Ξ: Από το φίλο Γιώργο Δημόπουλο, λάβαμε και δημοσιεύουμε την πιο κάτω ανοικτή επιστολή, προς τον Δωρόθεο Πολυκανδριώτη και τους ιερείς της Τήνου
Γιώργος Δημόπουλος
Λουκά
Δούκα 5
Τήνος
Τήνος 19 Ιουνίου
2018
Προς:
1. κ. Δωρόθεο Πολυκανδριώτη Δεσπότη Σύρου
Τήνου κλπ
2. Ιερείς Τήνου (δια του Γενικού αρχιερατικού κ.
Γεωργίου Φανερού).
Ως γνωστόν
η διαστροφή κατά την οποία ο πόνος γίνεται πηγή ευχαρίστησης, προσδιορίζεται με τον γενικότερο όρο
σαδισμός. Είναι η ιδιότητα μερικών
ανθρώπων να αντλούν ικανοποίηση από οδυνηρές καταστάσεις, εις βάρος άλλων.
Το
έργο του Albert Camus, Καλιγούλας, δίνει ένα παράδειγμα
ακραίου τύπου σαδιστικού ελέγχου που φτάνει ως τον πόθο της παντοδυναμίας.
Βλέπουμε πώς ό Καλιγούλας, οδηγημένος από τις περιστάσεις σε μια θέση
απεριόριστης δύναμης, βουλιάζει όλο και πιο πολύ στον πόθο για δύναμη.
Κοιμάται με τις γυναίκες των γερουσιαστών κι
απολαμβάνει την ταπείνωσή τους όταν τους βλέπει ν' αναγκάζονται να του φερθούν σαν
φίλοι, γεμάτοι θαυμασμό και αφοσίωση. Σκοτώνει μερικούς, αλλά και πάλι όσοι απομένουν είναι ακόμα
αναγκασμένοι να γελούν και ν' αστειεύονται. Όμως ακόμα κι όλη αυτή ή δύναμη δεν
τον ικανοποιεί- θέλει την απόλυτη δύναμη, γυρεύει το αδύνατο. Ο Camus τον βάζει να
πει, «θέλω το φεγγάρι».
Στον αντίποδα έχουμε τον μαζοχισμό. Ο σαδισμός και
ο μαζοχισμός, συνδέονται πάντα, αποτελούν φαινομενικά αντιθέσεις, αλλά στην
πραγματικότητα είναι δύο διαφορετικές όψεις μιας βασικής κατάστασης: της
αίσθησης της ανημπόριας. Και ό σαδιστής και ό μαζοχιστής χρειάζονται κάποιο
άλλο πλάσμα για να τους «συμπληρώνει».
Η
ρωμαϊκή αυτοκρατορία πρόσφερε στο κοινό,
θεάματα κυρίως σαδιστικής φύσεως. Δημόσια εγκλήματα, ωμές αγριότητες, με μεγάλη
δόση εφευρετικότητας όσον αφορά το ανατριχιαστικό τους περιεχόμενο. Η προτίμησή
τους ήταν τα νυκτερινά μεγάλα φαγοπότια τους να φωτίζονται από ζωντανά κορμιά χριστιανών δίκην δαδών, δίπλα σε
τεχνητές λίμνες με πιράνχας τα οποία κατασπάρασσαν ζωντανούς άλλους μάρτυρες.
Τους
τρεις πρώτους αιώνες, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια πλημμυρίζουν,
από αγίους ανθρώπους, οι οποίοι ξεπερνούν τα λόγια, τις προθέσεις
και τους «ευσεβείς» πόθους, αποδεικνύοντας με τα έργα τους πως η Βασιλεία του
Θεού δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά ενδο-κοσμικό παρόν με συνέχεια στο εσχατολογικό
μέλλον. Αυτή η ζώσα πεποίθηση της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας, έδινε ένα νέο
στίγμα ύπαρξης και προικοδοτούσε τον άνθρωπο με ένα νόημα ζωής, γεμάτο αγάπη,
προσμονή, ελπίδα και πίστη.
Φυσικά μεταξύ
των μαρτύρων ήταν και κληρικοί, άμεσοι συνεχιστές των αποστόλων, οι οποίοι, οι
περισσότεροι εξ’ αυτών, σφραγίζουν, με το αίμα τους την διακαή επιθυμία τους να
παραμείνουν πατέρες, εκπληρώνοντας την υπόσχεση πατρότητας που έδωσαν κατά την
χειροτονία τους και ταυτόχρονα να υπηρετήσουν τον Κύριό τους έως σταυρού και
θανάτου, προσδοκώντας την αναστάσιμη αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα που βίωναν
εμπειρικά, ήδη πριν φύγουν από τούτο τον κόσμο των αισθήσεων,
αποδεικνύοντας έτσι πως το ζήτημα του κληρικού δεν είναι «παίξε –
γέλασε…» αλλά απαιτεί ευθύνη και ωριμότητα, «υψηλών προδιαγραφών».
Είκοσι αιώνες μετά οι ρόλοι
αντιστρέφονται. Ένας χριστιανός και μάλιστα επίσκοπος, τρομάρα του και τρομάρα
μας, τρώει τα λυσσακά του να βασανίζει δικαστικά
έναν πιστό της περιφέρειάς του και όταν καταφέρνει να τον τιμωρήσει, ελέω
συναλληλίας, το γλεντάει ανήμερα της εορτής του μάρτυρα Δωροθέου, με άλλους δεσποτάδες, χαίρεται, σε μια γιορτή που την έκαναν ανούσια.
Την επόμενη μάλιστα η μεγάλη ευαισθησία του! επισκέφθηκε στην Άνδρο τα
τετράδυμα μοσχαράκια και στην συνομιλία που είχε με τους κτηνοτρόφους,,
ανέφερε ότι «πρόκειται για μια ευεργεσία του Θεού προς αυτούς». Όταν οι
Γερμανοί σκότωσαν όλους τους Καλαβρυτινούς άνδρες, μετά πήγαν στην καζέρνα τους, πλύθηκαν, έφαγαν και
ριλαξάρανε ακούγοντας κλασική μουσική.
Μαγαρίζουν μεθοδικά τη λέξη Εκκλησία για να «ευχηθούν» μόνο χυδαία
καταναλωτική ευωχία, ωσάν να απευθύνονται, όχι σε κοινωνία λογικών υπάρξεων
αλλά σε οριστικά ευνουχισμένες αγέλες χοιροστασίου. Διαβάστε και τα
«διαγγέλματα» του ιερατείου της «εν Ελλάδι επικρατούσης θρησκείας»,
αρχιεπισκόπων, μητροπολιτών, πατριαρχών. ριζικά αποκομμένων από κάθε γνησιότητα
πάλης για «νόημα» και χαρά της ζωής και ψηλαφητή αλήθεια.
Έτσι, κάθε δεσπότης έχει την δική του αυλή,
συνθέτει το δικό του γκρουπούσκουλο,
έχει τη δική του ανάγνωση του
Ευαγγελίου, την προσωπική ερμηνεία της ιστορίας, που δεν έχει καμμία
σχέση με τον Ιησού, διαθέτει τη δική του συνταγή, ντιρεχτίβα, προκρούστεια
λογική κατανόησης της Εκκλησίας.
Τρώνε, πίνουν, συμπλέκονται,
διαπλέκονται, μοσχοβολούν όλα τα αιθέρια έλαια της ζωάρας, αντρειεύονται σαν τα
κοκόρια στο κοτέτσι, κορδώνονται σαν τους καραγκιόζηδες βλέποντας τη σκιά τους
στο μπερντέ, αλλά όταν τους ξεβράσει το κύμα, όταν τους ξεβρακώσει η ζωή, θα
ζητάνε έλεος, κατά την φράση του Αγίου Κλήμεντος: «μετεώρους ἀπό τῆς
ἀληθείας ποιεῖ». Η αλαζονεία προκαλεί κάθε είδους καταστροφές, οδηγώντας συχνά
τον αλαζόνα στην αυτοκαταστροφή.
Η ελέω
ταχυδακτυλουργίας Χριστόδουλου εκλογή κανέναν δεν υποψίαζε ότι από την αρχή κιόλας θα παραμόνευε πίσω από κάθε γωνία ο διχασμός, η
σχιζοφρένεια. Επιβάλουν στανικά τη δική τους εκδοχή περί Εκκλησίας, μέσω παπαδοκλακαδόρων,
το έτσι τους και το θέλω τους έγινε
διαταγή, μέσω προπαγάνδας εκθειασμού ή σπίλωσης
προσωπικοτήτων και όχι μόνον,
μουλωχτά ή απ’ άμβωνος αλλά και δικαστικά.
Οι μεγάλοι μαστόροι της προπαγάνδας
είναι πάντοτε οι στρατευμένοι σε ολοκληρωτισμούς.
Φτάνοντας στο 313 μ.Χ και στο διάταγμα των Μεδιολάνων, έχουμε για πρώτη φορά,
την επίσημη ανακήρυξη της χριστιανικής πνευματικής «επανάστασης», ως
επίσημης θρησκείας του ρωμαϊκού κράτους.
Τι συμβαίνει όμως πίσω από τις
τυμπανοκρουσίες της διακοπής των διωγμών των χριστιανών; Πώς ένα διάταγμα
στέκει νομικά και γνωμοδοτεί, επάνω από την Αλήθεια, που έχει υπογραφεί με το
αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων της χριστιανικής «άνοιξης», των τριών πρώτων
αιώνων;
Στην περίπτωση
που μας ενδιαφέρει, έκτοτε σταδιακά και σταθερά ο επίσκοπος έγινε
συνώνυμος όρος του δεσποτισμού, του σατραπισμού, της απολυταρχίας, της
δικτατορίας, του αυταρχισμού, της ακαμψίας, της σκληρότητας, της καταπίεσης, της
βαρβαρότητας, του εξαναγκασμού, της απανθρωπιάς, της τρομοκρατίας, της αναλγησίας,
της αγριότητας. Ο επίσκοπος μεταλλάχτηκε σε δεσπότη-αφέντη, και οι παπάδες σε προϊσταμένους μιας επιτυχημένης
ιδιωτικής στυγνής υπηρεσίας. Πισώπλατα μαχαιρώματα, ύπουλες υπόγειες ραδιουργίες, το
φαρμάκι της διαβολής, η φθονερή χαιρεκακία, η ηδονή να παγιδεύεις τον
ανταγωνιστή, η παγερή έπαρση να τον εξοντώνεις έγκαιρα. Οι εξαιρέσεις
ανά τους αιώνες όχι και πολλές, αλλά
αρκετές για να κρατούν ζωντανή την
παράδοση της έννοιας του «πατρός».
Οι κληρικοί δεν έχουν πλέον καμμία σχέση με
την ιδιότητα του πατέρα. Νέμονται μια
εξουσία ξένη προς την πνευματική του Ευαγγελίου υπόσταση, συν-ασκούν αντάμα με
την κοσμική εξουσία, μια εξουσία που μετά βδελυγμίας έχει αρνηθεί ο ίδιος ο
θεμελιωτής της χριστιανικής πίστης Χριστός, τόσο στο Σαραντάριο όρος ως
δαιμονικό πειρασμό, όσο και στην υπόλοιπη επίγεια ζωή του. Ο Ίδιος αταλάντευτα
και με συνέπεια «περπατάει σταθερά στο απέναντι πεζοδρόμιο» από αυτό της
εξουσίας, της κοσμικής ισχύος και των νοσηρών παραγόντων τους, δεν
συναλλάσσεται μαζί τους, ούτε τους «κλείνει το μάτι».
Οι
κληρικοί μας μεταλλάχθηκαν αργά, σταθερά αλλά και τραγικά, σε εντολοδόχους της
κοσμικής εξουσίας και αυτοϊκανοποιούνται όταν κάποια «ψίχουλα» κοσμικής δύναμης
και υφής τα χρησιμοποιούν είτε για να εδραιωθούν είτε να επιβληθούν, ανάμειχτα με τις μεταφυσικού
χαρακτήρα φαντασιώσεις, στο συλλογικό ασυνείδητο των πιστών. Σιγά-σιγά η
πατρότητα που αποτελεί κυρίαρχο ιδίωμά τους «εξατμίστηκε» και αντικαταστάθηκε
από διοικητικούς ρόλους και εμμονές, εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής συστημικής
λογικής και τακτικής. Δεν είναι συμπτωματικό ότι πλέον καλούνται, με την
κοσμική προσφώνηση «κύριοι».
Αντί να διευρύνουν τον κύκλο με κέντρο τον
Χριστό, συνέθεσαν μορφολογικά μια «πυραμίδα». Ίσως να βρισκόμαστε σε ένα δρόμο
δίχως επιστροφή, με λοβοτομημένη συλλογική εκκλησιολογική μνήμη, ανάπηρο
παρόν και σωτηριολογικά άκρως επικίνδυνο
μέλλον.
Τόλμησε ο κ. Θεολόγος Πλυτάς να παρέμβει εκκλησιαστικά,
μόνο για να καταθέσει την προσπάθεια ενός σκεπτόμενου Τηνιακού να καταλάβει τι
μας συμβαίνει τοπικά, είχε τα κότσια να
αναζητήσει με παρρησία δημόσια τον λόγο, γιατί αυτό εξελίχθηκε σε δηλητηριώδες
χάσμα, του οποίου οι αναθυμιάσεις μάς πνίγουν όλο και
πιο πολύ.
Η πρώτη ύλη
που χρησιμοποιεί είναι «δημοσιευμένο υλικό» που μπορεί ο καθένας να βρει
και να διαβάσει στις κατ’ ιδίαν ή
δημόσιες συζητήσεις. Δεν κομίζει καινούργιες πληροφορίες, αλλά φέρνει
ξανά στο φως γεγονότα που σκεπάστηκαν με όγκους μυθευμάτων, φανερής απειλής, εξωραϊσμένης
ψευδολογίας, εσκεμμένης συγκάλυψης των πραγματικών δεδομένων.
Αφήνει ένα αίσθημα ιλίγγου ο κ. Πλυτάς. Ιλίγγου από το μέγεθος του κακού
που μπορεί να προκαλέσει ο ναρκισσισμός ενός σατραπικού ανθρώπου, του οποίου ο
αρρωστημένος εγωισμός, η αδίστακτη δοξομανία, η ανερυθρίαστα απροκάλυπτη μεγαλομανία, αρκεί να χάσουμε τελεσίδικα, τουλάχιστον τοπικά, τα προϋποθετικά ερείσματα της Ευαγγελικής μας
αναφοράς. Πιο απλά ο κ. Πλυτάς αρνείται, με τον τρόπο του, την καθήλωσή μας στο
στάδιο της μυθοπλαστικής ειδωλοποιίας.
Ο κ. Πλυτάς δεν επιθυμεί να είναι
αρεστός αλλά χρήσιμος. Δεν υπόσχεται τίποτα απλά προσφέρει. Όντας στο λυκόφως της
ζωής του προτιμά να παίρνει ανάσες στα ξέφωτα και όχι να συμπλέει με την μούχλα
και την σαπίλα. Προτιμά να κοιμάται
ήρεμα αγνός, χωρίς ιδιοτέλεια και δεύτερες σκέψεις. Σε ένα εκκλησιαστικό
περιβάλλον με βαρόνους και σωματοφύλακες δεν έχει τόπο να σταθεί. Αισθάνεται
ευλογημένος με την οικογένειά του, κρατάει ζωντανή την κληρονομιά και δεν
παραδίδεται σε τερτίπια, σε μπόχες, σε μικρότητες και λοβιτούρες, δεν προσκυνά ψεύτικα είδωλα.
Μην
ξεχνάμε ότι μόλις πριν δύο χρόνια στην Σύρο σε λιτανεία, μια ομάδα φοιτητών
διαμαρτυρήθηκε, προπηλακίζοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε μηνύσεις,
ούτε προσαγωγές. Στην Δημοκρατία έχουμε δικαίωμα στην διαμαρτυρία, αν όχι
υποχρέωση.
Σας
ερωτώ ευθέως πιστεύετε; Μη μου απαντήσετε ναι, γιατί και ψεύδεστε και δεν
πιστεύετε. Πάντως ο κ. Πλυτάς και τιμωρημένος σάς σιγοψιθυρίζει: «Και όμως ενανθρώπησε,
Δωρόθεε, και λοιπό ιερατείο. Διαφορετικά δεν θα γιορτάζαμε Χριστούγεννα!
Χριστός ανέστη Δωρόθεε. Διαφορετικά δεν θα γιορτάζαμε Πάσχα».
Κύριε
Πολυκανδριώτη, υπόσχεσαι «φωτιά
και τσεκούρι», σε όσους η κρίση σου
θεωρεί εμπόδιο στις υπέρογκες φιλοδοξίες σου,
ακονισμένο μάλιστα στους τροχούς της κοσμικής εξουσίας, αλλά ο πέλεκυς γίνεται αμφίστομος, και θα πέσει αργά
ή σύντομα και στο δικό σου κεφάλι. Η
αθλιότητα δεν μπορεί να είναι δύναμη κανενός.
Σήμερα
η επιθετική απαίτηση εξουσιαστικής επιβολής δεν έχει καμμία σχέση με τον Ρωμαίο
Αυτοκράτορα. Σήμερα ο σαδιστής, είναι
«εντός των πυλών» έχει καρπωθεί, όχι
μόνο την βυζαντινή αυτοκρατορική ένδυση, αλλά και την ακαταμάχητη ένδυση της
σαγήνης της μεταφυσικής αυθεντίας.
Το Ευαγγελικό
«παράδειγμα» με ιστορική σάρκα δύο
χιλιάδων χρόνων συρρικνώνεται σε μόνιμα υπανάπτυκτο μεταπράτη της βαρβαρικής
χρησιμοθηρίας, πνίγεται ή καλύτερα εξαργυρώνεται με την σατραπική ξιπασιά. Την αφύπνιση από τον λήθαργο την
αποκλείουν το κατεστημένο «ιερατείο». Δηλαδή, όσοι διαχειρίζονται κατ’
επάγγελμα τον μετα-φυσικό ρεαλισμό του «νοήματος».
Δεν χρειάζεται πολύ να
καταλάβουμε ότι έχουμε πέσει σε θλιβερούς στην ασχετοσύνη τους λειτουργούς!,
που θέλουν «ο κόσμος να καταλαβαίνει», όχι να γιορτάζει. Αυτός και αν είναι βιασμός αυτής της συναρπαστικής
παράδοσης. Βιασμός από βάναυσες ιδεολογικές ντιρεχτίβες κηρυγματικές και
φτηνιάρικη μικρονοϊκή ηθικολογία.
Παρά ταύτα σώζεται ακόμα, παρά τον ακραίο, οδυνηρότατο ευτελισμό του
λειτουργήματος του ιερέα, σώζεται σε «λείμμα» πιστών η (ανεπίγνωστη ίσως)
βεβαιότητα, ότι στην εκκλησιά δεν πάμε για να «προσευχηθούμε», να «διδαχθούμε»
ή να «σωθούμε», στην εκκλησιά πάμε για να γιορτάσουμε. Να γιορτάσουμε, κάθε
Κυριακή, το «πάσχα»-πέρασμα από την (πάντοτε λειψή) κατανόηση στην κοινωνούμενη
βεβαιότητα ότι «ο θάνατος πατείται θανάτω». Δεν γιορτάζουμε ένα «θαύμα» που
έγινε κάποτε, την επιδερμική ψυχολογική ευεξία της ανάμνησης. Γιορτάζουμε την
ψηλάφηση, αδιάκοπα τωρινή, που μόνο η ποιητική γλώσσα μπορεί να εκφράσει:
«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει». Αληθώς ανέστη, Οδυσσέα
Ελύτη.
Ο
στίχος αυτός του ποιητή συνεχίζει συνεπέστατα τη διαχρονική μαρτυρία της
εκκλησιαστικής, πασχάλιας εμπειρίας. Βάλτε, δίπλα σε αυτόν τον ένα στίχο, τα
κατεβατά της τυποποιημένης νέκρας σας, από «αποδείξεις», εγκυκλίους,
επισκοπικών και ιεροκηρυκτικών ρητορευμάτων ή εντύπων, και συγκρίνετε. Οι
εκκλησίες άδειασαν εξ αιτίας σας, και σεις πέρα βρέχει. Σε λίγο μαζί με
το αντίδωρο θα δίνετε σ’ αυτούς που απέμειναν και από ένα λεξοτανίλ.
Κύριοι μισθοφόροι της
ιερωσύνης, δεσπότη και παπάδες της Τήνου,
Πώς
μπορείτε να ανατρέψετε την αλαζονεία σας, την ροπή που κατά κανόνα οδηγεί το τοπικό τηνιακό γένος σε φοβερές συγκρούσεις,
τραγωδίες και αδιέξοδα; Ο αποστολικός πατέρας Κλήμης Ρώμης θα σας
βοηθήσει. Ο Χριστός «οὐκ ἦλθεν ἐν κόμπῳ ἀλαζονείας»,
(Α’ Κλήμεντος). Τα γεγονότα που
σχετίζονται με την έλευση του Θεανθρώπου, καταργούν, με τρόπο εκπληκτικό,
με το ακτινοβόλο πρόσωπο του θείου Βρέφους, το γόητρο της αλαζονείας.
Ο Χριστός
σε όλη τη διάρκεια της ζωής Του, «ἑαυτὸν ἐκένωσεν, μορφὴν δούλου λαβών»
(Φιλ. 2:7). Αντιστάθηκε σε κάθε τύπο αλαζονείας: στην επηρμένη εξουσία
του Ηρώδη, στην θρησκευτική υπεροψία των Φαρισαίων και Γραμματέων, στην
κυβερνητική υπερηφάνεια του Πιλάτου.
Η αλαζονεία δεν έπαψε να υπονομεύει την
ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων και την πρόοδο της κοινωνίας. Και σήμερα,
πάνω από 2.000 χρόνια μετά τη Γέννηση του Χριστού, η αλαζονεία, σε
ποικίλες εκφράσεις, εξακολουθεί να καταδυναστεύει ποικιλότροπα την
ανθρωπότητα. Η αλαζονεία συνοδεύεται από
την σκληρότητα, την αδικία, την παράνοια, την βία. Δεν σέβεται την αξιοπρέπεια
και την ελευθερία των άλλων. Κυρίως, περιφρονεί την αλήθεια Ο καρκίνος της αλαζονείας, με τις
πολυποίκιλες μεταστάσεις και μορφές, επανειλημμένως επισημαίνεται ιδιαίτερα για
όσους αποκτούν υψηλά αξιώματα: «Ὁσῳ μέγας εἶ, τοσούτῳ ταπεινοῦ σεαυτόν, καὶ ἔναντι
Κυρίου εὑρήσεις χάριν·»(Σοφία Σειράχ 3:18). Η Βιβλική και Πατερική γραμματεία
επεξεργάζονται και τονίζουν την αλήθεια, ότι: «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται,
ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χάριν».
Μάθατε, εθιστήκατε κατά το κοσμικό υλικό συμφέρον,
να θεραπεύετε ποικίλες μορφές
αλαζονείας του δεσπότη αφέντη σας, και δικές σας φυσικά, οι οποίες, δεν χρειάζεται να
επιχειρηματολογήσει κανείς, είναι
αντίθετες στο πνεύμα της ταπεινοφροσύνης που εκπέμπει η εορτή της Ανάστασης. Το Χριστός Ανέστη χάνεται μέσα στους εκκωφαντικούς σας θορύβους
επιδείξεως και χλιδής, στην εξωτερική λάμψη και τη φαντασμαγορία. Η
ταπεινοφροσύνη και η απλότητα στην ευδαιμονιστική εποχή μας φαίνονται εκτός
τόπου και χρόνου στο χώρο σας. Είναι
γεγονός ότι γίνεται πολύς λόγος για την
ταπείνωση εκ μέρους σας, αλλά ο τρόπος σκέψεως και συμπεριφοράς σας συχνά
προδίδει μία λανθάνουσα οίηση. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι, καὶ
ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ· καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν·» (Ματθ.
11:29).
Η αγάπη του Χριστού υπόσχεται ειρήνη. «Ειρήνην αφίημι υμίν,
ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν», «ειρήνην πάντα νουν υπερέχουσαν», «ου καθώς ο
κόσμος δίδωσιν»: μια ειρήνη που δεν είναι πια εκ του κόσμου τούτου. Όταν
κάποιος αγαπά, όταν αγάπησε έστω και για μια στιγμή, ξέρει πως κανείς δεν είναι
εκ του κόσμου τούτου. Και μπορεί κάθε πρόσωπο να είναι εκ της γης, αλλ’ αυτή η
γη είναι καμωμένη απ’ τον ουρανό.
Καταστρέψατε την κουλτούρα
του παραδείγματος. Καταστρέψατε στην ψυχή του Τηνιακού το εγγενές πολύτιμο
στοιχείο μιας παράδοσης που βασίζεται στο παράδειγμα, στον άγιο, στον άμεμπτο
άνθρωπο, που είναι πιστός σε αξίες. Η έκπτωσή σας ως πνευματικών ηγετών, είναι
μεγάλη. Μια μορφή μηδενισμού. Δεν λέω να φτερωθείτε αλλά όχι και να βγάλετε
ουρά! Δυσωδία σε όλα τα επίπεδα. Κατάρρευση κάθε αξίας. Δεν βλέπετε την μπόρα
αίματος που έρχεται; Αδιαφορείτε εξοργιστικά για το ότι υποφέρει κάποιος εξ αιτίας σας, σε μια γωνιά της Τηνιακής γης.
Ο μισαλλόδοξος λόγος σας εκεί στα δικαστήρια της Σύρου, από επίσημα
ιερατικά! χείλη, αντρειώνεται, και μάλιστα
θα έχει και συνέχεια. Η προσπάθεια σας να τεκμηριωθεί «θεολογικά» το πόσο
βλάπτει η αγάπη και η ελευθερία εντείνεται. Κατά τα άλλα επί χρόνια ψιττακίζετε
ανέξοδα τσιτάτα του στυλ «η Εκκλησία δεν είναι εξουσία, είναι διακονία», αλλά
δεν καταλαβαίνετε ότι ξεγυμνωθήκατε από
την στιγμή που μπήκατε λυσσομανώντας στο πλοιάριο της ντροπής. Η σπονδυλική
σας στήλη είναι η δίψα για θεσμική κυριάρχηση επί της κοινωνίας. Παρήγορη εξαίρεση ο παπα-Γιώργης Τουφεκλής. Καλή δύναμη πάτερ Γεώργιε.
Κύριοι μπορείτε να ασκηθείτε απέναντι στις
οδύνες του συνανθρώπου σας, να είναι δικός σας
ο πόνος κάθε ενορίτη σας; Έχετε την ικανότητα να κάνετε την συνθήκη του άλλου δική σας; Να
ασκηθείτε στο να μιλάτε όχι απλά μετά
λόγου γνώσεως αλλά μετά λόγου οδύνης, να ασκηθείτε στο να είναι δικό σας
ό,τι επώδυνο των συνανθρώπων σας, ο λόγος σας να έχει λυγμό; Έχετε θέση
στην Εκκλησία. Διαφορετικά κάνετε στην
άκρη. Πρέπει να είσαι άστοργος προς
την ίδια σου την μάνα για να καμώνεσαι
ότι δεν βλέπεις νόσο. Όταν κάποιος αγαπά, όταν αγάπησε έστω και για μια
στιγμή, ξέρει πως κανείς δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η αγάπη του επιτρέπει
ν’ αποκρυπτογραφήσει τα πάντα στη Μνήμη του Θεού. Κάθε πρόσωπο είναι εκ της
γης, αλλ’ αυτή η γη είναι καμωμένη απ’ τον ουρανό.
Προσπαθώ να φανταστώ την σκηνή στα δικαστήρια της Σύρου. Τις όψεις σας, τις χειρονομίες σας, τα
επιχειρήματά σας, όλων εσάς των
διακεκριμένων αφεντάδων της πνευματικής εξουσίας και όχι μόνο, την μάχη εντυπώσεων,
να δείξετε στο αφεντικό σας πόσο μπιστικοί τού είσαστε, τις πιστοποιήσεις και τα διαπιστευτήριά σας,
την λογική σας… Ποιος θα μας πει αν κάποιος από σας κοκκίνισε έστω και ελαφρά με το άκουσμα της
τιμωρίας του Θεολόγου; Θα είναι παρήγορο σημάδι.
Η υστερόβουλη αδαημοσύνη σας, με μένος απτόητο, υπερασπίστηκε ενώπιον
του δικαστηρίου ανενδοίαστα τις
εξουσιαστικές απαιτήσεις του δεσπότη αφέντη σας, το θέλω του, το αλάθητό του, τις πεποιθήσεις
που θωρακίζουν την εγωτική του κατασφάλιση.
Κύριοι, ο Ιησούς ελευθερώνει τον άνθρωπο από κοσμικές είτε
ιστορικές δουλείες ή φοβίες, για να τον θέσει ως ατομική ύπαρξη ενώπιον της
επιλογής να στραφεί αποφασιστικά προς τον Θεό ή να μείνει κλειστός στον εαυτό
του. Η Βασιλεία έρχεται ως ανταπόκριση αγάπης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού.
Στέλνοντας τον Ιησού Χριστό εν είδει
πάσχοντος δούλου και όχι εθνικού θριαμβευτού, ο Θεός εκφράζει παραδειγματικά το
θέλημά του. Η έλευση της
Βασιλείας κάνει τον Ιησού να συνεορτάζει με τους αμαρτωλούς παραβάτες του
Νόμου, αντί να επιχαίρει για την αναμενόμενη τιμωρία τους.
Ο Ιησούς εννοεί την δεξίωση της Βασιλείας ως τρόπο ζωής, πίστη του
ανθρώπου χωρίς φόβο και χωρίς εξόντωση τού Εγώ, ή άλλως με όρους ψυχολογίας:
Διδάσκοντας την αλήθεια της αγάπης, ενθαρρύνει την μετατόπιση του εσωτερικού
κέντρου από το πατριαρχικό Υπερεγώ στο συγχωρητικό πατρικό Εγώ. Η
χειρονομία του είναι ρηξικέλευθη καθώς
ελευθερώνει το ατομικό Εγώ από τα δεσμά ενός άτεγκτου Υπερεγώ του Νόμου.
Διευκρινίζεται έτσι το πνεύμα της εκ μέρους Του συναναστροφής των περιθωριακών
και των παραβατών του Νόμου, αλλά και ο στόχος της κριτικής που ασκεί στην οχυρωμένη πίσω από τα ιερά
θέσμια πολιτικοθρησκευτική ηγεσία των Ιουδαίων. Αργότερα η κρατούσα πλέον
χριστιανική Εκκλησία θα επανιδρύσει από θέσεως ισχύος το Υπερεγώ στην
απειλητική αυθεντία του, με τυποτελετουργικά τώρα παρούσα την μνήμη του
Χριστού. Όμως προϊόντος του χρόνου, το
Εγώ αρχίζει να ανδρώνεται στην διαλεκτική Ιησού και κηρύγματος της
εκκλησιαστικής κοινότητας Ιησού Χριστού,
το δε πεδίο της πίστεως διευρύνεται. Αναπτύσσεται αποφασιστικά η ιστορικότητα,
η οποία προφυλάσσει τους ανθρώπους από τα δεινά μιας ολοκληρωτικής απολιθώσεως
διαπλάθοντας ένα υποκείμενο ελευθερίας και πίστεως, που εσωτερικεύοντας την
ταυτότητά του αναπτύσσει μια ηθική μη
φυσικού Εγώ.
Ο Νόμος χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, καθαρούς και ακάθαρτους, βάσει της εξωτερικής τους συμπεριφοράς,
αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο οι τρόποι του. Το επί πλέον των τρόπων του ανθρώπου θέλει να αποκλείσει ο Νόμος, ώστε να χωρίσει την
ύπαρξη από το μυστικό βάθος της ψυχικής απροσδιοριστίας της και έτσι να μας καταστήσει υποχείριους.
Ακριβώς αυτή την κλεισούρα υπερβαίνει ο Ιησούς, κηρύσσοντας εν ονόματι της αυθεντικής
ζωής την έλευση της Βασιλείας, καταργώντας τους συμβατικούς ηθικούς
διαχωρισμούς και τρέποντας την τυπική
καθαρότητα σε καρδιακή γλυκύτητα.
Κύριοι,
Δεν γνωρίζετε ή δεν θέλετε να γνωρίζετε: Μπορεί ο ιερέας, να είναι ο φυσικός άνθρωπος ο
οποίος προσφέρει το είναι μας θυσία στον Θεό και μεταβάλλει την ύπαρξη σε κοινωνία
με το υπερούσιο πρόσωπό του Ιησού, όμως
τον ρόλο του ως ιερέως τον προσδιορίζει η ένταξη στον ιεραρχημένο εκκλησιαστικό
θεσμό και τον πνευματικό του κόσμο. Η στρατευομένη Εκκλησία, και όχι η
φυσικότητά του εγγυάται το κύρος του τύπου
της λατρευτικής πράξης, η στρατευομένη Εκκλησία επιβάλλει στην ζωή τον
χρόνο και τον τρόπο της σωτηρίας, η στρατευομένη Εκκλησία νοηματοδοτεί με τον
θεσμικό της παρόν το παρελθόν (ήρθε) και το μέλλον (έρχεται),
διαχειριζόμενη κατ’ επέκτασιν
αποκλειστικά την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Να βλέπουμε το κακό σαν
θέληση αυτοβεβαιώσεως στην δύναμη εις
βάρος της ευθύνης απέναντι στο Εσύ του συνανθρώπου μας, στον πολιτικό χώρο,
πάει κι έρχεται. Οι άνθρωποι δεν έχουν ιερό και όσιο. Όμως δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την αλλοτρίωση της ανθρώπινης ευθυκρισίας,
λογικής, οξυδέρκειας, στον εκκλησιαστικό χώρο από τη σαγήνη της εξουσίας, ως
φυσιολογική. Μάς είναι αδιανόητο ιερείς
να γοητεύονται τυφλά και να
στρατεύονται στην υπηρεσία ατόμων ριζικά
διαφορετικού ποιοτικού επιπέδου, από το ευαγγελικό. Να προσκολλώνται σε
θλιβερής κενότητας εξουσιολάγνους, να τρέμουν τους ιερατικώς προϊσταμένους τους,
αγροίκου εγωκεντρισμού, απαίδευτους, διεκπεραιωτές συμφερόντων. Δυσερμήνευτη η
αντιστροφή των κοινωνικών αποτιμήσεων της ποιότητας. Και ευδοκιμούν όλα
στο κλίμα της σαγήνης που ασκεί η εξουσία. Για χάρη της αυτοευνουχίζονται
αληθινά ικανοί, η ασυνείδητη σκοτεινή της επενέργεια κάνει να μεσουρανούν
προϊόντα συγκυριών, να προωθούνται σε καίρια πόστα αετονύχηδες παπάδες της παρασκηνιακής καπατσοσύνης. Θολό το τοπίο,
αλλά όχι υποχρεωτικός ο συμβιβασμός με τη θολούρα.
O Ιησούς αρχίζει την
δημόσια δράση του μετά την Βάπτιση στον Ιορδάνη από τον Πρόδρομο και την
επιστροφή του από την έρημο, όπου είχε εν συνεχεία αποσυρθεί. Αναγγέλλει την
άμεση έλευση της Βασιλείας του Θεού και συγχρόνως φαίνεται ότι ιδρύει μια
κίνηση περιοδευόντων χαρισματούχων μαθητών, για να κηρύξουν το καλό νέο, το
Ευαγγέλιο. Επρόκειτο για απλούς ψαράδες και αγρότες της Γαλιλαίας, οι οποίοι
διέθεταν την υποστήριξη ντόπιων κοινοτήτων πιστών και διέτρεχαν, τουλάχιστον
στην αρχή, τα χωριά και τις κωμοπόλεις της ευρύτερης περιοχής. Οι
περιπλανώμενοι αυτοί κήρυκες του Ευαγγελίου ήταν ανέστιοι, ακτήμονες,
απάτριδες, «…Πορευόμενοι δὲ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν
ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν… δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν
δότε. μὴ κτήσησθε χρυσὸν μηδὲ ἄργυρον
μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑμῶν, μὴ πήραν εἰς ὁδὸν μηδὲ δύο χιτῶνας μηδὲ ὑποδήματα μηδὲ ράβδον·
᾿Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς
πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ
περιστεραί… καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων
διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται…» (Μτ.10). Επί
πλέον ήταν εκτεθειμένοι στις
περιστάσεις, στις αντιδράσεις, χωρίς οργάνωση ή μέτρα ασφαλείας. «…αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι
καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν
κεφαλὴν κλίνῃ (Μτ.8,20).
Κύριοι, εσείς τι σχέση έχετε με τα παραπάνω; Η Ευαγγελική Αλήθεια τόπο να σταθεί μια
σπιθαμή δεν βρίσκει στην Τήνο. Τον έχει
καταλάβει ο οπορτουνισμός σας. Είσαστε στέρφοι πνευματικά, δεν σας συμφέρει η
Θεία τραχιά γλώσσα του Ιησού. Αντί να φανερώνετε, δεσμεύετε την Αλήθεια και την
Ζωή, έχετε πλέον μεταβληθεί από
ιερείς σε σαμάνους, σε μάγους. Βέβαια σας βολεύει να φορτώνετε «όλα τα
κακά της μοίρας σας», την προσωπική ψυχική σας μόρα, στον Φανερό, αλλά
γνωρίζετε ότι δεν είναι καθόλου έτσι.
Επέκεινα
του είναι ο Ιησούς Χριστός δεν
παραγκωνίζει ούτε υποτιμά καμμιά
αντίληψη, πεποίθηση ή ομολογία, καμμιά στάση ζωής. Η αλήθεια Του δεν προκύπτει υπεροχικά από
σύγκριση. Έγκειται στην αφθονία της αγάπης Του. Είναι πολύ ταπεινός να
διεκδικεί αναγνώριση της ανωτερότητάς Του και κυρίως να θέλει να την επιβάλει, όπως
έπραξαν στο παρελθόν, και πράττετε και σεις σήμερα στο όνομά Του, προς ίδιον
όφελος, μετατρέποντας την Εκκλησία σε
εξουσία κοσμική, και τα της Εκκλησίας
σε ξόανα ή εξαμβλώματα. Πού να καταλάβετε ως
διεκπεραιωτές συμφερόντων,
και πώς πολύ περισσότερο να διδάξετε ότι εφ’ όσον ο Νόμος έγινε για τον άνθρωπο έπεται της
ανάγκης του ανθρώπου να επιβιώσει. Πώς
να νοιώσετε ότι η αγιότητα δεν έγκειται σε εξωτερική συνέπεια αλλά σε
τρυφερότητα καρδιάς, ότι το άγιο ως
αίτημα είναι συντριπτικό και υπέρλογο; Ο
ενανθρωπίσας Θεός προσθέτει στην ιδέα του
παντοδύναμου Δημιουργού την ιδέα του Θεού που
υποφέρει. Έτσι νοιώθουμε τον Θεό σαν βαθύτερο εαυτό μας και αναγνωρίζουμε στην αγωνία Του την δική μας
αγωνία, και προ παντός την αγωνία του διπλανού μας.
Με κόμπο στο
λαιμό
Κοιν:
κ. Νικόλαο Ξυδάκη, κοινοβουλευτικό
εκπρόσωπο ΣΥΡΙΖΑ
κ. Νίκο Συρμαλένιο
κ. Αντώνη Συρίγο
κ. Δήμαρχο και Δημοτικούς Συμβούλους
Τήνου
κ. Επιτρόπους ΙΙΕΤ
Ξάνεμο
Εφημερίδα Φάρο
κ. Θεολόγο Πλυτά
