διαχειριστές της. Όλο και περισσότερο καθαρίζει το τζάμι του κουτιού και φαίνονται από μέσα τα πραγματικά πρόσωπα του τέρατος.

“Όποιος θέλει να παραδώσει τα κλειδιά του, τα παίρνω εγώ”, “Ἡ πλήρης αὐτή δικαίωσις τοῦ εὐπατρίδου καί μεγάλου Εὐεργέτου τῆς πόλεως καί τῆς Μητροπόλεως τοῦ Πειραιῶς κ. ... ἀποτελεῖ δικαίωση τῆς ἐξαιρέτου οἰκογενείας του καί τοῦ πλήθους τῶν συνεργατῶν του καί καταδεικνύει τό ἀδιαμφισβήτητο ἦθος του καί τά ἡγετικά του χαρίσματα καί τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ψυχή του”, “σε άλλες χώρες οι ανεμογεννήτριες στολίζονται κιόλας, εδώ κάποιους τους ενοχλούν”, “Αυτά τα άτομα μετά τη λήψη του πτυχίου ή του μεταπτυχιακού τους διπλώματος, θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα ολιγομελές σώμα και σε συνεργασία-συντονισμό με τις τους ιδιωτικούς φύλακες του πανεπιστημίου, να εποπτεύουν τους χώρους του και να παρεμβαίνουν. Θα αποτελούν ένα μικρό πυρήνα, με «έδρα» εκτός του πανεπιστημίου και θα κυκλοφορούν χωρίς στολή φυσικά”.

Παρά την απονεφέλωση της εικόνας όμως, η κοινωνία παραμένει στον νεφελώδη της λήθαργο. Τι φταίει άραγε για την κοίμηση της; Ο ποιητής δεν περιέγραψε μόνο την αναρώτηση των μοιραίων. Παρουσίασε την αιτία και την λύση ταυτόχρονα.

Ω! τι μαύρα σκότη κι αίματα πηχτά!
Όλ’ η ανθρωπότη κλαίει με βογκητά!
- “Σωτηρία για σένα και ξεχωριστή
δεν υπάρχει (για Ένα!), πριν σωθούν αυτοί!”

Η σωτηρία ή θα είναι καθολική η δεν θα υπάρξει. Το αλλοτριωτικό σύστημα που σκεπάζει τα πάντα, προτάσσει την εγωιστική θεώρηση, “εγώ να την γλιτώσω”. Το ίδιο σύστημα σε ανώτερα κλιμάκια επιβάλλει την κερδοφορία με κάθε κόστος, “εγώ να κερδίζω”. Αντίστοιχα μετασχηματίζεται και σε κάθε βαθμίδα πολιτικής εξουσίας, “εγώ να κυβερνάω”, σε κάθε επίπεδο της κατασταλτικής ιεραρχίας, “εγώ κάνω κουμάντο”.

Εμείς, αντιπροτείνουμε το εμείς. Τον δυναμικό πληθυντικό της συμμετοχής, τον λυτρωτικό πληθυντικό της συνευθύνης. Με αυτό το μόνο πρόσταγμα, φωνάζουμε όλο και πιο δυνατά, για να ακουστούμε στην κοινωνία.

Χάιντε, θύμα, χάιντε ψώνιο,
Χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.