Σήμερα Τρίτη 18 Σεπτέμβρη, κλείνουν πέντε χρόνια από την πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πέντε χρόνια κι ακόμη η δίκη των δολοφόνων της χρυσής αυγής δεν έχει ολοκληρωθεί. Πέντε χρόνια κι ακόμη οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Αν κάποιος παρακολουθήσει την δίκη θα αντιληφθεί αμέσως δύο πράγματα. Πρώτον η ευθύνη για την δολοφονία ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του τάγματος εφόδου που έδρασε εκείνο το βράδυ σκοτώνοντας τον Παύλο. Δεύτερον κανείς από τους υπεύθυνους δεν έχει μετανιώσει για όσα συνέβησαν. Αντίθετα οι συνένοχοι της δολοφονίας συνεχίζουν να κτυπούν, να καίνε και να είναι υπερήφανοι.
Επιπλέον, τα πρόσφατα συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας θύμισαν κάτι που ίσως δεν θέλαμε να δούμε. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας τους υποστηρίζει ή τουλάχιστον τους αποδέχεται ως “πατριώτες”. Οπότε συμπράττει μαζί τους ενάντια στην υποτιθέμενη εθνική απειλή που φέρνει η “αριστερά”.
Από την άλλη, σε ολόκληρη την χώρα οργανώνονται πορείες και εκδηλώσεις για την μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου. Κόμματα, οργανώσεις, κόσμος, διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στην επικράτηση του φασιστικού ιδεολογήματος και επιμένουν να καταδεικνύουν το πραγματικό πρόσωπο των συγκεκριμένων “πατριωτών”.
Φτάνει όμως να τιμούμε την επέτειο; Αρκούν τα αντιφασιστικά φεστιβάλ και τα κείμενα; Εφόσον η φασιστική απειλή παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί ο κόσμος που δεν ήταν στα μακεδονικά συλλαλητήρια με τους φασίστες δεν μετέχει στο αντιφασιστικό κίνημα;
Η αντιφασιστική πάλη πρέπει να οργανωθεί από άκρη σε άκρη της χώρας, ειδικά σε μέρη όπου οι φασίστες δεν έχουν ακόμη κάνει την παρουσία τους αισθητή. Ο θάνατος του Παύλου πρέπει να μας θυμίζει πάντα τι μπορεί να συμβεί σε όλους μας αν δεν νικήσουμε το τέρας.
Αν κάποιος παρακολουθήσει την δίκη θα αντιληφθεί αμέσως δύο πράγματα. Πρώτον η ευθύνη για την δολοφονία ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του τάγματος εφόδου που έδρασε εκείνο το βράδυ σκοτώνοντας τον Παύλο. Δεύτερον κανείς από τους υπεύθυνους δεν έχει μετανιώσει για όσα συνέβησαν. Αντίθετα οι συνένοχοι της δολοφονίας συνεχίζουν να κτυπούν, να καίνε και να είναι υπερήφανοι.
Επιπλέον, τα πρόσφατα συλλαλητήρια για την Μακεδονία μας θύμισαν κάτι που ίσως δεν θέλαμε να δούμε. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας τους υποστηρίζει ή τουλάχιστον τους αποδέχεται ως “πατριώτες”. Οπότε συμπράττει μαζί τους ενάντια στην υποτιθέμενη εθνική απειλή που φέρνει η “αριστερά”.
Από την άλλη, σε ολόκληρη την χώρα οργανώνονται πορείες και εκδηλώσεις για την μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου. Κόμματα, οργανώσεις, κόσμος, διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στην επικράτηση του φασιστικού ιδεολογήματος και επιμένουν να καταδεικνύουν το πραγματικό πρόσωπο των συγκεκριμένων “πατριωτών”.
Φτάνει όμως να τιμούμε την επέτειο; Αρκούν τα αντιφασιστικά φεστιβάλ και τα κείμενα; Εφόσον η φασιστική απειλή παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί ο κόσμος που δεν ήταν στα μακεδονικά συλλαλητήρια με τους φασίστες δεν μετέχει στο αντιφασιστικό κίνημα;
Η αντιφασιστική πάλη πρέπει να οργανωθεί από άκρη σε άκρη της χώρας, ειδικά σε μέρη όπου οι φασίστες δεν έχουν ακόμη κάνει την παρουσία τους αισθητή. Ο θάνατος του Παύλου πρέπει να μας θυμίζει πάντα τι μπορεί να συμβεί σε όλους μας αν δεν νικήσουμε το τέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου