«Θα πνιγείτε στο αίμα»

«Εδώ είμαι, λοιπόν, παρακολουθώντας την Ελλάδα να βυθίζεται σ΄ ένα μεσαιωνικό σκοτάδι, την παιδεία να ισοπεδώνεται από ανεγκέφαλους εντεταλμένους, τη δικαιοσύνη να εκπορνεύεται σα γριά-τσατσά για 5 ψωροδεκάρες, το παπαδαριό σε ξέφρενο performance στους ναούς της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, το ζαβό να στέλνει όπλα που σκοτώνουν εκ μέρους μου, χωρίς να με ρωτήσει»

Του Νίκου Παπαδογιάννη στο Στο Κουτί της Πανδώρας στην 25η Μαρτίου 

Το σημερινό άρθρο θα μου επιτρέψετε να το αφιερώσω στο θέμα Πατούλη, που φαίνεται ότι θα περάσει ντούκου όπως τόσα και τόσα σκάνδαλα της «αριστείας», με την εξοργιστική ανοχή (όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και) του καθηγητικού κατεστημένου, που λυμαίνεται τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Η φίλη αναγνώστρια Ο.Λυκ., της οποίας τα πλήρη στοιχεία είναι στη διάθεση του Documento, μάζεψε την οργή που νιώθει και την κατέγραψε σε μία χειμαρρώδη επιστολή, που καθρεφτίζει μέσα σε χίλιες λέξεις όλες τις παθογένειες της ανώτατης εκπαίδευσης και της ελληνικής κοινωνίας.

Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε το παράπονό της. Θα μπορούσε να είναι στη θέση της οποιοσδήποτε από εμάς που λιώσαμε εκατοντάδες παντελόνια στα θρανία:

«Έδωσα πανελλήνιες για να σπουδάσω βιολογία. Τότε δίναμε δύο συνεχόμενες χρονιές, Β΄και Γ΄ λυκείου. Δεν πέρασα γιατί ενώ πήρα 20  Χημεία, πήρα ...9,5 στην έκθεση. Φεύγω αμέσως από τη Ελλάδα (δεν είχα κλείσει ακόμα τα 18) και εγκαθίσταμαι στο Φράιμπουργκ  σε μία πανσιόν όπου περνάω το υπόλοιπο καλοκαίρι διαβάζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ για να δώσω εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο της Λωζάννης.

Στην έκθεση δίνονταν τρία θέματα και μπορούσες να επιλέξεις όποιο ήθελες. 2000 υποψήφιοι και μόνο δύο διαλέγουν το εξής θέμα: "Υπάρχει μια αντικουλτούρα της μάζας η οποία αντιτίθεται σε μια κουλτούρα της ελίτ;" Η μία είμαι εγώ και ο άλλος είναι επίσης Έλληνας, ο Κώστας.

Γράφω στα γαλλικά, λίγες μέρες πριν κλείσω τα 18, άριστα είναι το 6 και στην έκθεση παίρνω 5,5. Δεν το πιστεύω! Γενικά πάω καλά στις εξετάσεις, γραπτές και προφορικές και περνάω στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης για να σπουδάσω Βιολογία. Νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να τρίψω το 5,5 στη μούρη του μαλάκα που μου έβαλε 9,5 γιατί, όπως πληροφορήθηκα, θα θεώρησε ότι είμαι "κομμούνι".

Μετά από 2 χρόνια και αφού ασφυκτιώ στη συντηρητική Ελβετία, ξαναδίνω εξετάσεις στη Γαλλική πρεσβεία στη Βέρνη για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Παρίσι. Περνάω με ...20. Η βιολογία μου έχει τελειώσει, μαζί με την Ελβετία, τους γονείς μου, το Λύκειο, την Ελλάδα  την καταπίεση και την άκρως υποκριτική συντήρηση. Συνεχίζω σπουδάζοντας μεταφρασιολογία, στην πορεία περνάω στη γλωσσολογία και τέλος στη ψυχογλωσσολογία.

Εργασία με πρακτική εξάσκηση στο 3ο έτος για να πάρω license. Πτυχιακή στο 4ο έτος για να πάρω maitrise. Γνωρίζω και συνεργάζομαι με καθηγητές-μέντορες που σημάδεψαν τη ζωή μου και τη σκέψη μου. Ο Olivier Revault d' Allosnes καθηγητής στη Σορβόννη, ο J.R. Ladmiral καθηγητής φιλοσοφίας και μεταφρασιολογίας προσωπικός φίλος του J. Lacan, του οποίου τη σκέψη μας μεταφέρει μέσω της ιδιαίτερα απαιτητικής διδασκαλίας του και μερικοί άλλοι που όρισαν την πορεία μου και διαμόρφωσαν την κοινωνικοπολιτική ιδεολογία μου.

Κάνω το λάθος αφού τελειώσω τις σπουδές μου, να γυρίσω στην Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ξένη στον τόπο μου. Εργάστηκα, σιχάθηκα, ετοιμάστηκα να φύγω πάλι, παιχνίδια της ζωής... και να 'μαι στο ΕΚΠΑ για διδακτορικό. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.....
 
Στο ΔΙΚΑΤΣΑ, για αναγνώριση πτυχίου γαλλικού κρατικού Πανεπιστημίου. Αντιρρήσεις. "Μα δεν μπορείτε να έχετε τρεις ξένες γλώσσες στο πτυχίο σας! Διαλέξτε μία!" Εξηγώ ότι τα γαλλικά δε θεωρούνται ξένη γλώσσα εφόσον σπούδασα στη Γαλλία. Επομένως έχουμε στα μαθήματα δύο ξένες γλώσσες, αγγλικά και γερμανικά. Αδιέξοδο. Εν τέλει μου αναγνωρίζουν πτυχίο αγγλικής φιλολογίας (!) και αν θέλω να δουλέψω στο δημόσιο πρέπει να δώσω και καμιά δεκαριά μαθήματα ακόμα! Λογικό αφού δεν είμαι φιλόλογος!
 
Διδακτορικό στο ΕΚΠΑ στη σχολή ΜΜΕ (είχε σχέση με τη δουλειά που έκανα για 7 χρόνια). Ο υπεύθυνος καθηγητής μου την έπεσε χοντρά,ο επόμενος της τριμελούς επιτροπής ούτε που διάβασε το προσχέδιο της διατριβής μου (ξένος δάχτυλος επληροφορήθην!), ο τρίτος του οποίου μπορώ να αναφέρω το όνομα γιατί ήταν έντιμος, σοβαρός και καθαρός, ο Μαρτινίδης καθηγητής του Πολυτεχνείου στη συμπρωτεύουσα, με συνάντησε στη Στοά του Βιβλίου και μου είπε επί λέξει: "Κυρία Λ., τι προσπαθείτε να κάνετε; Η δουλειά σας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά να ξέρετε ότι όλες οι επαναστάσεις πνίγονται στο αίμα"!
 
Δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα τότε! Νόμιζα ότι είτε εγώ ήμουν τρελή και δεν μπορούσα πια να επικοινωνήσω με τους άλλους, είτε ότι οι άλλοι είναι θεόμουρλοι και δεν ξέρουν τι λένε.
 
Αυτή τη φορά έφυγα για τα καλά! Διδακτορικό στο Παρίσι. Πέντε χρόνια. 4 ώρες ύπνο την ημέρα γιατί εν τω μεταξύ είχα και μωρό, το γιό μου. Αντιγραφή; Ποιά αντιγραφή; Για να πάρεις διδακτορικό πρέπει να προσφέρεις κάτι καινούργιο στην επιστημονική κοινότητα.

Δούλεψα σκληρά, κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες (ο γιός μας είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Asperger). Πήρα το διδακτορικό μου με compliments (σα να λέμε 10 με τόνο) και με την υπόσχεση στο πρόεδρο της 5μελους επιτροπής ότι θα συνεχίσω να μελετάω και να γράφω γιατί μέσα στο διδακτορικό μου έχει άλλα 5 διδακτορικά.

Γυρίσαμε στην Ελλάδα για το γιό μας, για να πάει σχολείο. Μας κυνήγησαν, μας πήγαν δικαστήριο (η άριστη ΝΔ), μας απείλησαν, παλέψαμε όσο δε φαντάζεστε, ώσπου ο γιός μας πήγε σε κανονικό σχολείο με συνοδό. Το διδακτορικό μου ξεχάστηκε σ΄ ένα συρτάρι του γραφείου γιατί δεν άνηκα σε καμία κλίκα, δεν ήξερα κανέναν και δεν με ήξερε κανείς και δεν γινόταν απλά να καταθέσω τους τίτλους μου, να αξιολογηθώ και να περιμένω, όπως, δηλαδή, γίνεται στη Γαλλία.

Μετά το δημοτικό ξαναφύγαμε γιατί δεν προβλεπόταν εκπαιδευτική συνέχεια για το γιό μας. Στην πατρίδα του συζύγου μου, χώρα της Κεντρικής Αμερικής, προβλεπόταν και μάλιστα με όλα τα μέσα να είναι στη διάθεσή του για την καλύτερη δυνατή πορεία του και ένταξή του. Ο μικρός μου τελείωσε. Πήρε το απολυτήριό του, άνθισε, ωρίμασε.

Και τότε αρρώστησα: 2-3 αυτοάνοσα, ένα ακρωτηριασμένο δάχτυλο στο πόδι, 3 μήνες στην εντατική όπου αναμετρήθηκα με το Χάρο. Και άντε ξανά πίσω στην Ελλάδα.

Τι σκατά μου έδωσε ποτέ αυτή η χώρα; Τι έδωσε στο γιό μου; Στο σύντροφό μου, που όσο ήταν αλλοδαπός και μάλιστα από τριτοκοσμική χώρα, μόνο που δεν τον έφτυναν; Στην Ελλάδα τα πήρα όλα πάνω μου γιατί πατέρας και γιός είχαν ξένο επίθετο και οι Ελληνάρες τρελαίνονταν.

Και γω σύγκρινα με το Παρίσι της δεκαετίας του ΄80, όπου ο συμφοιτητής μου έκανε αλλαγή φύλου και μας το ανακοίνωσε ένας καθηγητής για να ξέρουμε ότι ο περσινός τάδε είναι σήμερα η τάδε. Όπου ο καθηγητής σου πρότεινε να περάσεις ένα βράδυ μαζί του, αλλά δεν έγινε και απολύτως τίποτα αν αρνιόσουν.

Όπου ο πρύτανης παρότρυνε τους φοιτητές να τον κλείσουν στο γραφείο και να απαιτήσουν περισσότερα χρήματα για το πανεπιστήμιο. Όπου τα καφέ γύρω από το Πανεπιστήμιο ήταν γεμάτα από φοιτητές και καθηγητές που συνεργαζόντουσαν για να αλλάξουν τον κόσμο. Όπου Αφρικανοί, Πέρσες, Τούρκοι, Έλληνες και Κύπριοι ήμασταν μια μεγάλη, πολύχρωμη παρέα.

Εδώ είμαι, λοιπόν, παρακολουθώντας την Ελλάδα να βυθίζεται σ΄ένα μεσαιωνικό σκοτάδι, την παιδεία να ισοπεδώνεται από ανεγκέφαλους εντεταλμένους, τη δικαιοσύνη να εκπορνεύεται σα γριά-τσατσά για 5 ψωροδεκάρες, το παπαδαριό σε ξέφρενο performance στους ναούς της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, το ζαβό να στέλνει όπλα που σκοτώνουν εκ μέρους μου, χωρίς να με ρωτήσει.

Το ζαβό, το δουλικό που υποκλίνεται σε ό,τι είναι ξανθό με γαλανά μάτια και ενίοτε και στον Ερντογάν από συνήθεια στην οσφυοκαμψία. Νεολαία στα κάγκελα, όχι της αγανάκτησης, αλλά της χειραγώγησης και της αποβλάκωσης από τα βιντεοπαιχνίδια που εθίζουν στον πόλεμο, στα όπλα και στο Θάνατο.

Κανείς δεν κατεβαίνει στους δρόμους και οι δρόμοι βαρέθηκαν να περιμένουν να υποδεχτούν την οργή του πλήθους και να τη μετατρέψουν σε όραμα. Αλήθεια, τι λαός είμαστε; Ποιοί είμαστε; Τι απογίναμε; Τι περιμένουμε; Άλλη μια θεσούλα στο δημόσιο και μια καλή αρπαχτή;

Σοβαρά τώρα; Πιστέψατε ποτέ ότι ο Πατούλης έχει διδακτορικό; Εμβληματικός μπουζουκόβιος μου κάνει εμένα. Μήπως να πάψουμε να ελπίζουμε και εμείς όπως ο Καζαντζάκης; Μήπως και εμείς όπως και εκείνος νιώσουμε επιτέλους ελεύθεροι...».

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr