|
«Θα προβείτε άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες, μέσω της υπηρεσίας δίωξης
ηλεκτρονικού εγκλήματος για την άμεση αφαίρεση του συγκεκριμένου προφίλ από
το διαδίκτυο; Ή μήπως θα συνεχίσετε να κωφεύετε και να ανέχεστε τον
επονείδιστο αυτό εμπαιγμό του Γέροντα Παΐσιου;».
Αυτή ήταν η ερώτηση του Χρήστου Παππά, βουλευτή της Χρυσής Αυγής, προς τους
υπουργούς παιδείας και Δημόσιας Τάξης - και έπειτα από την προσταγή, η
ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί και να υπερασπιστεί την ορθόδοξη
ανατολική χριστιανική εκκλησία. Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εντόπισε τα
ίχνη του διαβόητου Παστίτσιου και τον οδήγησε στον εισαγγελέα, κι έτσι η
τιμή και η διδασκαλία του Χριστού είναι πλέον προστατευμένες από τα
επικίνδυνα σχόλια του βλάσφημου 27χρονου μπλόγκερ.
H αμεσότητα με την οποία η κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί στο αίτημα της
Χρυσής Αυγής, προκειμένου να προστατεύσει το ορθόδοξο ποίμνιο, φανερώνει
γι’ ακόμα μία φορά ότι το φασιστικό αυτό κόμμα δεν «υποκαθιστά», αλλά
συμπληρώνει το κράτος. Η σύλληψη όμως του «Γέροντα» αναδεικνύει, την ίδια
στιγμή και κάτι άλλο: τη «φύση» του κράτους στα χρόνια της κρίσης.
Σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο, ένα από τα βασικά επιχειρήματα του
Σαμαρά (αλλά και του ΠΑΣΟΚ και, ενίοτε, και της ΔΗΜΑΡ) ήταν η ανάγκη να
φτιαχτεί επιτέλους ένα, ευέλικτο και μικρό κράτος, το οποίο να
ανταποκρίνεται στο τεχνοκρατικό όραμα. Εντός αυτής της συλλογιστικής, η
αριστερά εμφανιζόταν να υπερασπίζεται τη γραφειοκρατία και τη σπατάλη - την
ελληνική Σοβιετία, που θα έλεγε και ο Πάσχος. Το ευέλικτο κράτος των
τεχνοκρατών, αντίθετα, ήταν ο μόνος δρόμος.
Για την επίτευξη του στόχου αυτού, λοιπόν, διαμορφώθηκε ένας δημόσιος λόγος
που εικονογραφούσε το σημερινό κράτος ως μια αργοκίνητη, πολύπλοκη και
δυσλειτουργική μηχανή, στο έλεος συντεχνιακών συμφερόντων, υπεράριθμων και
αντιπαραγωγικών δημοσίων υπαλλήλων, εστιών ανομίας και ατιμωρησίας κ.ο.κ
Η περίπτωση του Παστίτσιου έρχεται να ανατρέψει όλη αυτή την εικόνα που με
κόπο φιλοτεχνήθηκε. Η ερώτηση ενός ακροδεξιού στη βουλή αρκεί για να
κινητοποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σε χρόνο μηδέν, μολονότι
μάλιστα δεν πρόκειται για κάποιον αρχιεγκληματία, αλλά για ένα ταπεινό τρολ
που απλά σατιρίζει τον ελληνικό σκοταδισμό.
Διευρύνοντας την οπτική μας, σε παρόμοιο συμπέρασμα οδηγούμαστε και σε ό,τι
αφορά τη μέσα σε ελάχιστες μέρες συμφωνηθείσα προμήθεια αντλιών νερού από
το Ισραήλ για την καταστολή των διαδηλώσεων, τις fast-track διαδικασίες για
την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και βέβαια την οργάνωση και την εφαρμογή
μιας απαιτητικής επιχείρησης όπως ο «Ξένιος Δίας».
Όταν λοιπόν πρόκειται για την περιστολή δικαιωμάτων, για την προώθηση και
την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, για τη δημιουργία μιας
κοινωνίας πιο πειθαρχημένης και πιο αυταρχικής, το κράτος δεν μοιάζει σε
τίποτα με την εικόνα του αργοκίνητο και δυσλειτουργικού, που καλλιεργήθηκε
τόσο καιρό από τους διανοούμενους του αστικού μπλοκ. Το αντίθετο μάλιστα:
λειτουργεί ταχύτατα και αποτελεσματικά, παρακάμπτωντας πολλές φορές τους
ίδιους του τους νόμους.
Για να επιστρέψουμε όμως στην υπόθεση του Παστίτσιου, τα τεκταινόμενα
ανέδειξαν και μια εξίσου σοβαρή πτυχή, που παραμελήθηκε στη σχετική
συζήτηση, και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η δίωξη του 27χρονου μπλόγκερ
εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο επίθεσης στα ψηφιακά δικαιώματα. Ο
χώρος του διαδικτύου, προσβάσιμος (προς το παρόν) σε όλους, αποτελεί έναν
ιδανικό δημόσιο χώρο αντιπληροφόρησης και αμφισβήτησης. Οι διαδεδομένες από
το facebook διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ και στο Σύνταγμα, οι επιθέσεις
των Anonymous, το Wikileaks, οι ελεύθεροι server, αποτελούν απειλές για
τους κυρίαρχους που προσπαθούν να επεκτείνουν τους περιορισμούς με
νομοθετήματα (βλ. SOPA, PIPA, ACTA – συμβάσεις που ρυθμίζουν κυρίως την
προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας).
Με τις κινήσεις αυτές, λοιπόν, επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα διακρατικό
θεσμικό πλαίσιο αποκλειστικά για το χώρο του διαδικτύου. Ακόμα κι αν οι
νόμοι αυτοί δεν εφαρμόστηκαν, εξαιτίας της αντίδρασης του κινήματος, η
επιμέρους ποινικοποίηση του λόγου στο διαδίκτυο, ο έλεγχος και η σύλληψη
των «παραβατικών» χρηστών, μαρτυρούν μια διαρκή προσπάθεια διεύρυνσης των
ορίων του ελέγχου, σε σφαίρες όπου μέχρι σήμερα ο έλεγχος αυτός ήταν (ως
ένα βαθμό) περιορισμένος.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, είναι εμφανές ότι στην παρούσα κρίση δεν
συρρικνώνεται γενικώς το κράτος, αλλά η δημόσια σφαίρα, τα δικαιώματα των
πολιτών, οι κοινωνικές ελευθερίες. Αντίθετα, ο έλεγχος των «από πάνω»
καλύπτει κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Όσο κι αν ο Σαμαράς προσπαθεί να
μας αποδείξει το αντίθετο, ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν ταπεινά τρολ να
φωτίζουν το δρόμο…
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου