Ανεμομαζώματα κατ' ευφημισμόν (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2014 - Αρ. 15)

Σημείωση για τον αναγνώστη: Αν δεν μπορείς να γελάσεις μην διαβάσεις το παρακάτω.

Τι να ανεμομαζώξει κανείς από τον καιρό που φυσά πουνέντης το Σάββατο, ξύδι την Κυριακή, σιρόκος Δευτέρα και Τετάρτη...
 

Η αλήθεια είναι ότι ξεκολλήσαμε λίγο από τα αφιερώματα στους εαυτούς μας και στους "Γκράντε" επισκέπτες μας. Όχι τελείως αλήθεια είναι, σε κάποιους έγιναν "ειδικά αφιερώματα" με πλούσιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό... Επίσης ανακινήθηκαν και όλα εκείνα τα θέματα που αφορούν εμπερίστατους και πολυέλεους... Σαν να μην όφειλαν οι πολυέλεοι να μικρύνουν για να μειώσουν τους εμπερίστατους. Το ίδιο ευαγγέλιο διαβάσαμε;

Τώρα εγώ βέβαια, θα πω ότι δεν μου πέφτει λόγος, μόνο και μόνο για να κάνω την χάρη στην ανακοίνωση της ΣΠΕ (συνομωσίας των πυρήνων του ερέβους)...

Μπουγέλο ξέρω, παίζαμε όταν τέλειωνε το σχολικό έτος. Τώρα βέβαια μπορεί να υπάρξει ο ισχυρισμός ότι σχόλασε...
 

Ευτυχώς η περίσσεια της ματαιοδοξίας τυφλώνει. Και θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό: όταν ένα κείμενο για να σταθεί, κάνει επικλήσεις σε ρήσεις διάσημων, τότε είναι απολογητικό! Θα μου πεις αυτό δεν είναι συγγνώμη. Όχι ρε αδερφέ, μέχρι εκεί έχει πολλά χιλιόμετρα να κάνει ο εγωισμός και μάλιστα με τα πόδια. Λέω απλώς ότι βαράνε τα κουδουνάκια των αμφιβολιών και η εσωτερική απόγνωση εξωτερικεύεται.
 

Κάποτε, ο εκφυλισμένος χριστιανισμός έγινε μεσαίωνας και ίσως γίνει και πάλι. Πάει "πακέτο" με την παρακμή. Ξέρεις αδελφέ: τουρκομπαρόκ μπουζούκια, κωστόπουλος, πλαστικά μενεγάκια, eurovision... Μην αποστρέφεσαι! Αυτό ήταν η πραγματικότητά μας! Και είναι... Μας ενδιαφέρει τι γίνεται στον τάφο της "τηλεοπτικής" Αμφίπολης και στον Παρθενώνα της εγνωσμένης αξίας έχουμε ανέβει μία και μετά βίας με το δημοτικό... Παρακμή ζεις, γι' αυτό και δεν σου φτάνει αυτό που ζεις, όσα αυτοκίνητα, όσα γαρύφαλλα και όσα κορίτσια και αν ξόδεψες. 

Που πήγε ο φιλήσυχος πολίτης μην με ρωτήσεις. Μέγας καημός. Νομίζω ακόμη φιλήσυχος είναι, απλά εσωτερικά αντιλαμβάνεται ότι κάνει κάποιο λάθος όλα αυτά τα χρόνια, ότι καταπιέζει το δίκαιο, την ελευθερία του, τον βοριά του! Και αυτή η εσωτερική αναστάτωση είναι που εκδηλώνεται σήμερα και παίρνει η μπάλα μικρομέγαλους και μικρόμικρους... 

Για τους αστέρες της εικονικής μας πραγματικότητας δεν έχει νόημα να γράφω. Διαβάζουν ότι θέλουν, καταλαβαίνουν ότι τους βολεύει. Η ασυνέπεια πάλι, μου χτυπάει στις πιο ευαίσθητες χορδές αλλά τα γράψαμε και αυτά. Για τους καθωσπρεπιστές της τοπικής μας ιστορίας, τους δορυφόρους της κοινής γνώμης δεν αξίζει ούτε αναφορά. Θα ολοκληρώσουν τον κύκλο τους στην ουδετερότητα, ουδέτεροι και γκρίζοι... Θα γράψω σε όλους εκείνους που νομίζω κοντά μου. Σ' εκείνους που μιλάμε την ίδια γλώσσα και που ο Δαρβίνος θα μας κατέτασσε στο ίδιο είδος: Μήπως η ανάγκη μας να σταθούμε απέναντι στα παράλογα μας παρασύρει να αφιερώνουμε ενέργεια σε μια κατ' εξοχήν διαμάχη μεταξύ αστών; Δεν λέω ότι δεν έχουμε να προτείνουμε ή να πούμε, απλώς με φοβίζει ότι παραμελούμε την μεγάλη μάχη, εκείνη που οφείλει να δώσει μια κοινωνία ολόκληρη και που δεν αφορά πια σε ένα νόμο και σε ένα ίδρυμα αλλά σε ένα σύνταγμα και σε μία χώρα (ξέρετε τι γράφω, για το δάσος και το ραπανάκι...).

Σε κάθε άλλο τον προτρέπω: Φύλα τα ευρώ σου τώρα, ποιος χέστηκε για αξιοπρέπεια...