Ο ΤΑΠ, ο Σανταμούρης και η επιστροφή στην ζοφερή πραγματικότητα…

Η επιστολή του κ. Σανταμούρη και οι απαντήσεις σε αυτή έφεραν ομολογουμένως αναστάτωση στην μικρή κοινωνία της Τήνου. Πολλοί διάβασαν, πολλοί σχολίασαν δημόσια ενώ άλλοι σε κλειστούς κύκλους. Κάποιοι προσπάθησαν να φέρουν το θέμα σε μια άλλη βάση και οι πιο νηφάλιοι να αναρωτηθούν για την κοινωνία με την ψυχολογία στρουθοκαμήλου, για την κοινωνία που φοβάται, για την κοινωνία που εν μέσω καταιγίδας απάνθρωπων ανάλγητων μέτρων, ενδιαφέρεται περισσότερο για τα «εν οίκω» παρά για τα «εν δήμω». Ο στρουθοκαμηλισμός δε, ήταν τόσο έντονος, που παρά το εντονότατο ενδιαφέρον από το κοινό, το όλο θέμα, σε κάθε βάση, πέρασε στα Τηνιακά «ενημερωτικά» μέσα ασχολίαστο. Παρόλα αυτά, αν κάνουμε μια προσπάθεια αποτίμησης των λίγων θετικών που αποκομίστηκαν κατά την παραπάνω διαδικασία και ακολούθησαν την επιστολή του κ. Σανταμούρη, θα εντοπίσουμε την διάθεση συμπολιτών μας (έστω και λίγων) να ανοίξουν ουσιώδη δημόσιο διάλογο.

Εκεί που η δημόσια αντιπαράθεση στην τοπική μας κοινωνία ξανακάνει τα νηπιακά της βήματα στην αρχαιοελληνική της βάση, εκεί ακριβώς καταφθάνουν οι μονομάχοι της φτωχής κακέκτυπης πολιτικής μας ζωής και διασύρουν την πολιτική αντιπαράθεση στην αρένα για τον ΤΑΠ… Σαν να πρόκειται για τον μοναδικό άδικο φόρο και χωρίς να βάζουν το πρόβλημα στην πραγματική του βάση που είναι η αδιέξοδη πολιτική που μας οδηγούν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, οι δυο γραφικοί πλέον, θιασώτες ενός πολιτικού συστήματος που παραπαίει, μονομαχούν προσφέροντας αίμα στο κοινό τους. Μας θυμίζουν πως σε αυτό τον τόπο, είναι φυσιολογικό να λογομαχείς για τις ευθύνες της αποτυχίας αλλά ποτέ για τις αντίστοιχες μιας επιτυχίας. Σε αυτό τον τόπο που πλήττεται καθημερινά από το βάρος των φοροεισπρακτικών μέτρων και που στρέφεται στον νεοναζισμό, σε αυτό ζουν μόνο οι πολίτες. Οι τοπικοί μας άρχοντες πάλι ζουν στον κόσμο της προεκλογικής τους εκστρατείας και προτιμούν να αναλώνονται στο να εξαπολύουν παροιμίες, να εντοπίσουν το «μη χείρον», να το κάνουν σημαία και να παρακάμπτουν τους θεσμούς - ο ένας χρησιμοποιεί δελτίο τύπου του δήμου για να απαντήσει σε επίθεσή στο πρόσωπό του και ο άλλος δημοσιοποιεί τις ενστάσεις του, όχι στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά με επιστολές που εξακολουθεί βέβαια να είναι το φετίχ του πρώτου σε κάθε περίπτωση που μια αρνητική συνέπεια της οικονομικής πολιτικής γίνεται ορατή στην μικρή μας κοινωνία για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα επιχειρήματα τους, τέτοια παιδιών δημοτικού που αλληλοκατηγορούνται μπροστά στον δάσκαλο για το ποιος έσπασε το τζάμι. Η τεχνική της καμένης γης, κεκτημένο του Κ. Καραμανλή, χρησιμοποιείται δικαιολογία για την ανικανότητά τους. Παραπλεύρως, μια ιδιότυπη συμφωνία μοιράσματος που επισφραγίζεται ακόμη και στο διαδίκτυο με συμπολιτευτικό και αντιπολιτευτικό μέσο τοπικής ενημέρωσης, επισφραγίζοντας την μοιρασιά χειροκροτητών και ακολούθων.

Η μικρή μας κοινωνία επέστρεψε σε κανονικούς ρυθμούς, σε μια πραγματικότητα που αγνοεί την πραγματικότητα. Η καμένη γη έχει και πάλι θέση στην πολιτική μας ζωή. Το ίδιο και ο ΤΑΠ.