Η επιλογή της ξεγνοιασιάς

Όχι, δεν πρόκειται για τίτλο που παραπέμπει στο γνωστό βιβλίο του Paul Lafargue «το δικαίωμα στην τεμπελιά». Η επιλογή της ξεγνοιασιάς είναι μια κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου. Μια κατάσταση αποστασιοποίησης από την καθημερινότητα ή καλύτερα μια κατάσταση που η καθημερινότητα είναι ασύνδετη με την ροή της ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι η πολυετής κρίση στην χώρα μας έχει επιτείνει το φαινόμενο, αλλά η «επιλογή της ξεγνοιασιάς» δεν αφορά μόνο σε ένα λαό αλλά στο σύνολο του τουλάχιστον τον δυτικό κόσμο.

Η αντιμετώπιση της καθημερινότητας, ομολογουμένως απαιτεί χρόνο και ενέργεια. Στην εποχή της έκρηξης των πηγών πληροφορίας, ο μέσος πολίτης πρέπει να επενδύσει χρόνο τόσο στο να συλλέξει όσο και να φιλτράρει. Παράλληλα, στο σύνολό του ο δυτικός κόσμος, είναι σε παρακμή και τα κεκτημένα δεκαετιών αμφισβητούνται ή περιορίζονται με ραγδαίους ρυθμούς. Συνδυαστικά, ο μέσος πολίτης, για ένα μεγάλο πλέον χρονικό διάστημα, τουλάχιστον από το 2008 που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση έως σήμερα, έχει γίνει δέκτης όλων των αρνητικών συνεπειών της παγκόσμιας κατάστασης. Η ψυχολογική εξάντληση είναι αναπόφευκτη ενώ παράλληλα η αφιέρωση ενέργειας στην κατανόηση μιας κατάστασης που βαίνει προς το χειρότερο, από μόνη της αποτελεί αντικίνητρο. Με πιο απλά λόγια η διαπίστωση ότι «τίποτε δεν αλλάζει (προς το καλύτερο)» απομακρύνει τον καθένα από την δράση και την διεκδίκηση.

Όλα αυτά συντελούν ώστε μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας να καταλήγουν να κλείνουν αυτιά και μάτια στην πραγματικότητα και να αναζητούν την πρόσκαιρη θαλπωρή της ξεγνοιασιάς της αδιαφορίας. Από κοινωνιολογικής σκοπιάς, δεν πρόκειται για κάποια παραίτηση αλλά για μία επιλεκτική «χειμερία νάρκη». Έτσι γίνεται εύκολα κατανοητό, γιατί συνήθειες που απαιτούν ελάχιστη ενέργεια, είναι πρώτες στην λίστα της καθημερινότητάς μας και γιατί ανούσια σόου έχουν μεγαλύτερη απήχηση από ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Είναι αυτή η ανάγκη για ξεγνοιασιά που ενισχύει και την βιομηχανία του θεάματος. Κάθε μορφή εξουσίας, προσπαθεί προσφέροντας φθηνό θέαμα, να καθοδηγήσει το σύνολο μακριά από τον δύσκολο δρόμο της αντιμετώπισης της πραγματικότητας.

Η όλη κατάσταση επιτείνεται με μια αναποτελεσματική δικαστική εξουσία αλλά παράλληλα και πολλές φορές από τον ίδιο τον κόσμο που αφυπνίζεται στην προσπάθειά του να περάσει ένα μήνυμα. Στην πρώτη περίπτωση ενισχύεται η εντύπωση του «τίποτε δεν αλλάζει» ενώ στην δεύτερη, η χρήση εκφράσεων τύπου «διάλυση της δημόσιας υγείας», «ενταφιασμός της δημοκρατίας» κτλ. δημιουργείται μια αίσθηση μη αναστρεψιμότητας.

Η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλές φορές από τέτοιες καταστάσεις στο παρελθόν με μικρή ή μεγάλη διάρκεια. Η παθητική αυτή στάση επενεργεί με δύο τρόπους: Με τον πρωταρχικό της απομάκρυνσης από κάθε διεκδίκηση αλλά και από ένα φαύλο κύκλο όπου η απουσία διεκδίκησης έχει ως αποτέλεσμα περισσότερο χώρο για επιπλέον απώλειες.

Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για μια στάσιμη κατάσταση. Επειδή όμως μιλάμε για κοινωνιολογικές συνθήκες, για την αλλαγή στην συνείδηση του κοινωνικού συνόλου χρειάζονται πολλά μικρά βήματα. Μικρές και απλές καθημερινές νίκες θα λειτουργούσαν ως κίνητρο για συμμετοχή σε ολοένα και μεγαλύτερες διεκδικήσεις και ούτω καθεξής. Παράλληλα τα όποια μηνύματα για αντίσταση θα πρέπει να δίνονται με στόχους εύκολα αντιληπτούς και ξεκάθαρους. 

Εδώ γεννιέται η ανάγκη για κινητοποίηση της βάσης και αναδεικνύεται η σημασία του ρόλου των ομάδων της κάθε κοινότητας. Προσπάθειες δράσης από πάνω με "πεφωτισμένους" ανθρώπους είναι καταδικασμένες να κινηθούν γύρω από την σφαίρα του θεάματος, με μεγάλες, αλλά αόριστες παχιές υποσχέσεις για "αλλαγή". Ενώ την ίδια ώρα, μικρές ομάδες, που βάζουν ως πρώτο στόχο την κοινωνική συνοχή ανάμεσα σε ισότιμα μέλη, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ενεργοποίηση της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα μπορέσει να φτιάξει μέλλον με προοπτική για μια δημιουργική και ανήσυχη ξεγνοιασιά.

Εγκαινιάστηκε ο σταθμός του Μετρό στην Τήνο

 Μεγάλη μέρα για την Τήνο μας, η χθεσινή.

Αφού ανάψαμε το υπερμεγέθης, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, σιδερένιο δέντρο μας, (τρέμε Μπακογιάννη) εγκαινιάσαμε και την έναρξη λειτουργίας του Μετρό της Τήνου. Ο σταθμός του Μετρό, είναι μπρος στην "Μοσχούλειο" στην παραλία και είναι μέρος της γραμμής 5. Σύνταγμα, Άνδρο, Τήνο, Μύκονο, Αμοργό. 

Το είπαμε! Το κάναμε. 

Το Κοινό Τηνίων για την Βαλεντίνα...

Φίλη, δασκάλα, συντρόφισσα και συναγωνίστρια,

η Βαλεντίνα πορεύτηκε μαζί μας και εμείς με εκείνη 

σε πολλά μονοπάτια, άλλοτε όμορφα κι άλλοτε δύσβατα.

Ευαίσθητη, εκρηκτική, δυνατή και δραστήρια μέχρι το τέλος, θα μας λείψει και θα την θυμόμαστε πάντα σαν μια γελαστή αγωνίστρια.

Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια, στην οικογένειά της.

Κοινό Τηνίων - Η Ανεξάρτητη Δημοτική Κίνηση “Κοινό Τηνίων” απευθύνεται στην κοινωνία της Τήνου

  Σήμερα, 17 Νοέμβρη 2022, παρουσιάζουμε τις βασικές μας αρχές, τους βασικούς άξονες της πολιτικής μας, καλώντας όλους όσους συμφωνούν με αυτούς, να συμπορευτούν μαζί μας για να συνδιαμορφώσουμε το μέλλον του νησιού.

Ο Δήμος Τήνου μπορεί να διοικηθεί διαφορετικά, μεθοδικά, δημοκρατικά, με δικαιοσύνη και ανιδιοτέλεια.

Κάνε την ιδέα, πράξη, με την συμμετοχή σου. Επικοινώνησε μαζί μας.

Κοινό Τηνίων. Πολιτική χωρίς εξαρτήσεις.

email: koino.tinion@gmail.com
facebook: koino.tinion
twitter: @ KoinoTinion
instagram: koino_tinion 

ΨΩΜΙ - ΥΓΕΙΑ* - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι αγώνες για δικαιοσύνη δεν τελειώνουν ποτέ
*Το κεντρικό σύνθημα του Πολυτεχνείου είναι και παραμένει επίκαιρο. Η προσθήκη του Ξ. έχει μόνο σκοπό να αναδείξει την σημασία προστασίας της "Υγείας για όλους" όπως επιβεβαιώθηκε με την πανδημία

 

Αντί σχολίου

Σήμερα το Ξάνεμο αντί άλλου σχολίου παραθέτει τον ορισμό της λέξης "νεποτισμός" όπως αυτός δίνεται στην Wikipedia.

Οποιαδήποτε αντιστοίχιση με γεγονότα και καταστάσεις σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς ... σκόπιμη!

Ο νεποτισμός, ή οικογενειοκρατία (Αγγλικά: nepotism, Γαλλικά: népotisme, Γερμανικά: Vetternwirtschaft, Ιταλικά: nepotismo) είναι το φαινόμενο της διαδοχής ή προβαδίσματος ορισμένων ατόμων για την κάλυψη θέσεων, πολλές φορές σημαντικών ή και κρίσιμων, με αποφασιστικό κριτήριο τη βιολογική, τη συγγενική ή τη στενά φιλική σχέση που έχουν με άλλους. Ο όρος νεποτισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη νέπος (nepos, γεν. nepotis) που σημαίνει «ανεψιός» ή «εγγονός».

Το φαινόμενο εκδηλώνεται με την παραχώρηση θέσεων και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους. Είναι η εκμετάλλευση από κάποιον του αξιώματος ή της θέσης που κατέχει, για να προωθήσει συγγενικά ή άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του σε θέσεις κι αξιώματα χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια. Παρουσιάζεται πολλές φορές ως αποτέλεσμα εκλογικής διαδικασίας και μπορεί να είναι καταφανώς σκόπιμη ή να καλύπτεται κάτω από ιστορικούς, κοινωνικούς ή οικονομικούς περιορισμούς.

Η πρακτική αυτή εμφανίζεται συνήθως στην πολιτική και τη θρησκεία. Στην έντονα περιθωριακή της μορφή σχετίζεται και με τον ρατσισμό και τα φαινόμενα αποκλεισμού ιδιαίτερα όταν λειτουργεί αρνητικά για πρόσωπα στα οποία δεν καταλογίζεται τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι έτυχε να φέρουν ένα συγκεκριμένο όνομα.

Αλλάζει το σκηνικό

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε ακριβώς και με ποιον τρόπο θα επέλθουν αλλαγές στην εκτελεστική εξουσία της χώρας (ίσως και στην νομοθετική). Είναι όμως βέβαιο ότι είναι κοντά. Με εκλογές ή με κάποια εσωτερική διαδικασία, σύμφωνα με όσα προβλέπει το σύνταγμα, η απομάκρυνση του σημερινού πρωθυπουργού, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται επιτακτικότερη.

Στην αντίπερα όχθη, η τακτική που φαίνεται να επιλέγεται εσχάτως είναι αυτή της φθοράς διά της αναμονής. Πότε με υψηλούς τόνους και πότε νηφάλια, με σκοπό να ικανοποιούνται εναλλάξ όλα τα ακροατήρια, η αντιπολίτευση, ακόμη και η εσωτερική του κυβερνώντος κόμματος, κινείται σε αυτή τη συντηρητική στρατηγική.

Αυτή η επιλογή, προδίδει πιθανώς και την συνέχεια στο μείζον θέμα των υποκλοπών. Η άποψή μας είναι ότι η ανάγκη της αντιπολίτευσης να «πλασαριστεί» σε αυτό (που λανθασμένα) αποκαλείται μεσαία τάξη, θα οδηγήσει σε μια προδιαγεγραμμένη κατάληξη του δικαστικού σκέλους της υπόθεσης. Κοινώς: το αστικό κράτος έχει συνέχεια. Αλλά αυτό αποτελεί από μόνο του ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Η διαφαινόμενη πτώση της παντοδυναμίας του κυβερνώντος κόμματος, όπως αυτή είχε κλειδώσει με την νίκη στις εθνικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και παράλληλα η στρατηγική της μη ρήξης που επιλέγεται από σύσσωμη την αντιπολίτευση δημιουργεί τις συνθήκες για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Η εκτίμηση είναι ότι οι κάτοικοι του πολιτικού κέντρου σίγουρα θα βρουν διέξοδο και χώρο έκφρασης όπως και οι ακραίοι δεξιοί που καθοδηγούνται εδώ και χρόνια σε δεξαμενές εκτόνωσης πολύ εύκολα.  Όμως παραμένει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, μη παγιοποιημένο σε κομματικούς μηχανισμούς, που αισθάνεται την απόλυτη ανάγκη για πολιτική αλλαγή: Είτε προς την κατεύθυνση του αστικού μετασχηματισμού που δεν κατάφερε κανένας πολιτικός χώρος ως σήμερα, είτε για πιο ριζοσπαστικές τομές και αλλαγές του συντάγματος ιδιαίτερα ως προς την αποδοτικότητα της δικαστικής εξουσίας.

Όπως και το 2010, έτσι και σήμερα, υπάρχουν οι τάσεις και οι ζυμώσεις εκείνες στην κοινωνία που αναζητούν τρόπο και μέσο έκφρασης. Τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από τον Ιούλιο του 2015 και την αναδίπλωση του ΣυΡιζΑ με το πυκνό χρόνο (πανδημία, ενεργειακή κρίση και πληθωρισμός) ενεργούν θετικά απέναντι στην απογοήτευση που είχε αυτή προκαλέσει και σε συνδυασμό με την όξυνση του προβλήματος χρέους της χώρας που τεκμηριωμένα δεν έλυσαν οι πολιτικές των μνημονίων, επαναφέρει ενεργά στο προσκήνιο τις τόσο λοιδορημένες αντιμνημονιακές θέσεις.

Σε αυτή την αλλαγή της κεντρικής πολιτικής σκηνής θα συνεισφέρουν και τα εκατοντάδες κινήματα που ανέδειξαν οι τοπικές κοινωνίες από το κομμάτι εκείνο των πολιτών που αντιστέκονται για την προστασία του δημόσιου χώρου. Απ’ άκρη σ’ άκρη στην χώρα, η λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών έχει επιφέρει μια σταδιακή υποβάθμιση του περιβάλλοντος και των προοπτικών ουσιαστικής αειφορίας. Σε αυτά προστίθεται και η ξεκάθαρη αδυναμία προστασίας από έντονα φαινόμενα όπως οι πυρκαγιές, η χιονόπτωση και οι πλημμύρες λόγω ανεπάρκειας και υποστελέχωσης του κρατικού μηχανισμού που περιορίζεται στην ενημέρωση και στην απόδοση προσωπικής ευθύνης.

Οι αλλαγές αυτές θα συμπαρασύρουν σταδιακά και την τοπική αυτοδιοίκηση. Ίσως με μια διαφορά φάσης από τα αστικά κέντρα, αλλά η αμφισβήτηση κάθε δομής εξουσίας θα φτάσει και στην επαρχία. Είναι βέβαιο ότι σχηματισμοί που προέρχονται ή σχετίζονται με το κυβερνόν κόμμα θα έχουν φθορά και εκείνοι που λειτουργούν στην παλιά λογική δεν θα μπορέσουν να εκφράσουν την ανάγκη για μια ουσιαστική διοίκηση προς όφελος του πολίτη τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο.

Έχουμε κάτι λιγότερο από χρόνο για την επαλήθευση αυτής της υπόθεσης και όσο περισσότερο επιταχυνθούν οι εξελίξεις στην κεντρική εξουσία, τόσο πιο πιθανό τα απόνερα του κύματος να επηρεάσουν και τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Σε αυτές τις τελευταίες, η συμμετοχή θα αντιπαρατεθεί με την ανάθεση ενώ οι συνθήκες θα σηματοδοτήσουν την αρχή του τέλους για τον παραδοσιακό διαχωρισμό αιρετών και εκλογικού σώματος.

Δημοτικές επι...δείξεις...

 Όταν στις 25 Οκτώβρη γράφαμε το πρώτο μας σημείωμα για τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν περιμέναμε ότι σε τόσο λίγο χρόνο, δυο βδομάδες μέχρι σήμερα, θα είχαν γίνει τόσα πολλά, για τον δήμο της Τήνου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Μόλις δυο μέρες μετά, στις 27 Οκτώβρη, παραμονή του ΟΧΙ, πιθανά σημειολογικά, επιβεβαιώθηκαν  πλήρως οι πληροφορίες του Ξ, με την κατάθεση της υποψηφιότητας της κυρίας Ψάλτη. Με μια ασθμαίνουσα, πιθανά πληρωμένη καταχώριση- συνέντευξη στον αθηναίικο τύπο, μας πληροφορεί για την πρόθεσή της  να είναι υποψήφια, με όχημα το «Μπαντίκι» και σύνθημα την «αλλαγή στο δήμο».

Μετά από δυο ακόμα μέρες, στις 29 Οκτώβρη, εδόθη ένα ακόμα ΟΧΙ. Για πρώτη φορά στα χρονικά του δήμου της Τήνου, η πλειοψηφούσα δημοτική παράταξη του δημάρχου, χάνει την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου. Αιτία, η  ανεξαρτητοποίηση του δημοτικού συμβούλου Μανώλη Λούβαρη (Σαλβαρά) ο οποίος με επιστολή του, πριν το δημοτικό συμβούλιο, εκείνης της μέρας, ανακοινώνει τους λόγους της ανεξαρτητοποίησης του. Ο κ Λούβαρης, είχε πέσει σε δυσμένεια από τον δήμαρχο και την παράταξή του, μετά τις τελευταίες εκλογές του ΠΙΙΕΤ, στις οποίες  υπήρξε η εκλογή του γιου του ως αντιπρόεδρου, με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.

Μετά από αυτή την ανεξαρτητοποίηση, οι συσχετισμοί διαμορφώθηκαν ως εξής: στις εκλογές του Μαΐου του 19, η παράταξη του δημάρχου είχε εκλέξει 11 δημοτικούς συμβούλους, 8 η παράταξη Κροντηρά και από 1 το Κοινό Τηνίων και η λαϊκή συσπείρωση.  Είχαμε πριν από περίπου ένα χρόνο την ανεξαρτητοποίηση του Γ. Σανταμούρη και τώρα του Μ. Λουβαρη, με αποτέλεσμα η παράταξη του δημάρχου να αριθμεί πλέον 9 δημοτικούς συμβούλους, και όλη η αντιπολίτευση 12.

Στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο,  λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια, στους διαδρόμους της αίθουσας του ΔΣ,  ο πρόεδρος του ΔΣ, με συμβούλους  της μειοψηφίας, μετά την πρόωρη διακοπή του δημοτικού συμβουλίου από τον πρόεδρο. Τελευταία στιγμή αποσοβήθεί  με την επέμβαση των ψυχραιμότερων.  Αιτία εδώ, η καταψήφιση ενός θέματος , με τις ψήφους της  αντιπολίτευσης και του ανεξάρτητου,  πλέον Λούβαρη, και αφορμή οι ελλιπείς εισηγήσεις, της  παράταξης Κροντηρα.

Ακολούθησε, η συνήθεις ανταλλαγή δελτίων τύπου, τόσο από τον Κροντηρά όσο και από τον δήμαρχο, για το ποιος φταίει.

Τέλος, μόλις προχθές, Κυριακή, σε ένα ιδιότυπο απολογισμό πεπραγμένων της δημοτικής αρχής, όπου είχαν προσκληθεί όλοι, εκτός των δημοτικώνσυμβούλων της μειοψηφίας, μείζονος και ελάσσονος, μετατρέποντας έτσι τα πεπραγμένα του δήμου σε κομματική εκδήλωση, παρουσία του κουμπάρου βουλευτού, είχαμε την ιδιότυπη επανακατάθεση της υποψηφιότητας  του δημάρχου Γιάννη Σιώτου, με σύνθημα «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε να κάνουμε το νησί πρότυπο»

Κοινό Τηνίων: "Δώσε κάτι και σε μένα μπάρμπα"

 

Με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από την Δημοτική Αρχή Τήνου για τον απολογισμό των πεπραγμένων της, οφείλουμε κάποιες παρατηρήσεις:

Θα θέλαμε να κάνουμε κριτική στο έργο της Δημοτικής Αρχής αλλά αυτό θα γίνει όταν θα υπάρχει παραγωγή έργου.

Ο απολογισμός είναι για έργα που υλοποιήθηκαν αλλά επειδή αυτά είναι μετρημένα κουκιά συμπεριέλαβε και έργα που δεν υλοποιήθηκαν.

Δίνουμε

συγχαρητήρια

διότι ο Δήμος Τήνου αναδεικνύεται πρωταθλητής στις ανακοινώσεις έργων.

Φύγαμε με ένα κύμα ανάτασης και αισιοδοξίας για το μέλλον, τόσα εκατομμύρια που τρέχουν στο νησί, θα κουραστούν και θα σταθούν κάπου κοντά θα τα δούμε και εμείς.

Τα χρηματοδοτικά "χατήρια" από το Μαξίμου και το ΥΠΕΣ δεν είναι στρατηγική και όραμα, είναι "δώσε κάτι και σε μένα μπάρμπα"

Με την ευκαιρία, το πανό της Δύναμης Δημιουργίας εκεί δίπλα στο Δήμαρχο... τι Δήμος τι δημοτική παράταξη το ίδιο είναι, ποιος θα το καταλάβει.

Εντυπωσιαστήκαμε από την κατάμεστη αίθουσα της Στέγης Πολιτισμού και Παιδείας. Σαφής πλειοψηφική δυναμική για την ημέρα των εκλογών.

Κοινό Τηνίων - Πολιτική χωρίς εξαρτήσεις

Η Θεοτόκος θρηνεί τον Υιό της, θρηνεί και τη Νήσο της

 Του Αλέκου Αλαβάνου

Πριν από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, μετά από μια κουραστική χρονιά, με τη σύζυγό μου μαζί, ταξιδέψαμε για ένα δεκαήμερο στη Σαρδηνία. Ένα μεσημέρι βρεθήκαμε σε ένα ημιορεινό χωριό πάνω από τη θάλασσα. Σε μια ταβέρνα φάγαμε μακαρονάδα, γαρνιρισμένη με τριμμένο τυρί που είχε μια μοναδική, εξαιρετική, λεπτή και μεταλλική γεύση. Ρωτήσαμε αν είναι parmigiano, pecorino ή το τοπικό fiore sardo. Ο ταβερνιάρης, με σπαστά αγγλικά, μας είπε «δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι απλώς bottarga - όχι τυρί, αλλά τριμμένο αποξηραμένο αυγοτάραχο από γκρίζο κέφαλο».

Πιάσαμε λίγη συζήτηση. Απέναντί μας ένα όμορφο ορεινό τοπίο πάνω από τη θάλασσα. Μας λέει, «βλέπετε τις επαύλεις που είναι πάνω του κτισμένες, ανάμεσά τους και του Μπερλουσκόνι;». Απαντάμε «όχι». «Αυτό είναι το σημαντικό», μας λέει. «Εδώ τα κτίσματα δεν βεβηλώνουν τη φυσική ταυτότητα, ενσωματώνονται, παίρνουν το χρώμα και τα χαρακτηριστικά της φύσης».

Η Σαρδηνία, και πολλά άλλα μέρη της Ιταλίας, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την οικοδομική, πολιτισμική, γευστική παράδοση και ταυτότητά τους, να την προσαρμόσουν και να την ενσωματώσουν αρμονικά στην εποχή μας, να συνδυάσουν το σύγχρονο και το μαγευτικό. Εικόνα ολοκληρωτικά αντίθετη και συγκρουσιακή με αυτή που αντίκρισα αυτό το καλοκαίρι στην Τήνο.

Τριώροφα σπίτια, δήθεν διώροφα, φυτρώνουν σαν τσουκνίδες μέσα στα παλιά γραφικά χωριά της Τήνου. Μοντέρνες επαύλεις χτίζονται στην ύπαιθρο, σαν τεράστια γαϊδουράγκαθα. Ξεχωριστοί οικισμοί –όπως τα Δύο Χωριά, ο Τριαντάρος, ο Μπερδεμιάρος, ο Αρνάδος, η Μονή του Κεχροβουνίου, που είναι ο πιο παραδοσιακός οικισμός, με τα κελιά το ένα δίπλα στο άλλο σαν ένα μικρό κάστρο απέναντι στους πειρατές– ενοποιούνται σαν μια μεγάλη αστική συνοικία. Αλλ’ αντ’ άλλων έντονοι χρωματισμοί από  Mercedes, Land Rover, BMW, παρκαρισμένα το ένα πάνω στο άλλο, ακριβώς μπροστά στο χωριό, λεκιάζουν άγρια το κυκλαδίτικο λευκό. Τεράστιοι βράχοι προβάλλουν (εκεί που πριν από μερικές δεκαετίες υπήρχαν αιμασιές, όπου στο χώμα πίσω τους φύτρωναν κληματαριές και κριθάρια) καθώς καταρρέουν οι ξερολιθιές  χιλιετιών, οι οποίες σήμερα είναι εντελώς απροστάτευτες. Θρήνος.

Δεν είμαι κατά της μαζικής εισβολής των τουριστών και της μετανάστευσης κατοίκων από τις μεγαλουπόλεις. Το αντίθετο. Η Τήνος ήταν και μπορεί να μείνει φιλόξενη. Και οι πόροι από τον τουρισμό μπορεί να είναι ευεργετικοί, τόσο για το νησί όσο και για τους κατοίκους του. Αλλά χρειάζεται πλαίσιο, έμπνευση, φαντασία, αγάπη και κανόνες, όσο κι αν τα αρνούνται οι εργολάβοι, οι τοπικές αρχές και η κυβερνητική πολιτική. Υπάρχουν πολίτες και ομάδες με οικολογική ευαισθησία, αλλά οι τοπικές και κρατικές αρχές τις αντιμετωπίζουν ως εχθρούς.

Αναφέρω χαρακτηριστικά τρία σημεία:

Πρώτο, οι Ξερολιθιές. Η πατρίδα του Γύζη, του Λύτρα, του Σώχου είναι ή ίδια ένα ασύλληπτο καλλιτέχνημα. Η ξερολιθιά, σαν φίδι που την περιτριγυρίζει, είναι έργο χιλιετιών και εκατομμυρίων καλλιτεχνών. Έργο γεωργών και κτηνοτρόφων, η μια γενιά διαδέχονταν την άλλη, και φροντίζανε εσαεί τους μικρούς αυτούς πολύτιμους πέτρινους τοίχους που στηρίζανε λωρίδες καλλιεργήσιμης γης, αλλά διαβρώνονταν από τις μπόρες, από την προ-ομηρική εποχή μέχρι τη δεκαετία του 1950, όταν οι αγρότες άρχιζαν να εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές δραστηριότητές τους. Είναι σχεδόν αδύνατο να διατηρηθούν όλες. Μπορεί όμως, με εμπνευσμένα προγράμματα, να διασωθεί ένα μεγάλο μέρος τους, αυτό γύρο από τα καθολικά και ορθόδοξα χωριά. Αλλιώς η Τήνος θα μεταμορφωθεί σε ένα γυμνό βράχο, όπως ακριβώς το πρώτο κομμάτι της το οποίο συναντά ο επιβάτης που έρχεται με το πλοίο από το Γαύριο της Άνδρου.

Δεύτερο, οι Οικοδομές. Ήπιες, μικρού παραδοσιακού ύψους και λευκές, όταν είναι μέσα στα όρια μιας κοινότητας. Πέτρινες και χαμηλού ύψους, όταν είναι εκτός των ορίων της κοινότητας, μέσα σε χωράφια τεσσάρων στρεμμάτων. Κι αν οι πέτρινες κατασκευές είναι ακριβές, με σοβάδες και χρώματα που τις κάνουν ένα με την ζωγραφική του τοπίου.

Τρίτο, τα Αυτοκίνητα. Με τη συγκροτημένη δημιουργία χώρων παρκαρίσματος σε εγκαταλειμμένα χωράφια έξω από την πρόσοψη του χωριού. Όπως γίνεται στο μεγαλύτερο χωριό της, τον Πύργο.

Υπάρχουν και άλλα σημαντικά προβλήματα: Η άνευ σχεδίων διασπορά των ανεμογεννητριών, η κατάληψη ολόκληρων παραλιών από επιχειρηματίες, η κατασπατάληση των υδάτινων πόρων. Το πολύ αξιόλογο δυναμικό αρχιτεκτόνων, τοπογράφων, γεωπόνων, κτηνιάτρων, καλλιτεχνών, που διαθέτει η χώρα μας, έχει τη δυνατότητα για πολύ πιο εμπνευσμένες προτάσεις, από τις απλές σκέψεις που έκανα εδώ.

«Ύπτιον ορώσα / η Πάναγνός σε, Λόγε / μητροπρεπώς εθρήνει. / Ω γλυκυ μου έαρ, / γλυκύτατον μου τέκνον, / πού έδυ σου το κάλλος;».

 Η Τήνος είναι νησί της Παναγίας, της Αγνότητας.

Αξίζει να ξαναβρεί την Αγνότητά της. Και μαζί, και τον πλούτο της.-