Έχω
συναντήσει πολλούς ανθρώπους, που βάζουν το επιχειρηματικό και οικονομικό
προσωπικό συμφέρον (: να κερδίσουν ή να μη χάσουν χρήμα), πάνω από το κοινό
συμφέρον, την ηθική, την εσωτερική συνείδηση και τις αξίες της κοινότητας και
της κοινωνίας. Άλλωστε, δεν φαίνεται να το απαγορεύει ο «νόμος της αγοράς»,
δηλαδή του μοντέλου οικονομικής ζωής και οργάνωσης που επικρατεί. Μπορώ να τους
καταλάβω. Μπορεί να αποτελούν και την πλειοψηφία. Δεν μπορώ όμως να ανεχθώ να «ζητούν
και τα ρέστα». Να ζητούν, δηλαδή, από πάνω και χωρίς αιδώ, δικαίωση και τιμή,
επειδή,μπροστά στο προσωπικό κόστος, υπάκουσαν στον νόμο της αγοράς και πέταξαν
στα σκουπίδια τον ουσιαστικό, άγραφο και υπέρτερο νόμο της ηθικής και της
συνείδησης ή το φυσικό δίκαιο ή τον νόμο του θεού (το ζήτημα των πηγών του
δικαίου δεν με αφορά στο σημείο αυτό).
Δεν
είναι αυτή η ιστορία που διδάχθηκα. Αυτή που κάνει (όταν το κάνει) το ανθρώπινο
είδος ν’ αξίζει για το γεγονός ότι στάθηκε στα δύο του πόδια και κυριάρχησε στον
πλανήτη έναντι όλων των άλλων ειδών. Δεν είναι αυτή η αρχαία τραγωδία από την
οποία διδάχθηκα να διαβαθμίζω τις αξίες στη ζωή.Κανείς δεν μπορεί να την ξαναγράψει
ανάποδα. Η Αντιγόνη επέλεξε συνειδητά τον δύσκολο δρόμο, παρά το κόστος ζωής
που ανέλαβε, επίσης συνειδητά. Επέλεξε να καταδικαστεί από τον ανθρώπινο νόμο,
παραβαίνοντας τη διαταγή του βασιλιά Κρέοντα να μην ταφεί ο αδελφός της Πολυνείκης.
Εκείνη τον έθαψε, υπακούοντας στον έσωθεν και ανώτερο νόμο της συνείδησής της,
της ιστορίας της, της οικογένειάς της.Τίμησε τον νεκρό αδελφό της, βάζοντας την τιμή των θεών και την αγάπη για τον αδερφό της πάνω από
τους νόμους των ανθρώπων. Τιμωρήθηκε σκληρά και το
ήξερε ότι θα τιμωρηθεί. Τιμήθηκε, όμως, και τιμάται ακόμη γι’ αυτό.
Η
εταιρεία «ΒΙΔΑΛΗΣ ΜΠΕΤΟΝ Α.Β.E.Ε.» ζητάει τώρα να τη δικαιώσουμε και να την τιμήσουμε,
επειδή παραβίασε κάθε ανώτερο νόμο. Ισχυρίζεται ότι «εσωτερικά», κατά τη
συνείδησή της,«είναι κάθετα αντίθετη με τη μετατροπή του νησιού σε βιομηχανικό
Αιολικό Πάρκο»και ότι πιστεύει πως «το φυσικό περιβάλλον και η μοναδική ομορφιά
του νησιού μας πρέπει να προστατευθούν». Επικαλείται μέχρι και «την ψυχή της
όλη», με την οποία «εύχεται να έχει επιτυχία ο Αγώνας κατά της Βιομηχανοποίησης του
Νησιού μας». Αλλά, τί να κάνει; Έπραξε όπως έπραξε,
με δικαιολογία (ή «εξήγηση») το …. «ανυπολόγιστο δικαστικό κόστος»!!!Μας
«εξηγεί» ότι γι’ αυτό παραβίασε το νόμο της συνείδησης και της ψυχής της και γι’
αυτό έκλεισε τ’ αυτιά στη φωνή όλου του κόσμου!!! Προσπαθεί να πείσει (τον
εαυτό της, ίσως;)ότι«η άρνηση πώλησης σκυροδέματος σε μια νόμιμη επένδυση» θα
ήταν«αναιτιολόγητη». Δεν είναι, βέβαια, αλήθεια ότι η εταιρεία «ΒΙΔΑΛΗΣ ΜΠΕΤΟΝ
Α.Β.E.Ε.» συμμορφώθηκε με τη νομιμότητα. Αλλά δεν είναι εκείνη η νομιμότητα που
μ’ ενδιαφέρει στο σημείο αυτό. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι ότι μ’ αυτά και μ’
εκείνα, η εταιρεία αυτή ζητάει τιμή, δικαίωση και «συνεργασία με όλους, για να εμποδίσουμε τη
βιομηχανοποίηση
του νησιού, στο πλαίσιο, όμως, της νομιμότητας, της δικαιοσύνης, της λογικής
και της ουσιαστικής δράσης».Σε λίγο θα μας το ζητήσει ευθέως κι
ο «επενδυτής». Θα τρελαθούμε εντελώς; Είναι διαφορετικό πράγμα η υποκριτική
τέχνη και διαφορετικό η υποκρισία.
Θα τρίζουν τα
κόκκαλα του Σοφοκλή, αλλά μάλλον δεν θα ακούγονται. Και το τρίξιμο του
πληκτρολογίου μπορεί κι’ αυτό να μην ακούγεται. Η φωνή λαού θ’ ακουστεί; Ή θα
περιμένουμε μέχρι να ξαναγίνει οργή;
Απόστολος Σοφιαλίδης
04.05.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου