16 Ιανουαρίου 2013 – ελευθεροτυπία εναντίον ιερατείου

               Διαβάζοντας  το  «κλητήριο θέσπισμα»  του  εισαγγελέα  για  την  γνωστή  υπόθεση Σανταμούρη – Φανερού, διαπιστώνω  ότι  κάποια πράγματα  αυτονόητα  στο  μικρό  μου  μυαλό  αποτελούν ή  τουλάχιστον  θα  αποφασίσει το δικαστήριο αν αποτελούν, ποινικά αδικήματα στην Ελλάδα του 2013.

-          Η δημοσίευση κειμένων που αποτυπώνουν ερωτήματα σχετικά με ευρέως διαδεδομένες φημολογίες

-      Η δημοσίευση κειμένων που αποτυπώνουν ερωτήματα σχετικά με την στάση εκκλησιαστικών αρχόντων απέναντι στην οικονομική και πολιτιστική κρίση

-          Ο δημόσιος, ευθύς, ανοικτός διάλογος, καταρχήν σχετικά με πολιτικά θέματα,

-          δευτερευόντως σχετικά με θέματα ταμπού όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας

Σύμφωνα με το κείμενο της εισαγγελίας, διώκεται ο πρώτος κατηγορούμενος επειδή ερωτά ευθέως α) αν οι φήμες και τα δημοσιεύματα που υπονοούν αφύσικη και παραβατική σεξουαλική έκφραση αληθεύουν ή όχι και β) αν ο αρχιερατικός επίτροπος Τήνου και ο «επιχώριος ποιμενάρχης μας» είναι ικανοί να βοηθήσουν στο οικονομικό και πολιτιστικό κατρακύλισμα. Ο δε δεύτερος κατηγορούμενος διώκεται επειδή έδωσε δημόσιο βήμα στον πρώτο να απευθύνει τα ερωτήματά του.

Το σύνταγμα της Ελλάδος με το άρθρο 14 κατοχυρώνει την ελευθερία του τύπου, απαγορεύει την λογοκρισία και ορίζει ότι ο καθένας ο οποίος θίγεται από ανακριβές δημοσίευμα, έχει δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει υποχρέωση επανόρθωσης. Καθένας ο οποίος θίγεται από δυσφημιστικό δημοσίευμα έχει επίσης δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει υποχρέωση δημοσίευσης της απάντησης.

Κατά την άποψή μου, το δημοσίευμα της επιστολής Σανταμούρη δεν ισχυρίστηκε καν την αλήθεια των φημολογιών. Πως είναι δυνατόν να είναι ανακριβές ένα ερώτημα; Παρά ταύτα η επιστολή δεν είναι πλέον αναρτημένη. Αν τώρα θεωρήσουμε ότι το ερώτημα ήταν δυσφημιστικό, τότε το ιστολόγιο xanemo δημοσίευσε ως όφειλε και την απάντηση του κ. Φανερού. Αυτό ακριβώς αποτελεί και τον πολυπόθητο δημόσιο διάλογο.

Επιπλέον τα εγκλήματα της απλής και της συκοφαντικής δυσφήμισης προϋποθέτουν τον ισχυρισμό ή την διάδοση γεγονότος και όχι την δημόσια ερώτηση σχετικά με την αλήθεια ενός γεγονότος. Παρόλα αυτά εξετάζω λίγο ακόμη τα δύο εγκλήματα, αντλώντας πληροφορίες από μία φοιτητική εργασία του τμήματος νομικών-οικονομικών και πολιτικών επιστημών του εθνικού καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών. Η διαφορά τους έγκειται στην αλήθεια του γεγονότος. Με την διάδοση του γεγονότος έχουμε απλή δυσφήμιση ενώ αν το γεγονός αποδειχθεί ψευδές τότε έχουμε συκοφαντική δυσφήμιση. Σε περίπτωση απλής δυσφήμισης, αν το γεγονός αποδειχθεί αληθές τότε η πράξη μένει ατιμώρητη. Απαγορεύεται όμως η απόδειξη της αλήθειας του γεγονότος αν αυτό αφορά σχέσεις ιδιωτικού βίου.

 Έτσι, χωρίς να μπορεί να αποδειχθεί η αλήθεια ή όχι του γεγονότος καταλήγουμε στο έγκλημα της απλής δυσφήμισης το οποίο όμως δεν πραγματώνεται όταν γίνονται εκδηλώσεις ένεκα δικαιολογημένου ενδιαφέροντος. Στην έννοια του δικαιολογημένου ενδιαφέροντος περιλαμβάνονται οι πράξεις εκείνων που ασκούν δημόσιο λειτούργημα. Συμπέρασμα: Ακόμη και αν η επιστολή Σανταμούρη δεν ερωτούσε σχετικά με τις φήμες αλλά τις διέδιδε υπονοώντας την αλήθειά τους, αυτό θα αποτελούσε απλή δυσφήμιση η οποία όμως δεν πραγματώνεται διότι τα πρόσωπα στα οποία αναφέρεται ασκούν το δημόσιο λειτούργημα της διακονίας «του λαού του Θεού».

Στις 16 Ιανουαρίου 2013, ημέρα Τετάρτη και ώρα 09:00 π.μ. θα δικαστεί στο τριμελές πρωτοδικείο Σύρου μία υπόθεση που απασχόλησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Τήνου, μαζί της θα δικαστούν η ελευθερία του λόγου και του τύπου και ο δημόσιος, ευθύς και ανοικτός διάλογος. Αυτοί που φέρνουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου δύο θεμελιώδη δικαιώματά μου, αποκαλούν και την φωνή μου «άτακτη». Οφείλω πρωτίστως να βρίσκομαι εκεί. Επίσης οφείλω να τους ενημερώσω ότι οι «άτακτες» φωνές, θα μιλούν πιο «τακτικά» από δω και στο εξής.

Αναρτήθηκε από Πέτρος Κουσουνάδης στο :enas1983