Το 1927 όταν ο Werner Heisenberg διατύπωνε την αρχή της απροσδιοριστίας σε ηλικία μόλις
26 ετών, ούτε φαντάζονταν πως 86 χρόνια μετά η θεωρία του θα μπορούσε να
περιγράψει πλήρως μια πολιτική
συμπεριφορά στην Ελλάδα του 2013. Κι ενώ η αρχή αναφέρεται και εφαρμόζει σε
φαινόμενα που συμβαίνουν σε σχετικά πολύ μικρά μήκη, τον καιρό του μνημονίου, αλληγορικά,
μπορεί να προσδιορίσει σχεδόν κάθε φαινότυπο διχασμένων προσωπικά πολιτικών
όντων…
Πολύ απλουστευμένα, ο Heisenberg δημοσίευσε πως είναι αδύνατο σε κάποια
δεδομένη χρονική στιγμή να προσδιοριστεί ταυτόχρονα η θέση και η ορμή ενός ηλεκτρονίου
(ορθότερα ενός νέφους) τόσο πρακτικά,
όσο και θεωρητικά. (1) Ουσιαστικά για να προσδιοριστεί η θέση του ηλεκτρονίου,
μεγαλώνει η αβεβαιότητα ακριβούς προσδιορισμού της ορμής του και τούμπλαλιν.
Το μνημόνιο, έφερε πολλούς εκ των παλιών πολιτικών προ ενός διλλήματος:
της ανάγκης ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού αλλά και συγχρόνως της απαίτησης του
συστήματος για «διαρθρωτικές αλλαγές» (αποδίδεται συχνότερα και ως ισοπεδωτικά
μέτρα). Τα μέτρα που επέβαλε το μνημόνιο ετεροκαθορίζουν την πολιτική θέση και
αναθεωρούν την πάλαι ποτέ διαφημισμένη συμπόρευση λαού και εξουσίας. Η «καταναγκαστική» ψήφιση των μέτρων για την
σωτηρία της χώρας (λες και η χώρα δεν είναι οι πολίτες της) οδηγεί πολλούς
πολιτικούς σε αδιέξοδο. Έτσι όταν μιλούν για αναγκαιότητα των μέτρων,
απομακρύνονται πλήρως από την δήθεν ιδεολογική τους ταυτότητα, ενώ όταν
αναπολούν την ιδεολογική τους ταυτότητα αμφισβητούν ανοικτά την πολιτική του
μνημονίου. Είναι αδύνατον λοιπόν για ένα μνημονιακό πολιτικό να ορίσει
ταυτόχρονα την πολιτική του θέση αλλά και την «ορθότητα» της επιλογής στήριξης
των μέτρων. Η αρχή της απροσδιοριστίας της ιδεολογίας βέβαια είναι πλασματική,
και εφαρμόζει μόνο σε ευσυνείδητους πολιτικούς που αν υπήρχαν έχουν εγκαταλείψει
το μνημόνιο προ πολύ. Οι υπόλοιποι απλά είναι κάτοχοι της υποκριτικής…
Κι ερχόμαστε στα δικά μας: Σε πολύ πρόσφατες επιστολές, κατά
την προσφιλή τους συνήθεια, δημοτικοί σύμβουλοι μας, μετέφεραν την αρχή της πολιτικής
απροσδιοριστίας στην πολιτική αρένα τους. Την στιγμή που καταβάλουν προσπάθεια
να αυτοπροσδιοριστούν ως άμεμπτοι και διαφορετικοί από το σύνολο, έρχονται σε
αντίθεση με την πολιτική τους πραγματικότητα και την θέση που κατέχουν στην
τοπική αυτοδιοίκηση. Όταν πάλι θυμούνται πως είναι μέλη μιας κάποιας (!) συμπολίτευσης,
αναγκαστικά απομακρύνονται από τις (πολυδιαφημισμένες)
αξιακές επιλογές τους! Η αρχή της απροσδιοριστίας εφαρμόζει κανονικά. Ο
ταυτόχρονος προσδιορισμός θέσης (θεσούλας) και θέσεων είναι αδύνατος. Έτσι,
μπορούν να παίρνουν μια θέση ανάλογα με τις περιστάσεις. Για τους ίδιους, αυτό
μπορεί να φαντάζει φυσιολογικό. Για τους περισσότερους Τηνιακούς όμως που δεν κατανοούμε
και πολλά για την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg, αυτό αποκαλείται
χοντροκομμένα ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΑ…
ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις πρέπει να θεωρηθεί απολύτως συμπτωματική. Άλλωστε ο καθένας τελικά καταλαμβάνει μια θέση και μια ορμή. Για μερικούς η θέση είναι ξεκάθαρη και η ορμή, ορμή ανατροπής του μνημονίου και των πολιτικών που εφαρμόζονται απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την χώρα. Για άλλους πάλι η θέση είναι δίπλα στους ντόπιους εργολάβους και η ορμή τους περιστασιακή...
(1) Η αβεβαιότητα είναι μια πραγματική ιδιότητα του
φυσικού κόσμου. Η αρχή της απροσδιοριστίας δεν είχε καθολική αποδοχή. Συνάντησε
μάλιστα σθεναρή αντίσταση από μεγάλη μερίδα φυσικών, πρωτοστατούντος του Albert Einstein. Σε ένα συνέδριο
φυσικών, ο Einstein έφερε ένα παράδειγμα με το λεγόμενο «κουτί του Einstein» ώστε να αποδείξει ότι η αρχή της
αβεβαιότητας δεν ευσταθεί. Υποθέτοντας πως έχουμε ένα κουτί, εσωτερικά επενδυμένο
με τέλεια ανακλαστικούς απόλυτους καθρέφτες και μέσα φως χωρίς δυνατότητα
διαφυγής, τα φωτόνια θα παραμένουνε εκεί μέχρι το άπειρο. Αν τώρα το κουτί αυτό
τοποθετηθεί πάνω σε μια ζυγαριά, και κάποια δεδομένη χρονική στιγμή ανοίξουμε
μια μικρή τρύπα στο κουτί, απ’ όπου ελεγχόμενα βγαίνει ένα φωτόνιο, την στιγμή
που το φωτόνιο θα βγαίνει θα ξέρουμε τόσο την θέση του, όσο και την ταχύτητά
του (από την θεωρία της σχετικότητας γνωρίζοντας την μάζα από την αφαίρεση που
θα προκύψει στον ζυγό και την ενέργειά του ενός φωτονίου). Ο Niels Bohr, υπέρμαχος της αρχής της αβεβαιότητας, ξενύχτησε και την επομένη
ανακοίνωνε στους συνέδρους πως η υπόθεση του Einstein ήταν ελαττωματική καθώς αφήνοντας το φωτόνιο το κουτί, μια
άγνωστη κάθετη ταχύτητα μετακίνησης του κουτιού θα επιδράσει στον ζυγό καθώς
και γιατί το κουτί θα μετακινηθεί σε άγνωστο ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας.
Χρησιμοποιώντας έτσι την επίδραση της βαρύτητας στον χρόνο από την θεωρία του
ίδιου του Einstein
απέδειξε πως ήταν αδύνατο να καθοριστεί η ακριβής μάζα του φωτονίου.