Φεύγω από το χάος

Της Marie-Laure Veilhan στις: 6 μέρες

Πήραμε την απόφαση να φύγουμε. Μια απόφαση που προκύπτει από μια μη επιλογή, από μια αναγκαιότητα που δεν θα αποκαλούσα απόλυτη, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ζω ούτε στο Αφγανιστάν ούτε στη Σμύρνη του ’22. Θα μπορούσε να είναι μια επιλογή. Αλλά είναι μια απόφαση.

Απόφαση εξορίας. Ένα καλοκαίρι μάς έμεινε πια. Θα είμαστε στη Γαλλία πριν βγει το 2013. Θα εγκαταλείψουμε το σπίτι του συντρόφου μου, του Χρήστου. Το σπίτι με μια άλλη ιστορία εξορίας, που πάει πίσω 90 χρόνια: αυτήν των παππούδων του Χρήστου, που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη το 1922. (…) Θα εγκαταλείψουμε φίλους. Τη διασκεδαστική Ντίνα, την Αγγελική με την αδαμάντινη φωνή, θα αφήσουμε τον πατέρα των παιδιών μου, τη θάλασσα όπου ο Χρίστος πήγαινε τόσο συχνά για ψάρεμα ακολουθώντας τα χνάρια του ψαρά πατέρα του, τις πορτοκαλιές, τη ροδιά, τις λεμονιές, τον θείο Αντώνη, συνεσταλμένο, πάμπτωχο, γέρο αλλά πάντα αξιοπρεπή και χαμογελαστό, εκτός από αυτές τις μέρες που η κυρά του, η Αννα, σβήνει σαν το κερί…

Θα αφήσω τη γη που πρωταγάπησα πριν από 24 χρόνια, κοριτσάκι που για ένα καλοκαίρι ήρθα να κάνω την νταντά. Πίστεψα ότι δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ. Κάθε μέρα που περνά δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει σε τούτη την Ελλάδα. Πονάω. Πολύ.

Δεν βγαίνουμε συχνά – ο καιρός μοιάζει να δανείζεται το χρώμα της ζωής: βρέχει αδιάκοπα, τόσο που τα ξύλα μένουν ώρα στη φωτιά πριν αρχίσουν να καίγονται. Αφηρημένα βλέπουμε τα δελτία ειδήσεων, ξέρουμε όλοι το ρεφρέν. Καμιά εικοσαριά νέοι φόροι το 2012. Ανεργία. Μιζέρια. Παιδιά που δεν έχουν εμβολιαστεί.
Πανεπιστήμια που κλείνουν. Νοσοκομεία δίχως θέρμανση και υλικά (γάζες, χειρουργικά εργαλεία…). Νεοναζί στη Βουλή. Απεργίες. Επιστράτευση εργαζομένων (…) Καθημερινά η τρέλα πολεμά το γελοίο, το ασήμαντο, το γκροτέσκο. Απίστευτο ακούγεται όταν ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών ανακοινώνει ότι «ο ελάχιστος μισθός των 560 ευρώ –μεικτά– είναι ακόμα πολύ ψηλός…». (…)

Στο Αίγιο φιλοξενούνταν επί χρόνια τα ΤΕΙ οπτομετρών και φυσιοθεραπευτών. Από τον Σεπτέμβριο οι σχολές θα εξαφανιστούν, όπως και άλλες τριάντα. Οι φοιτητές θα φύγουν, τα μπαρ, το σινεμά που άνοιξε ξανά πριν από λίγο καιρό, η αίθουσα συναυλιών… θα αδειάσουν. Εμείς δεν πηγαίναμε πια, αλλά ήταν ανανεωτικό να βλέπεις τους φοιτητές που έρχονταν να παίξουν δωρεάν στο «Πολυτεχνείο». Πόσο θλιβερό σήμερα να ξέρεις με βεβαιότητα ότι αυτό τελειώνει.

Θα ήθελα να με διαψεύσουν τα γεγονότα. (…) Πεθαίνουμε από αυτήν την κρίση και όχι μόνον αυτοί που πηδούν από ένα μπαλκόνι ή φυτεύουν μια σφαίρα στο κεφάλι τους. Αφηνόμαστε στο έλεος, απλά. Κρατιέμαι απ’ όσα αγαπώ. Και από την πρώτη σονάτα του Μπετόβεν. Ας με συγχωρήσει…

(…) Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής φυσούν τα κάρβουνα του μίσους. (…) Ο Μπαμπακάρ Ντιαγέ πέθανε πριν από οκτώ ημέρες, πεταμένος πάνω στις ράγες του σταθμού στο Θησείο, όταν ένας δημοτικός αστυνομικός τον κυνήγησε γιατί πουλούσε στο πεζοδρόμιο «μαϊμού» Vuitton και κινέζικες ομπρέλες. Οι αγρότες που προσπάθησαν συμβολικά να κλείσουν την εθνική οδό δέχτηκαν επίθεση από τους μπάτσους. Επίθεση. Δεν συνελήφθησαν. Η θεσμική βία ριζώνει μέρα με τη μέρα. Αστυνομική βία των μονάδων της αντιτρομοκρατίας που χτυπούν τέσσερις νεαρούς (οι οποίοι δηλώνουν αναρχικοί), τους παραμορφώνουν και τους μακιγιάρουν «ηλεκτρονικά» για να συγκαλύψουν τα χειρότερα ίχνη βασανισμού στα πρησμένα τους πρόσωπα.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. «Ηρεμα. Θα μπορούσε να συμβεί σε όλο τον κόσμο και σε οποιονδήποτε». Ή σχεδόν σε οποιονδήποτε. Μέλη της Χρυσής Αυγής που συνελήφθησαν την περασμένη εβδομάδα με βαρέα όπλα φωτογραφήθηκαν στο σημείο. Κοροϊδεύουν. Δείχνουν σαν να βγαίνουν από ινστιτούτο αισθητικής, σαν να μη ζορίστηκαν καθόλου εκεί μέσα.

Ξέρω ότι αυτό που μας περιμένει στη Γαλλία δεν είναι ρόδινο. Πέρα από την προσαρμογή σε μια ζωή που ποτέ δεν είχαμε διανοηθεί (ο μικρός μου γιος δεν ξέρει ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει γαλλικά), πέρα από το ότι θα μας κάνει να πονάμε για τον τόπο –αυτό που οι Ελληνες ονομάζουν νοσταλγία–, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η κατάσταση στη Γαλλία είναι δύσκολη, βίαιη πολλές φορές.
Το κακό που βρήκε την Ελλάδα είναι το ίδιο που απλώνει τη σκιά του πάνω από τη Γαλλία. Το αποκαλώ «χρήμα-χρέος», όπως το αποκάλεσαν οι Ελληνες δημιουργοί του «Catastroika», που σας προτρέπω με όλη μου τη δύναμη να δείτε. Γυρίστηκε πριν από σχεδόν δύο χρόνια και όλα είναι εκεί.

Να βλέπετε. Να κοιτάτε. Να λέτε. Να κάνετε. Να ενεργείτε. Ολοι μας και ο καθένας χωριστά οφείλουμε να δράσουμε. Για τη ζωή μας.
 
Επιλογή αποσπασμάτων και μετάφραση: Ερση Βατού