Αυθόρμητη αναμονή

Αθήνα. Μια πόλη ζωντανή που δεν το ξέρει. Μια πόλη που όλο περιμένει, που όλο κάπου φτάνει.

Στις 15 του Νοέμβρη το “ΟΧΙ” γίνεται ακριβώς 500 ημερών! Την πρώτη μέρα της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου στην Αθήνα, το “ΟΧΙ” έχει βγάλει πια δόντια και στραβοσυλλαβίζει τις πρώτες του λέξεις.

Ο Δεκέμβρης του '08 πλησιάζει στα οκτώ χρόνια, παιδί πια, έχει μάθει να ζητά, να διεκδικεί, να χάνει και να σωπαίνει. Σωπαίνει μήνες τώρα, τόσο, που είναι βέβαιο πως όταν αυτό δεν θα μπορεί πια να συμβαίνει, δεν θα βάλει τα κλάματα αλλά τις φωνές. Πάλι χωρίς στρατηγική, μόνο από ανάγκη.

Χωρίς να γίνεται προσπάθεια πρόβλεψης, αλλά αντίθετα ερμηνείας της παρούσας κατάστασης, είναι πλέον προφανές ότι η κοινωνία σιωπά ύποπτα για καιρό, όταν μέσα στον ίδιο αυτό καιρό συνεχίζεται απρόσκοπτα η επίθεση που ξεκίνησε ήδη από το 2009 και εντάθηκε με την ψήφιση των μνημονίων. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διάλυση των εργασιακών, η λεηλάτηση των ασφαλιστικών ταμείων, η υποδούλωση της εθνικής οικονομίας στις τράπεζες και στις αγορές και όλα αυτά μπροστά σε μια κακοπαιγμένη παράσταση από την εγχώρια νομενκλατούρα. Κι ενώ στα τιβί ασχολούνται με τα τιβί και τις άδειες των τιβί, η CETA ψηφίζεται αποδεκτή καθολικά σε όλη την Ε.Ε. με τις όποιες εξαιρέσεις/διαφωνίες να έχουν ήδη καμφθεί.

Ο Αμερικάνος πρόεδρος επισκέπτεται την χώρα σε μια καμπή. Το “ΟΧΙ” του Ιουλίου του '15 δεν έχει ακόμη βρει εκφραστές (κι ούτε πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά αυτό είναι μια αφορμή για άλλη συζήτηση). Την ίδια ώρα η χώρα καταστρέφεται σε κάθε επίπεδο και η γενιά μας αφήνεται να παρακολουθεί μέσα από οθόνες κινητών. Ενίοτε φωτογραφίζει την καταστροφή. Παραμονές της επετείου της εξέγερσης στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας αναφορικά με την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και των μυστικών ή μη υπηρεσιών τους στα εσωτερικά της χώρας μας, η επίσκεψη δεν αποτελεί τίποτε λιγότερο από την πρόκληση/σπίθα που ίσως αρκεί να πυροδοτήσει για τρίτη φορά μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια μια αλληλουχία απρόβλεπτη. Ακόμη και αν δεν εκδηλωθεί ξέσπασμα στους δρόμους της πόλης, θα είναι επιπλέον πίεση στις συνειδήσεις. Η καταπίεση των μνημονίων από μόνης της δεν αρκεί, καθότι η ελληνική κοινωνία αποδέχτηκε σιωπηλά την συνενοχή της για την παρούσα κατάσταση. Κοινώς το “μαζί τα φάγαμε” έπιασε τόπο. Αρκεί όμως μόλις μια στιγμή που θα μείνει η πραγματικότητα γυμνή και που θα πυροδοτηθούν εξελίξεις. Η ησυχία και η ηρεμία δεν είναι καν συγγενείς για όσους δύσπιστους. Άλλωστε, και χωρίς σε καμία περίπτωση να κάνω τέτοιες συγκρίσεις, ο Κ. Καστοριάδης συνήθιζε να λέει πως ο Μάρτης του '68 δεν μύριζε Μάη...

Ούτε είμαι σίγουρος αν αυτή που έρχεται θα είναι μια “πετυχημένη” εξέγερση, με όποιον ορισμό μπορεί κάποιος να προσδώσει στην λέξη “πετυχημένος” σε αυτή τη φάση. Σίγουρο είναι όμως ότι έρχεται με κάποια μορφή αναπόφευκτα. Το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού, απερίσκεπτο ή αυθόρμητο, παρά την πίεση από κάθε πλευρά για το αντίθετο τότε, ωριμάζει πλέον και από ξέσπασμα γίνεται συνειδητή επιλογή. Ακόμη και αν τίποτε δεν γίνει τώρα, θα αρκεί μια μόνο “κακή στιγμή” να γίνει απαρχή για τα μελλούμενα. Κι ότι είναι δεύτερη φορά αυθόρμητο δεν σταματά σε ακτές, αλλά βγαίνει σε στεριές και πνίγει τα βουνά.

Χωρίς ίχνος κρυφής ελπίδας, παρά μόνο με την βαθιά πίστη στην συνείδηση της κοινωνίας κάτω από την πόλη που είναι ζωντανή και δεν το ξέρει.